Γράφει ο
Δρ. Ευάγγελος Ι. Λαζαρίδης

Μια γενική τοποθέτηση: Το 2009 η Ελλάδα δεν είχε πρόβλημα δανεισμού, η πρόσβαση στις αγορές χρήματος ήταν συγκρίσιμη των συμπεριφορών των αγορών έναντι των άλλων χωρών μελών της Ευρωζώνης.

Το συνολικό χρέος της Ελλάδος [δημόσιο χρέος + ιδιωτικό εξωτερικό χρέος] ήταν 179% του ΑΕΠ, της Ε.Ε. 175% του ΑΕΠ/μ. ο. Της Ολλανδίας 234%, της Ιρλανδίας 222%, του Βελγίου 219%, της Ισπανίας 207%, της Πορτογαλίας 197%, της Ιταλίας 194%.

Στο εξωτερικό χρέος, χρωστούσε η Ιρλανδία το 415% του ΑΕΠ, η Πορτογαλία 130% του ΑΕΠ, η Ελλάδα ήταν σαφώς σε καλλίτερη θέση, χρωστούσε 89,5% του ΑΕΠ. Ο κατά κεφαλήν δανεισμός της Ιρλανδίας ήταν οκταπλάσιος του αντίστοιχου ελληνικού.

Η ελληνική κυβέρνηση έσυρε την Ελλάδα στη καταστροφή.

Η διαφορά μεταξύ της χώρας μας και των άλλων χωρών… αυτές τοποθετούσαν το προϊόν των δανείων σε πηγές παραγωγής νέου πλούτου, εμείς σε κοινωνικές παροχές, μη ανταποδοτικές.

Εις ότι αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, κατά τη διάρκεια της χρήσης, δεν υπάρχει δημοσιονομικό έλλειμμα, υπάρχει ένδειξη πορείας του ισοζυγίου.

Δεν καταστράφηκαν ούτε πτώχευσαν, από αυξημένο δημοσιονομικό έλλειμμα, χώρες.

Οι ΗΠΑ είχαν έλλειμμα 10% το 2010, 12,5% το 2009. Η Ιαπωνία είχε έλλειμμα 8% το 2002, 8% το 2003, 10.5% το 2008, 10.2% το 2009. Για ολόκληρη τη δεκαετία το έλλειμμα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς πολύ χειρότερο της Ελλάδος.

Δεν υπήρχε καμία ανάγκη δανεισμού τεράστιου ποσού 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, με περίοδο εξυπηρέτησης του νέου χρέους τριών ετών-χωρίς περίοδο χάρητος-ακριβό επιτόκιο, παροχή εμπράγματων ασφαλειών -τη δημόσια ακίνητη περιουσία-, την απαλλαγμένη βαρών κατά την ημερομηνία υπογραφής της σύμβασης δανείου.

H Κυβέρνηση της Ελλάδος, η οποία προήλθε από τις εκλογές του 2009, απευθυνόμενη σε διεθνές ακροατήριο, μίλησε για διεφθαρμένη χώρα, διαφθαρμένους πολίτες.

Ο τότε υπουργός των Οικονομικών, κατά την πρώτη επίσκεψη του στις Βρυξέλες, αναφέρθηκε σε κατασκευασμένα ψευδή, οικονομικά στοιχεία της προηγούμενης Κυβέρνησης, κατασκευασμένα στοιχεία δημοσιονομικού ελλείμματος.

Οι εκθέσεις των θεσμικών φορέων είναι απόρρητες, οι θεσμικοί φορείς-Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και Διεθνής Διαφάνεια- δεν μπορούν να δημοσιοποιούν τα ευρήματα τους, αν δεν έχουν εκδικαστεί τελεσίδικα.

Στα τέσσερα χρόνια, δεν έγινε τίποτα απολύτως για την ανάκαμψη, την ανάπτυξη, την απελευθέρωση επαγγελμάτων, τις μεταρρυθμίσεις, Επιχειρηματικότητα, Αγορά Ενέργειας, Δικηγόροι/Συμβολαιογράφοι, Εργασιακές Σχέσεις, Ιδιοκτήτες Ταξί, Φαρμακοποιοί, Οδικές μεταφορές, Μηχανικοί.

Δεν παράγουμε, συζητούμε τα λάθος θέματα, δεν καταλαβαίνουμε ότι ζούμε μόνο με δανεικά.

Η ανάκαμψη, η ανάπτυξη είναι-η κάθε μία μόνη της- έννοια δυναμική της οικονομίας, της παραγωγής. Η Ελλάδα, η οικονομία της Ελλάδος, έχουν δεχτεί το βαρύτερο πλήγμα, τη χειρότερη συμβατική δέσμευση δανεισμού. Οι πολίτες της διασύρθηκαν και διασύρονται, από τους δικούς μας διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων. Η Ελλάδα έχασε την καλή της πίστη των αγορών, κατέληξε η αφερέγγυος χώρα, πως και ποίος θα την εμπιστευτεί;

Με ρωτούν γνωστοί και φίλοι επιχειρηματίες: Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα μπορεί να σωθεί με τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Οι εφοπλιστές θα επενδύσουν στη ξηρά και τα κεφάλαια στον τουρισμό, θα φέρουν την ανάκαμψη. Είναι αυτό εφικτό;

Η ανάπτυξη της οικονομίας έχει συνέχεια και συνέπεια, δεν μπορεί να εξαρτηθεί από εποχικές πρωτοβουλίες, κανείς επιχειρηματίας δεν ξέρει την επομένη τη θα του ξημερώσει, ο βίος των επιχειρήσεων εξαρτάται από την κερδοφορία της αλυσίδας παραγωγής.

Η απάντηση μου είναι όχι, δεν θα ανακάμψει η Ελλάδα, αν οι εφοπλιστές επενδύσουν στη ξηρά και ο τουρισμός φέρει κεφάλαια.

Χρειάζεται μια άλλη πολιτική προσέγγιση.

Το 2011 αυξήθηκε ο ελληνόκτητος στόλος, αλλά μειώθηκαν τα υπό ελληνική σημαία πλοία κατά 4%. Οι Έλληνες εφοπλιστές λ/χ επένδυσαν στο επτάμηνο του 2011, το ποσό των 12 δισεκατομμυρίων δολάρια για ναυπηγήσεις και αγορά μεταχειρισμένων σκαφών. Ναυπήγησαν 654 πλοία συνολικής χωρητικότητας 63,2 εκατομμύρια τόνων dwt.

Στην Κορέα 310 πλοία, στην Κίνα 297 πλοία, στην Ιαπωνία 22 πλοία, μας αρκεί αυτό ως απάντηση.[στοιχεία της ΕΛ/ΣΤΑΤ].

Τα ξενοδοχεία, στην πλειονότητα τους, εμφανίζουν ζημίες, οι τράπεζες έχουν επισφάλειες από τις χορηγήσεις σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις.

Δεν θα χρειαστεί να παρακαλέσει κανείς κανένα, να έρθει να «σώσει» την ελληνική οικονομία, οι οικονομίες δεν σώζονται με παρακλήσεις και λιτανείες, κανείς δεν έκανε λεφτά γιατί είχε το σταυρό στο χέρι του.

Αν τη διαχείριση της οικονομίας την αναλάβουν manager ευρωπαίοι, Έλληνες στο εξωτερικό, η Ελλάδα θα ανακάμψει, το μεγάλο ποσοστό ανέργων θα μειωθεί, οι νέοι Έλληνες επιστήμονες, τεχνικοί, δε θα μεταναστεύουν να βρουν δουλειά σε άλλες χώρες, θα δημιουργηθούν νέες δουλειές εδώ. Την περίοδο της κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα 228.000 νέοι[ μελέτη Alpha Bank ].

Οι εφοπλιστές να κάνουν αυτό που θέλουν, η χώρα να τους κερδίσει στα ίσια με όρους συγκρίσιμους των ανταγωνιστριών χωρών.

Η Ελλάδα, πιστεύω, θα απορροφηθεί στα επόμενα 5-7 χρόνια από την Ευρωζώνη, ως πρότυπο εφαρμογής χώρα, για τη λήψη πολιτικών αποφάσεων ανάπτυξης, βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου στο σύνολο της ευρωζώνης, της ζώνης του ευρώ.

Οι τουριστικές επιχειρήσεις να ανταγωνιστούν τους ανταγωνιστές τους, δεν είναι δουλειά του κράτους η αναζήτηση τουριστών. Δουλειά του κράτους είναι η ανάδειξη και προβολή νέων πηγών πλούτου στην ευρύτερη ελληνική περιφέρεια. Τουρισμός δεν είναι μόνο τα νησιά, τα αρχαιολογικά ευρήματα, οι παραλίες, τα πακέτα αφίξεων με προσυμφωνημένα τιμολόγια. Υπάρχει ευρύτερο πεδίο τουριστικού ενδιαφέροντος για όλο το χρόνο, αρκεί κανείς να επισκεφθεί την ορεινή Ελλάδα, το κάλλος της φύσης, είναι συγκρίσιμο άλλων χωρών με μεγάλη τουριστική δραστηριότητα.

Οι Πρωθυπουργοί σε κάθε ταξίδι τους για την αναζήτηση επενδύσεων και εξαγωγών, παίρνουν μαζί τους το επιχειρηματικό κατεστημένο, υπάρχουν όμως και νέοι επιχειρηματίες, ικανοί, μπορούν να σταθούν δίπλα στον πρωθυπουργό, ξέρουν και αυτοί να διαπραγματεύονται δουλειές.

Οι υποδομές της χώρας, το κατεστημένο διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων, βρίσκεται σε κώμα, δεν θα συνέλθει. Μια ομάδα ολίγων, αλλά ισχυρών, δεν αφήνει την οικονομία να τρέξει, την στραγγαλίζει. Το καταστημένο των συνδικαλιστών έχει αγκαλιά το υπερβολικά διογκωμένο κράτος, παράλληλα ελέγχει την ιδιωτική παραγωγή, παρεμβαίνει χαριστικά, προστατεύοντας την δεξαμενή ψηφοφόρων.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορώ να υποθέσω πώς μπορεί ο κόσμος της εμπορικής ναυτιλίας να επενδύσει στη ξηρά και με τις επενδύσεις αυτές να ανακάμψει η οικονομία. Είναι ουτοπία.

Η επιχειρηματικότητα, το εμπόριο, οι υπηρεσίες, ο τομέας της γεωργίας και της κτηνοτροφίας δεν έχουν σταθερές, δεν είναι και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τροφοδότες λογαριασμοί των διαχειριστών της κρίσης, η κρίση δεν έχει αρχή και τέλος, έρχεται, φεύγει, ξανάρχεται.

Θα μπορούσε να δημιουργηθεί πλαίσιο δραστηριοτήτων σταθερό, διάρκειας δεκαετιών υποδοχής παραγγελιών ναυπήγησης και επισκευών, υπό την προϋπόθεση ότι θα ήταν ανταγωνιστική η ελληνική παραγωγή στην ευρύτερη διεθνή αγορά. Για να γίνει κάτι τέτοιο προϋπόθεση είναι: οι εργασιακές σχέσεις δεν θα κατευθύνονται, το τραπεζικό σύστημα θα έχει ρευστότητα για τη χρηματοδότηση δαπανών ναυπήγησης, επισκευής πλοίων, θα υπάρχουν οι υπηρεσίες εκείνες οι οποίες θα καλύπτουν την ομαλή λειτουργία των υποδομών παραγωγής, θα υπάρχει διαθέσιμο εργατικό και τεχνικό προσωπικό με καλή γνώση του αντικειμένου δουλειάς, θα υπάρχει σταθερό φορολογικό σύστημα.

(Από την Εστία)