Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Από εκείνες του Οβίδιου που εμπνέονται από τον Μύθο σε εκείνες της Κομούνας της Φλωρεντίας και των γεγονότων του καλοκαιριού του 1378 που μας θυμίζουν τις πολιτικές μεταπτώσεις ενός χυδαίου αριστερισμού χωρίς προσανατολισμό και ήθος, που τον έχουμε βιώσει περισσότερες της μιας φορές στη διάρκεια μιας ζωής.

Ο Μύθος εμπνέει τους ποιητές και δικαίως αλλά στους πολιτικούς εμβάλει ασύμμετρες και εκ τούτου επικίνδυνες φιλοδοξίες, γεννά υπερβάλλουσες προσδοκίες μεγαλείου και αναπόφευκτα τους οδηγεί σε μάταιες περιπλανήσεις στον χώρο του φανταστικού με μοναδικό αποτέλεσμα την λεηλασία  των ονείρων των καημών και των πόθων των αφελών και των κατατρεγμένων.  

Από την άλλη τα πολιτικά σινάφια και οι συντεχνίες που αποκτούν ανεξέλεγκτη δύναμη τροφοδοτούν έναν άρρωστο συνδικαλισμό και έναν αυτοτραυματικό αριστερισμό που καταλήγει σε προσβάλλουσα πολιτική πράξη που γιγαντώνεται μέχρι να έλθει ο κορεσμός και η ρήξη και αφήνει πίσω του τα αποκαΐδια μιας  τυχαίας λάμψης που θέλησε να γίνει σουπερνόβα. Σαν τις συνιστώσες που με έναν αστείο διαλεκτικό ακροβατισμό προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα προκειμένου να πλησιάσουν ακόμη περισσότερο στην εξουσία, που την βλέπουν εμπρός τους και ξετρελαίνονται, σαν τους ηδονοβλεψίες στις ακτές των γυμνιστών. 

Φιλελευθερισμός και Κρατισμός στο μίξερ και η ζύμη αποκτά  τις ίδιες εκρηκτικές ιδιότητες που μας έφεραν σε αυτό το χάλι. Το χούι όμως βγαίνει τελευταίο και τους προδίδει αυθόρμητα κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους λόγω της υπερβάλλουσας εκείνης αυτοπεποιθήσεις που αποκτούν οι νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες όταν βρεθούν στην ίδια αυλή με τους πατρικίους. 

Και ακούμε ξανά εκείνο το τριτοκοσμικό ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Και ακούμε ξανά η Ελλάδα στους Έλληνες κι ο Λαός στην Εξουσία. Και ακούμε ξανά έξω οι βάσεις του θανάτου. Και ακούμε ξανά Τσοβόλα δώστα όλα. Και ακούμε ξανά λεφτά υπάρχουν. Για να ξαναγυρίσουμε στο 1981 αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται στα μέρη που κατοικούν οι λαοί που δεν διδάσκονται από τα λάθη τους.

Ακούμε τον νέο αρχηγό να φωνάζει εμπρός, ξανά όπως και τότε. Εμπρός στον γνωστό τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό. Κάτι ανάμεσα στον Χότζα της Αλβανίας και τον Καντάφι μας έλεγε κάποτε ένας άλλος λαοπλάνος αρχηγός αλλά τώρα χωρίς πυξίδα γιατί κατέρρευσαν τα πρότυπα και δεν υπάρχει στόχευση. Είμαστε πρωτοπόροι, μας λέει ο νέος αρχηγός, εμείς θα δείξουμε τον δρόμο. Το μεγαλείο της υπεροψίας των ανοήτων.   

Εμπρός στον Έτσι που χάραξε ο Τέτοιος έγραψαν κάποτε κάποιοι στον τοίχο της Νομικής Σχολής. Προς τα εκεί φαίνεται πως πηγαίνουμε τώρα.