Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ -τις πολύ δύσκολες- ώρες για την πατρίδα έχουμε να κάνουμε με μια μειοψηφία ψύχραιμων Ελλήνων και με μια πλειοψηφία οργισμένων. Η «αποδώ πλευρά» παλεύει να κερδίσει χρόνο μήπως και επικρατήσουν οι ψύχραιμοι Έλληνες. Η «αποκεί» πλευρά σκοτώνεται να πάμε το ταχύτερο σε εκλογές, μήπως και ξεθυμάνει η λαϊκή οργή. Αμφότερες oι πλευρές συγκρούονται, άλλοτε με καθαρά, άλλοτε με βρόμικα μέσα, με λάσπες και με... κουμπαράδες!..

ΟΣΟ ΟΜΩΣ πλησιάζει ο Φλεβάρης η πολιτική ένταση κορυφώνεται. Οι δύο αρχηγοί έχουν κυριολεκτικά παλαβώσει με τον αριθμό «180». Η προεδρική εκλογή είναι ο εφιάλτης τους. Σαν να μη νοιάζονται που οι δανειστές μαστιγώνουν την πατρίδα και που οι σπεκουλαδόροι βάζουν μπουρλότο στο ελληνικό χρηματιστήριο, στα ομόλογα και στα spreads. Σαν να μη διαβάζουν τις ξένες φυλλάδες που μιλάνε για επιστροφή μας στη χρεοκοπία. Σαν να μη καταλαβαίνουν ότι η ξένη κατοχή, τρομαγμένη από την πανευρωπαϊκή κρίση, «μας τις έβρεξε» αυτές τις μέρες για να ξαναγίνουμε «φρόνιμα παιδιά», να μην ξανακάνουμε «αταξίες» του στιλ «τέρμα τα μνημόνια» και να συνεχίσουμε τη ζητιανιά, έστω με άλλης μορφής παρακάλια!..

ΣΤΑ 72 ΧΡΟΝΙΑ της διαδρομής στο... αναθεματισμένο λειτούργημα (όπου δυο - τρεις «καραγκιόζηδες» προσκυνούν τη μία μέρα τον έναν και την αμέσως επομένη τον άλλον αρχηγό) δεν θυμάμαι πολιτικές αθλιότητες όπως οι σημερινές. Δεν θυμάμαι κυβέρνηση να ρίχνει, ενόψει εκλογών, αναισθητικό βάλσαμο στις πληγές του λαού που η ίδια τον έγδερνε επί δυόμισι χρόνια υπακούοντας τυφλά στα μνημόνια. Δεν θυμάμαι αρχηγό αντιπολίτευσης να απειλεί επίσημα ότι, αν γίνει πρωθυπουργός, δεν θα εφαρμόσει καμιά από τις συμφωνίες του αντιπάλου του… Θυμάμαι όμως ότι για χάρη της πατρίδας ο Ντίνος Τσαλδάρης είχε δεχθεί, επί εμφυλίου πολέμου, να παραχωρήσει την πρωθυπουργία στον αντίπαλό του Θεμιστοκλή Σοφούλη και να κάνουν μαζί συμμαχική κυβέρνηση…

ΣΗΜΕΡΑ όλες οι σφυγμομετρήσεις φέρνουν τον Τσίπρα βέβαιο νικητή (ΑΝ ΚΑΙ η πλειοψηφία των ερωτωμένων δηλώνει ότι δεν θέλει πρόωρες εκλογές, ΑΝ ΚΑΙ το 20% δηλώνει αναποφάσιστο, ΑΝ ΚΑΙ ο Σαμαράς εξακολουθεί να θεωρείται «καταλληλότερος πρωθυπουργός»). Θυμάμαι ότι σαν σήμερα, στις 19 Οκτωβρίου του1981, όταν ο θριαμβευτής των εκλογών Ανδρέας Παπανδρέου σχημάτιζε την πρώτη κυβέρνηση της «Αλλαγής», οι βετεράνοι σύντροφοί του (όπως ο αείμνηστος πλέον Γιάννης Χαραλαμπόπουλος) έλεγαν με κάποια μελαγχολία: «Σήμερα είναι το τέλος του ρομαντικού ΠΑΣΟΚ»! Και πράγματι ο Ανδρέας του «Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΟΚ», ο Ανδρέας του «Έξω οι βάσεις του θανάτου», ο Ανδρέας του «Η Ελλάδα στους Έλληνες», έγινε με την εκπληκτική ικανότητα προσαρμογής που τον διέκρινε το χαϊδεμένο παιδί της ξενοκρατίας. Γιατί ήξερε ότι αλλιώς δεν θα έμενε ούτε έναν χρόνο στην καρέκλα του. Γεγονότα που καλώς γνωρίζει ο, μέχρι προχθές, «ρομαντικός επαναστάτης» και σημερινός προσκυνητής του Αγίου Όρους και του Βατικανού Αλέξης Τσίπρας.

Ο ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, ο υπογράφων και μερικοί ακόμη αδέκαστοι λειτουργοί του Τύπου αγωνιζόμαστε επίμονα και με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον της αγαπημένης μας πατρίδας να φτιάξουμε κλίμα εθνικής ομοψυχίας, τουλάχιστον για τα μεγάλα εθνικά θέματα. Να ιδούμε τους πολιτικούς ηγέτες αδελφωμένους, να χαίρονται που η Ελλάδα της Αμφίπολης και των Αντικυθήρων γίνεται παγκόσμιο είδωλο. Να μπαίνουν και του λόγου τους στη μάχη των Ελγινείων (που την ξεκίνησε η αξέχαστη Μελίνα). Να σφιχταγκαλιάζουν από κοινού τους μοναδικούς εθνικούς θησαυρούς μας, τον τουρισμό, τον πολιτισμό, τη ναυτιλία, τον υπόγειο πλούτο, τη στρατηγική θέση και τον πανέξυπνο, πανούργο, ατίθασο (έστω και με κάποια ελαττώματα) λαό μας. Να αντιστέκονται με θάρρος στην ξενοκρατία, ιδιαίτερα ετούτες τις μέρες, αντί να τρώγονται για τους «180». Να πνίγουν την αλαζονεία που τους δέρνει. Και κάποια ώρα να δώσουν αθόρυβα τα χέρια και να σχεδιάσουν ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ πώς θα ξεσκλαβώσουν την Ελλάδα (την πατρίδα τους) μια για πάντα από τα κάθε μορφής μνημόνια. Αν το καταφέρουν οι επόμενες γενιές θα στήσουν τα αγάλματά τους στο Σύνταγμα. Αν όχι θα περάσουν, πρώτοι αυτοί, στη μαύρη λίστα της μεταπολεμικής μας Ιστορίας…

(Από τη Real News)