Γράφει ο
Σάββας Ιακωβίδης

Συμφέροντα και ισχύς είναι ο πυρήνας της πολιτικής. Οι περιπτώσεις της Ουκρανίας και της κυπριακής κρίσης είναι ενδεικτικές αυτού του διαχρονικού αξιώματος.  Η Ουκρανία είναι η τελευταία εκδήλωση ενός  συνεχιζόμενου  Ψυχρού Πολέμου, η οποία διαψεύδει το τέλος της ιστορίας και αναζωπυρώνει μια επικίνδυνη αντιπαράθεση της Δύσης (ΗΠΑ και ΕΕ) με τη Ρωσία. Αυτή αποτελεί το νέο πεδίο σύγκρουσης τόσο μεταξύ δύο κόσμων όσο και δύο φιλοσοφιών: Οι ΗΠΑ και ΕΕ επιδιώκουν οι δυτικές αρχές και αξίες να στηρίζουν τη νέα παγκόσμια τάξη. Η Ρωσία του Πούτιν έχει ως στόχο την ανακατασκευή της πάλαι ποτέ ρωσικής αυτοκρατορίας. Από την άλλη πλευρά, η Κύπρος υπήρξε ανέκαθεν το μήλο της έριδος πολλών εισβολέων, κατακτητών, μεγάλων  δυνάμεων  και αυτοκρατοριών, λόγω της στρατηγικής θέσης της μεταξύ τριών ηπείρων και μεγάλων θαλάσσιων διαδρομών, καθιστώντας τη πολύτιμη με πολλούς τρόπους. 
 
Η Ουκρανία και η Κύπρος είναι θύματα ξένης  εισβολής  και κατοχής, παραβίασης της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, της ελευθερίας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους ισχυρούς γείτονες. Η Ρωσία και η Τουρκία υποστηρίζουν σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα: Καταγγελίες για απειλούμενες  μειονότητες, υποτιθέμενη παραβίαση των δικαιωμάτων τους και υποτιθέμενο κίνδυνο  γενοκτονίας. Η Ρωσία υποστήριξε επίσης ιστορικούς λόγους για να αρπάξει τη Κριμαία. Η  Τουρκία αξιοποιώντας τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου και το στάτους της ως εγγυήτρια δύναμη, εισέβαλαν για διάσωση, δήθεν, των  Τουρκοκυπρίων  από τους Έλληνες και να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη μετά το πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου. Η συνταγματική τάξη αποκαταστάθηκε, αλλά η Τουρκία παρέμεινε στο νησί από το 1974. Συστηματικά αποικίζει τα κατεχόμενα εδάφη επιδιώκοντας τη δημογραφική αλλαγή, κατά μήκος των γραμμών της πρώην συριακής Αλεξανδρέττας, που στο τέλος την κατάπιε. 

Η εισβολή είναι εισβολή, και δεν μπορεί κανείς να προβάλλει κάθε είδους δικαιολογίες για αυτό το έγκλημα πολέμου. Η Ρωσία επικαλέσθηκε  ιστορικούς,  θρησκευτικούς, φυλετικούς  και πολιτιστικούς λόγους  για να εισβάλει στην Κριμαία, δήθεν για να προστατεύσει τη  ρωσόφωνη κοινότητας. Η Τουρκία υποστήριξε, μεταξύ άλλων, τη προστασία των Τουρκοκυπρίων  που υποτίθεται σφάζονταν  από τους Έλληνες. Η Ρωσία και η Τουρκία, όμως, ενήργησαν  κατ’ ουσίαν, με βάση γεωπολιτικά, στρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντα. Η Μόσχα δεν θα ήθελε ποτέ, έξω από την πόρτα της μία Ουκρανία δυνητικά ενταγμένη στο ΝΑΤΟ. Όπως σωστά επεσήμανε ο κύριος εκφραστής της Realpolitik, Henry Kissinger, η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αν η Δύση ενδιαφέρεται πραγματικά να διατηρήσει γέφυρες με τη Ρωσία και, αν είναι ειλικρινής στις προθέσεις της, ότι δεν επιθυμεί να την περικυκλώσει.

Επιπλέον, ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος - Η διεθνής θέση της Τουρκίας» είναι αρκετά σαφής. Πρώτον, «μια χώρα που αγνοεί την  Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργός στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές.»  Δεύτερον, «ακόμη και αν δεν υπήρχαν  Τούρκοι μουσουλμάνοι στην Κύπρος, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να διατηρεί θέμα Κύπρου. Καμία χώρα δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί, που βρίσκεται στην καρδιά του δικού  του ζωτικού  χώρου». Υπό το φως, λοιπόν, της Ουκρανίας και της κυπριακής κρίσης, βλέπουμε ένα απαράδεκτο επίπεδο υποκρισίας από τη Δύση, μια εκδήλωση της γνωστής πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών. 

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Νιούπορτ της Ουαλίας, τον περασμένο μήνα, οι χώρες του ΝΑΤΟ - συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας – καταδίκασαν  τη Ρωσία για την "συνεχιζόμενη κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και συμφώνησαν στην ανάγκη η Ρωσία να αντιμετωπίσει αυξημένες συνέπειες για τις πράξεις της». Ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία, και ως εκ τούτου, ο αμερικανικός και βρετανικός Τύπος είναι πολύ σκληροί στις επιθέσεις τους και ακόμα προσβλητική στην κριτική τους κατά της Ρωσίας και ειδικά στον Πρόεδρο Πούτιν. Ο «Economist», για παράδειγμα, έγραψε: «Ο Πούτιν είναι ένας ληστής όχι ένας ηγέτης, ένας εχθρός και όχι εταίρος». Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία καταλαμβάνει από το 1974, το 37% της Δημοκρατίας της Κύπρος, ως μέλος της ΕΕ, διατηρεί 43.000 στρατιώτες, αποικίσει τα κατεχόμενα εδάφη από δεκάδες χιλιάδες εποίκους, κατέστρεψε την πολιτιστική κληρονομιά και 550 ορθόδοξες εκκλησίες, αλλά ...

Μία Δύση ευαίσθητη έναντι της Ουκρανίας δεν αντιδρά ούτε καταδικάζει, με την ίδια σοβαρότητα, τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρος από ένα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία, η οποία φιλοδοξεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ΗΠΑ, όπως ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, επιβεβαίωσε,  θεωρεί την Κύπρο  ως «το νέο, ισχυρό στρατηγικό εταίρο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου». Αλλά ποτέ δεν καταδίκασαν την εισβολή και την κατοχή του εδάφους αυτού του "ισχυρού στρατηγικού εταίρου" τους. Ούτε το ΝΑΤΟ λέει τίποτα, παρόλο που τρεις χώρες, η Βρετανία, η Ελλάδα και η Τουρκία, είναι εγγυητές της Δημοκρατίας. Οι πολιτικές των δύο μέτρων και δύο σταθμών εφαρμόζονται πλήρως στην περίπτωση της Ουκρανίας και της Κύπρος κατά τον πιο κλασικό, κυνικό  και ωμό τρόπο.
 

http://strategy-cy.com/ccss/index.php/el/articles-gr/item/262-ukraine-cyprus-ypokrisia-ton-dyo-metron-kai-dyo-stathmon-the-hypocrisy-ofdouble-standards