ΜετανάστεςΤους έταξαν πύργους και παλάτια,
και φτωχοί κι αφελείς καθώς ήταν,
δεν σήκωσαν καν τα μάτια
να κοιτάξουν τους  θεατρίνους υποσχεσιάρχες
αν τους  έλεγαν την αλήθεια,
ή σκάρωναν άθλια παραμύθια, οι θιασάρχες.
Κι ούτε γύρισαν ν’ αντικρίσουν 
τους βουρκωμένους συγγενείς και φίλους
γιατί κι οι ίδιοι ήτανε βαθιά θλιμμένοι
από τον αποχωρισμό, στην ξενιτιά «ξεπουλημένοι».
Κι έφυγαν, αλλά με τ’ όνειρο σαν φυλακτό
να γυρίσουν πάλι στην Πατρίδα,
που, όμως, αποδείχθηκε απατηλή ελπίδα.
Στ’ ανθρακωρυχεία, στα πιάτα και στα τρένα
εργάζονταν σκληρά νύχτα και μέρα,
ενώ για τους εργολάβους τους έβρεχε…πέρα.
Κορόμηλο το δάκρυ αν και τόκρυβαν διακριτικά
και κάποιοι τους παρηγορούσαν… υποκριτικά.
Ώσπου, παγιδευμένοι στην ανίερη χοάνη
του φαύλου κύκλου « συνήθεια, έξη, δεύτερη φύση»,
συνειδητοποίησαν τη μεγάλη πλάνη.
Κι αγιάτρευτη η νοσταλγία τούς έτρωγε τα σωθικά,
όμως, τα βάσανά τους κρατούσαν μυστικά.
Κάποιοι γενναίοι τόλμησαν και φύγαν,
στη γλυκιά Πατρίδα ξαναπήγαν,
πασχίζοντας τα πράγματα ν’ αλλάξουν,
να δούνε, επιτέλους, προκοπή,
στον άγιο μα προδομένο τόπο τους ν’ αράξουν.
Όμως, πολλοί ξεμείνανε στα ξένα
ενώ οι δικοί τους είχαν μαραζώσει,
όσοι την ψυχή δεν είχαν παραδώσει.
Κάποιοι διχάστηκαν ανάμεσα σε δυο πατρίδες,
κι ήταν το δίλημμα δραματικό,  δίχως παρωπίδες.
Όμως, οι πιο πολλοί μείνανε Πατριώτες,
κι έταξαν να φυλάνε Θερμοπύλες και στα ξένα,
κι αγωνίστηκαν σκληρά με καρτερία
μένοντας λαμπρό παράδειγμα στην Ιστορία.
Δεν γενιτσάρισαν, δεν πρόδωσαν τα ιερά και όσια,
δεν εξαγοράστηκαν με όποια γρόσια,
κι απόδειξαν πως είναι γνήσιοι απόγονοι
ανεπανάληπτων Ηρώων και Μαρτύρων,
της ακριβής Πατρίδας άξιων σωτήρων!
      
(Ελλήγενης)