Γράφει ο
Ιωάννης Θεοδωράτος

Απεκρίθη εκ παλαιοτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν εόν και δεξιώτερον και ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένον μάλλον [Ξεχώρισε από παλιά το Ελληνικό έθνος από τους βαρβάρους όντας πιο ικανό (δεξιώτερον) και περισσότερο απαλλαγμένο από την ηλιθιότητα] 

Η σχέση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τις ΗΠΑ συνδέεται ευθέως με τη στάση που τηρεί η χώρα στα θέματα τα οποία εμπίπτουν εντός των ζωτικής σημασίας αξόνων της αμερικανικής γεωπολιτικής. Υπό αυτό το πρίσμα η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να αντιστρατεύεται τις ΗΠΑ σε ένα κορυφαίο γεωπολιτικό ζήτημα επιδιώκοντας και ελπίζοντας στην εμπλοκή της Ρωσίας με αφορμή την οικονομική διαπραγμάτευση.

Ωστόσο, παρά τις αποστάσεις που φαίνεται να τήρησε η Μόσχα «διασώζοντας τα προσχήματα», έχει καταστεί σαφές από δύο καίρια σημεία, ότι η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν διέκοψε τις επαφές αλλά τουναντίον αναμένει την πρώτη ευμενή ρωσική αντίδραση, σε συνάρτηση με την εξέλιξη της πολιτικής της στο εσωτερικό της χώρας.

Η τοποθέτηση Σκουρλέτη ως υπουργού ΠΑΠΕΝ στη θέση του Λαφαζάνη δεν επέφερε καμία αλλαγή στον βασικό ενεργειακό σχεδιασμό, όπως είχε αρχικώς σχεδιαστεί από την αρμόδια ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ο ανασχηματισμός δεν μετέβαλλε την ήδη προσχεδιασμένη ενεργειακή στρατηγική, η οποία συμπλέει με τα αντίστοιχα ρωσο-γερμανο-τουρκικά συμφέροντα.

Η συνεχιζόμενη στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμνημονιακή ρητορική, η οποία έχει ξεκάθαρα μορφοποιηθεί σε πολιτική στάση υπέρ της εξόδου από το ευρώ, προωθώντας παράλληλα συγκαλυμμένα την οργανωμένη εκστρατεία κατά της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, καταδεικνύει την συνέχιση της στρατηγικής πορείας βήμα προς βήμα αποδέσμευσης από την Ένωση.

Και στα δύο προαναφερόμενα σημεία ο πρωθυπουργός τηρεί μια ομολογουμένως «ύποπτη» στάση. Αφενός ενισχύει και προωθεί τη γραμμή Λαφαζάνη στα ενεργειακά και αφετέρου καλύπτεται πίσω από τις κομματικές διαδικασίες και την επονομαζόμενη δημοκρατική ανοχή της Αριστεράς, επιτρέποντας την συνέχιση της επικοινωνιακής πολιτικής σπίλωσης και κατασυκοφάντησης των ευρωπαϊκών θεσμών (σ.σ. τους οποίους με υστερόβουλο τρόπο σε επίπεδο συμβολισμού ταύτισε επίτηδες με την τρόικα).

Άλλωστε, ο συνολικός σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ για την εξωτερική πολιτική παραμένει αμετάβλητος και σταθερά προσανατολισμένος προς τη Ρωσία, γεγονός που αποδεικνύεται από την εμπιστοσύνη την οποίαν απολαμβάνει ο υπουργός των Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, ιδεολογικός εκφραστής της ελληνο-ρωσικής προσέγγισης.

Λίγο πριν την αποδοχή των οικονομικών όρων από τον Τσίπρα κατά τη διάρκεια της μαραθώνιας σύσκεψης, η οποία οδήγησε στην ψήφιση των προαπαιτούμενων από την Βουλή και «δημιούργησε» την εσωκομματική αντίδραση στο κυβερνών κόμμα, ο πρωθυπουργός είχε γίνει κοινωνός ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος αιτήματος από τις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές εκδηλώθηκε αποφασιστική αμερικανική παρέμβαση, η οποία εστιάστηκε στην ανάγκη συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας αμέσως μετά από την ψήφιση των προαπαιτούμενων και πριν από την ολοκλήρωση των συνομιλιών για το τρίτο μνημόνιο.

Η κυβέρνηση θα είχε προδιαγεγραμμένο χρονικό ορίζοντα, ειδικό σκοπό και θα οδηγούσε σε έναν μεγάλο ανασχηματισμό με πρωθυπουργό όμως τον Τσίπρα. Σε αντάλλαγμα η Ουάσιγκτον θα προκαλούσε μια ευρεία σύσκεψη με τελικό στόχο την αναδιάρθρωση / διαγραφή του ελληνικού χρέους, μια εξέλιξη η οποία παρολίγον να συμβεί επί κυβερνήσεως Σαμαρά το περασμένο Φθινόπωρο, όπως αποκάλυψε στο MEGA ο Μιχ. Ιγνατίου, αλλά δεν προχώρησε λόγω «γεωστρατηγικής ατολμίας» του τότε πρωθυπουργού, ο οποίος εξαπατήθηκε από την στάση της Γερμανίας.

Στο πλαίσιο του ανασχηματισμού στην κυβέρνηση θα εισέρχονταν νέα πρόσωπα από άλλα κόμματα, ενώ μεταξύ άλλων θα άλλαζαν χέρια οι θώκοι στα υπουργεία Εξωτερικών και ΠΑΠΕΝ. Ο ΥΕΘΑ Π. Καμμένος θα παρέμενε στην θέση του, γεγονός που θα διατηρούσε την συνοχή και την υποστήριξη των ΑΝΕΛ.

Το νέο κυβερνητικό σχήμα θα εμπλουτιζόταν κατά βάση με πολιτικούς από το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, ενώ ένας από τους βασικούς στόχους θα ήταν η εξουδετέρωση της «φιλορωσικής-αναθεωρητικής» σχεδίασης, η οποία θα ακυρωνόταν στην πράξη με την αντικατάσταση των Κοτζιά και Λαφαζάνη. Η νέα διακομματική κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα θα ξεκινούσε την πορεία ανασυγκρότησης της χώρας, χωρίς να διακυβεύεται η θέση της χώρας εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά καθώς ο πρωθυπουργός έσπευσε να κλειδώσει τον ανασχηματισμό διατηρώντας με συνέπεια τους πυλώνες της αναθεωρητικής του πολιτικής (Κοτζιάς, Σκουρλέτης αντί Λαφαζάνη) ενώ εφαρμόζοντας σταθερά την maskirovka (http://www.defence-point.gr/news/?p=132083) καλύφθηκε πίσω από τις κομματικές «αντιδράσεις» κερδίζοντας χρόνο.

Η επιλογή του πρωθυπουργού αποτελεί τακτικό ελιγμό υποστήριξης της προσπάθειας παραπλάνησης και απόκρυψης της πολιτικής σχεδίασης που οδηγεί μεσοπρόθεσμα (ίσως και βραχυπρόθεσμα) στην ρήξη με το γεωστρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ.

Ο Τσίπρας απέδειξε ότι επιθυμεί να εφαρμόσει το σχέδιο της Αριστεράς και στον χώρο της γεωπολιτικής, ενώ ξεκάθαρα έχει προβεί σε δηλώσεις που δεν μπορούν να παρερμηνευθούν όπως για παράδειγμα ενώπιον του Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη πριν από ενάμιση μόλις μήνα: «Είμαστε θαλασσινός λαός, η Ελλάδα δεν φοβάται να ξανοιχτεί σε νέες θάλασσες, προκειμένου να φτάσει σε πιο ασφαλή λιμάνια» (βλ. κριτική της δήλωσης στο: http://www.defence-point.gr/news/?p=131346).

Συνεπώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ύπαρξις εναλλακτικών σχεδίων (σ.σ. δραχμή, πρόσδεση στο ρωσικό γεωπολιτικό άρμα) όπως και η υιοθέτηση πολιτικής ρήξης συνεχίζουν να διατηρούν τη δυναμική τους, παρά τις όποιες αμετροεπείς διαψεύσεις (κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ διαπρέπει με διαφορά παρασάγγας από άλλα «φερέλπιδα» κόμματα της Μεταπολιτεύσεως).

Η σχέση των ΗΠΑ με την Ελλάδα σκάλωνε πάντοτε στην «ανάγκη» ικανοποίησης της Τουρκίας. Μετά τον Β΄ Πόλεμο του Κόλπου και το επεισόδιο στο Μαβί Μαρμαρά, τα στρατηγικά δεδομένα υπόκεινται πλέον σε μεταβολές, οι οποίες μπορεί να αποβούν αποκαλυπτικές και από ιστορικής σκοπιάς ακόμη και ανατρεπτικές.

Η Τουρκία έχει διαμορφώσει επί 13 έτη έναν επικίνδυνο ισλαμιστικό και νέο-οθωμανικό προσανατολισμό, το Ισραήλ πλέον προσβλέπει πολυεπίπεδα προς τον Ελληνισμό (Ελλάς, Κύπρος), το ενεργειακό πρόβλημα της Ευρώπης μπορεί να επιλυθεί αποφασιστικά μέσω της προστασίας που μπορούν να παράξουν τα «γεωστρατηγικά μακρά τείχη» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Η Ελλάδα μέσω της ναυτικής της γεωγραφίας αποτελεί τον ιδανικότερο προμαχώνα για την αντιμετώπιση της αναδυόμενης απειλής του Χαλιφάτου.

Οι σχέσεις Ελλάδας και Ισραήλ με έμφαση στον αμυντικό τομέα (σ.σ. ο γράφων σε προ 15ετίας άρθρο του για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις στο περιοδικό «Γεωπολιτική» είχε χαρακτηρίσει αυτήν ακριβώς την έλλειψη ως «Ιουδαίων σκάνδαλον, Ελλησι δε μωρίαν») μπορούν και πρέπει να ενισχυθούν συνειδητοποιώντας αμφότερα τα μέρη ότι αποτελεί μονόδρομο που θα διαρκέσει για τις επόμενες δεκαετίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη προετοιμάζει κινήσεις που θα θέσουν σε σοβαρή δοκιμασία το συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο πρόσφατα αναβάθμισε κάθετα ο ΥΕΘΑ Π. Καμμένος σημειώνοντας μια καίρια και καθοριστικής σημασίας επιτυχία που ενισχύει τα τείχη ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και την πολιτική του καριέρα ως υπουργός Εθνικής Άμυνας. Οι δηλώσεις του αναδομηθέντος πρώην ΑΝΥΕΘΑ Ήσυχου επ’ αυτού δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το τι πιστεύει η «καρδιά» του ΣΥΡΙΖΑ για τις σχέσεις Αθηνών-Τελ Αβίβ.

Ωστόσο, σήμερα, η σχέση αυτή θα έπρεπε να είχε αναβαθμιστεί σημαντικά εξαιτίας της παρούσας γεωστρατηγικής κατάστασης, η οποία δημιουργεί ευνοϊκές τάσεις για την χώρα μας, ως ακρογωνιαίου γεωγραφικού προγεφυρώματος, μέσω της οποίας και του οποίου στηρίζεται το πολυεπίπεδο σύστημα ασφαλείας που «συγκρατεί» την Ανατολική Μεσόγειο στην αγκάλη των ΗΠΑ.

Το ερώτημα που τίθεται από την Ουάσιγκτον στην ελληνική κυβέρνηση – η οποία ευθαρσώς αυτοχαρακτηρίζεται ως Αριστερή – είναι στρατηγικώς απλό αλλά πολιτικώς (για τα ελληνικά δεδομένα) εξαιρετικώς περιπλεγμένο: Θα συνεχίσει η Ελλάδα μέσω των αποφάσεων που θα λάβει στο επόμενο διάστημα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να «ανήκει στη Δύση» ή προετοιμάζεται πιστή στους ιδεολογικούς λόγους (σ.σ. με τους οποίους μπορεί να μην έχουν σχέση αλλά ταυτίζονται οι ΑΝΕΛ σε τελικό στάδιο) να απεμπλακεί από τις δομές της;

Αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις και τους κινδύνους (βλ. http://www.defence-point.gr/news/?p=120877) που θα προέλθουν από μια τέτοια ιστορική απόφαση; Συμφωνεί ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ (σ.σ. η αμερικανική δυσφορία ήδη εκφράστηκε προς το πρόσωπό του μετά από την «δικαιολογημένη» ακύρωση της συνάντησής του με τον Αμερικανό ομόλογό του) προς μια τέτοια απευκταία εξέλιξη;

Ο πρωθυπουργός επανειλημμένως έχει υπογραμμίσει πως η Ελλάδα διαθέτει ένα γεωπολιτικό υπερόπλο, το οποίο πρέπει και μπορεί να χρησιμοποιήσει. Πράγματι αυτό το υπερόπλο ο Τσίπρας όντως το έχει θέσει σε λειτουργία, και είναι έτοιμο να πυροδοτηθεί. Μόνο που σκοπεύει την ίδια του την χώρα γιατί όντως άπειρος και άσχετος με τη ναυτική γεωγραφία και την γεωστρατηγική, αλλά επαρκώς γαλουχημένος με τα γνωστά ιδεολογήματα της Αριστεράς, το χρησιμοποιεί ανάποδα με την κάνη στραμμένη προς την Ελλάδα…