Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Οι ως τώρα επαφές του Αλέξη Τσίπρα με ηγέτες άλλων χωρών, έχουν στεφθεί με επιτυχία. Από την πρόσφατη επίσκεψη του στη Μόσχα και την συνάντησή του με τον Πρόεδρο Β. Πούτιν, μέχρι και τις συναντήσεις που προηγήθηκαν με τους ευρωπαίους ηγέτες, όπως η Α. Μέρκελ, ο Φ. Ολάντ, ο Γιούνκερ και ο Μ. Σουλτς.

Αξιοσημείωτος είναι επίσης και ο τρόπος που υποδέχθηκαν τον Αλέξη Τσίπρα, τόσο ο Β. Πούτιν όσο και η Α. Μέρκελ. Αυτή η πολυδιάστατη πολιτική έχει ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας. Μπορεί να συμμετέχουμε σε ευρωπαϊκούς σχηματισμούς, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αναπτύσσει επ αμοιβαίο όφελος, παράλληλες επαφές και τρίτες χώρες.

Γιατί άραγε γίνεται θέμα στην Ευρώπη, όταν επισκέπτεται ο Έλληνας Πρωθυπουργός την Μόσχα και περνάει απαρατήρητο κάτι αντίστοιχο που έχει κάνει κατ επανάληψη η Α. Μέρκελ; Η αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων που πάγωσαν επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεώτερου και δυστυχώς δεν αναθερμάνθηκαν στην περίοδο Α. Σαμαρά, ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη.

Και με αυτή την έννοια καλώς πήγε στη Μόσχα ο Α. Τσίπρας και καλώς συζήτησε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

Και ενώ η εικόνα που διαμορφώνεται στο εξωτερικό από τις διπλωματικές κινήσεις του Α. Τσίπρα είναι θετική, δεν θα έλεγε κανείς κάτι ανάλογο με τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας. Κυβερνητικοί παράγοντες με πράξεις και παραλήψεις δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά και απορίες για το που το πάνε και τι επιδιώκουν.

Από τον φωτογραφικό νόμο για την αποφυλάκιση του καταδικασθέντος για πέντε δολοφονίες τρομοκράτη, μέχρι την τροπολογία που εισάγει το πρωτοφανές νομικό θεώρημα προκειμένου να παρακάμψει δικαστικές αποφάσεις και σύμφωνα με το οποίο μπορούν να εξέλθουν των φυλακών πρόσωπα που ενήργησαν υπέρ τρομοκρατών ένεκα ηθικοκοινωνικού συγγενικού καθήκοντος.

Αυτή η τροπολογία, που κατατέθηκε εκ των υστέρων στο νομοσχέδιο για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, είναι κι αυτή φωτογραφικού τύπου μια και έχει αποδέκτες μητέρα και φίλη καταδικασθέντος για τρομοκρατική δραστηριότητα. Οι αστείες δικαιολογίες των κυβερνητικών αξιωματούχων για αυτές τις νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν στέκονται σε καμία λογική.

Τι αντιλαμβάνεται κάποιος πολίτης, όταν βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος επισκέπτεται στις φυλακές τύπου Γ’ του Δομοκού το πρόσωπο που έχει κάνει πάμπολλες δολοφονίες, έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη της δράσης της 17Ν και στη συνέχεια βλέπουμε να προωθείται ν/σ για την κατάργηση αυτών των φυλακών;

Όταν την ίδια ώρα ομάδες κουκουλοφόρων καταλαμβάνουν το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, βγαίνουν ανενόχλητοι και πηγαίνουν στη Βουλή για να γράψουν συνθήματα, όπως «θάνατος στη δημοκρατία» και με την ίδια άνεση να κατεβαίνουν στο Πολυτεχνείο και αφού παραλάβουν τον «οπλισμό» τους από τους χώρους που ελέγχουν και δεν έχουν πρόσβαση σε αυτούς οι Πρυτανικές Αρχές, για να κάνουν «πόλεμο» με τους αστυνομικούς, που έχουν εντολή να μην προχωρήσουν σε συλλήψεις, με το πρωτοφανές αιτιολογικό ότι πίσω από τις κουκούλες βρίσκονται άνθρωποι.

Όταν ο υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, μας πληροφορεί ότι η αδράνεια των αρχών σε όλη αυτή την εκτεταμένη παραβατικότητα είναι μέρος σχεδίου, υπονοώντας την αναμενόμενη έξοδο των κουκουλοφόρων από το κτίριο του Πανεπιστημίου λόγω των εορτών του Πάσχα, ενώ προκλητικά όλες αυτές τις ημέρες έχουν αγνοηθεί οι εκκλήσεις αγωνίας των Πρυτανικών Αρχών του Πανεπιστημίου Αθηνών, να κάνει κάτι η πολιτεία προκειμένου να αποδοθεί το κτίριο στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

Όταν ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός δηλώνει ότι έχει τα χέρια του δεμένα, γιατί ο προϊστάμενος του στο Εσωτερικών έχει άλλη άποψη, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει και από τα τηλεοπτικά παράθυρα, ότι η παρανομία δεν διώκεται.

Πέρα από αυτά τα θέματα, που άπτονται του ποινικού νόμου, υπάρχουν και άλλα πάμπολλα, που αφορούν την κυβερνητική πολιτική για τα οποία ακούμε καθημερινά από υπουργούς εντελώς διαφορετικές απόψεις, για τις οποίες σταυροκοπιέται κανείς, μια και δεν μπορεί να καταλάβει τι ισχύει και τι δεν ισχύει και τέλος πάντων, ποια επιτέλους είναι η κυβερνητική γραμμή για το καθένα από αυτά.

Σε ένα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση ημιδιάλυσης, αυτή η εικόνα μοιάζει με πύργο της Βαβέλ, όπου κανείς δεν μπορεί να συνεννοηθεί με κανέναν. Ή ο καθένας νομίζει ότι έχει το δικό του φέουδο και κανείς δεν μπορεί να παρέμβει κανένας στο μαγαζί του, δεν παράγεται παρά αποσπασματικό έργο, που δεν οδηγεί σε μια συνολική αναπτυξιακή πολιτική, ζητούμενο για την δημιουργία θέσεων εργασίας…

tpapadopoulos@aol.com