Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Ο πέμπτος τόμος των γραπτών του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου παρουσιάστηκε προχθές, Κυριακή, σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών. Περιλαμβάνει κυρίως τα άρθρα του που δημοσιεύθηκαν στον «Ελεύθερο Τύπο» από το 1986 έως το 1992. Εκείνο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη του Τόμου είναι το πόσο επίκαιρα είναι  σήμερα. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος έβλεπε με απίστευτη καθαρότητα τη σημερινή κρίση, έγραφε με  παρρησία και προσπαθούσε να αλλάξει την πορεία μας προς τον γκρεμό. Δυστυχώς δεν τον ακούσαμε...  

Στο άρθρο του λ.χ. της 7^ης Ιουλίου 1990, που έχει τίτλο «Πού πάμε Συνέλληνες;» γράφει: «Λέμε πως οι κοινωνίες της Δύσεως υπέκυψαν στον πειρασμό του Μαμμωνά, λατρεύουν το χρήμα και έχασαν την επαφή τους με τις ζωοποιές και υπερούσιες αξίες της ζωής...Όμως είμαστε κι εμείς ένα λαός αλλοτριωμένος, που έχουμε για θεό μας το χρήμα, όσο τουλάχιστον και οι άλλοι λαοί, που θυσιάζουμε ωμά στο συμφέρον μας και τις  αξίες και τις πίστεις μας...Είμαστε ένας λαός που μοιάζει να μην  έχει ούτε έρμα, ούτε δυνάμεις αντιστάσεως...Η φοροδιαφυγή είναι σπορ καπατσοσύνης και  δέλεαρ αθέμιτου πλουτισμού. Εφθάσαμε στο σημείο να είναι φτωχό το κράτος μας και πάμπλουτοι πολίτες του. Τουλάχιστον αυτοί που ακούνε στο όνομα του <αετονύχη>... Διάφοροι επιχειρηματίες και επαγγελματίες ούτε απόδειξη σου δίνουν, ούτε Εφορία πληρώνουν...Η κοινωνία μας είναι σε βαθιά κρίση και οι μηχανισμοί αντίδρασης δεν λειτουργούν. Η νεοελληνική κοινωνία πάσχει...Σ’ αυτό το περιβάλλον μεγαλώνουν τα παιδιά μας και έτσι μαθαίνουν και αυτά να ζουν». Παιδί ήταν τότε ο κ. Τσίπρας και η γενιά του... 

Το 1990 επίσης, γράφει για τη γραφειοκρατία: «Οι δημόσιες υπηρεσίες κυριαρχούνται από μακαρίους ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να βλέπουν τον πολίτη σα ραγιά...Για μήνες συντηρούνται εκκρεμότητες υποθέσεων εξ αιτίας της ασυνέπειας, της αφιλοτιμίας και της αργοσχολίας των αρμοδίων. Άσε που η πειθαρχία έχει εκλείψει και κανένας προϊστάμενος δεν τολμά να ελέγξει τους παρεκτρεπομένους. Κινδυνεύει να εγκληθεί ως <φασίστας> που ταλαιπωρεί και αδικεί τον υπάλληλο».

Ιστορικές είναι και οι διαπιστώσεις του για την Παιδεία. Στις 13 Ιουλίου του 1988 έγραψε  άρθρο στον ΕΤ με τίτλο: « Δεν αντέχω άλλο, πρέπει να το πω: Η Παιδεία πεθαίνει». Σ’ αυτό θίγει το θέμα της εισαγωγής του κομματισμού στα σχολεία και επικρίνει «την απαράδεκτη κηδεμόνευση του σχολικού και πανεπιστημιακού χώρου από την οργίλη και εμπαθή μισαλλοδοξία δυναμικών μειοψηφιών, που επί χρόνια διαβουκολούν και διαφεντεύουν την τύχη καθηγητών, δασκάλων, φοιτητών και μαθητών...».

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος καλούσε τότε και καλεί και σήμερα όλους μας σε μια αφύπνιση των συνειδήσεων μας και σε μια αντίσταση μέχρις εσχάτων στα πάθη και στις αδυναμίες μας. Όμως αιωρείται το ερώτημά του, αν μας έχει μείνει λίγη έστω πνευματική ικμάδα για να βρούμε τον εαυτό μας.