Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η χαοτική κατάσταση που επικρατεί αυτόν τον καιρό στην Ευρωπαϊκή Ένωση περνά κυριολεκτικά στα ψιλά, αν και με τις μεταναστευτικές ροές να συνεχίζονται με μη ανεκτούς ρυθμούς πρόκειται για κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολεί πολύ σοβαρά. Αντιθέτως, η εθελοτυφλία συνεχίζεται, συνοδευόμενη με ευχολόγια για αναθεώρηση της Κοινής Δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας.

Με λίγα λόγια, εντελώς απαρατήρητη από τις διάφορες βαθυστόχαστες αναλύσεις περνά το γεγονός ότι η ΕΕ παραμένει ένα ακυβέρνητο καράβι.

Το Brexit πήρε νέα αναβολή, την τρίτη μέσα σε τρία χρόνια και υπάρχει νέα προθεσμία για την 31^η Ιανουαρίου.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή η ευρωπαϊκή κυβέρνηση, παραμένει στον αέρα και η διακυβέρνηση στη γηραιά ήπειρο ασκείται από υπηρεσιακή κυβέρνηση – δηλαδή με τον Γιούνκερ και τους δικούς του επιτρόπους.

Κι’ αυτό διότι η νέα πρόεδρος, η Γερμανίδα Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν δεν έχει ακόμη καταφέρει να διορίσει την δική της κυβέρνηση, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει απορρίψει τρεις από τους προταθέντες Επιτρόπους και περιμένουμε ακόμη τη Ρουμανία να διορίσει έναν Επίτροπο που θα γίνει αποδεκτός.

Μέσα στη γενική σύγχυση – και καθώς το Brexit πήρε νέα αναβολή – κάλεσαν τώρα και την Βρετανία να ορίσει δικό της Επίτροπο. Ο οποίος θα… ξεοριστεί αν και όποτε επιτευχθεί το Brexit.

Η νέα διορία για να αποκτήσει η ΕΕ Κομισιόν είναι η 1^η Δεκεμβρίου και παρά τα όσα επαναλαμβάνουν προς καθησυχασμό οι εκπρόσωποί της, βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον αέρα.

Άλλωστε, οι ίδιοι σπεύδουν να προσθέσουν πως η υπηρεσιακή Κομισιόν «θα… περιοριστεί στις τρέχουσες υποθέσεις και θα ασχοληθεί μόνον με υποθέσεις και διαδικασίες που τρέχουν ήδη»!

Και αφού μας τα λένε αυτά, επανέρχονται στον καθησυχασμό, υποστηρίζοντας πως «εξαιρέσεις μπορούν να γίνουν για επείγοντα ζητήματα, όπως η ανταπόκριση της ΕΕ σε διεθνείς κρίσεις».

Αλλά μετά, για να μην πολυπάρουμε αέρα, επανέρχονται για να μας πουν πως «η δουλειά πρέπει να γίνει χωρίς να προδικάζει τις πολιτικές επιλογές της επόμενης Επιτροπής»!

Και τελικά έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα: Ο κ. Γιούνκερ, υπηρεσιακός πρόεδρος της Κομισιόν, υποβάλλεται σήμερα σε εγχείρηση για ανεύρυσμα!

Αδιανόητα πράγματα! Αλλά τουλάχιστον συνεχίζουν να θυμούνται τις βασικές πράξεις της αριθμητικής. Προσφάτως η Frontex μας ενημέρωσε ότι στους πρώτους εννιά μήνες της χρονιάς στη διαδρομή της Ανατολικής Μεσογείου παρατηρήθηκε αύξηση των αφίξεων κατά 22%, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό στις 50.600.

Ήδη στην Έκθεση για τη Μετανάστευση που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Μάρτιο του 2019, παραδέχθηκαν πως οι ροές προς τα ελληνικά νησιά αυξήθηκαν το 2018 και στους πρώτους τρεις μήνες του 2019, οι ροές ήταν ήδη αυξημένες κατά 30%. Σημειωνόταν επίσης ότι το 2018 και το 2019 στα ελληνικά νησιά έφθαναν κυρίως Αφγανοί.

Από όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως για τους προσεχείς δύο μήνες – τουλάχιστον – δεν μπορούμε να περιμένουμε σπουδαία πράγματα από την ΕΕ.

Έτσι κι’ αλλιώς «σπουδαία πράγματα» δεν έγιναν ποτέ – αν είχαν γίνει δεν θα βρισκόμασταν σ’ αυτό το χάλι.

Στην Ιστορία, της η ΕΕ έχει γνωρίσει αρκετές κρίσεις:

Αύγουστος 1954: Η Γαλλία δεν επικυρώνει τη συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άμυνας και το σχέδιο ακυρώνεται.

Ιανουάριος 1963: Ο Ντε Γκολ θέτει βέτο στη βρετανική ένταξη, κάτι που θα επαναλάβει το 1967 (η Βρετανία γίνεται μέλος τελικά το 1973). 

Ιούλιος 1965: Ρήξη Γαλλίας με τα υπόλοιπα κράτη για τη χρηματοδότηση της ΚΑΠ. Επί 7 μήνες η Γαλλία αρνείται να συμμετάσχει στις συνεδριάσεις των κοινοτικών οργάνων.

Νοέμβριος 1979: Η Μάργκαρετ Θάτσερ λέει την περίφημη φράση «τα λεφτά μας πίσω» ζητώντας πίσω τις εισφορές  της χώρας της στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Θα τα πάρει πίσω τον Ιούνιο 1984. 

Ιούνιος 1992: Οι Δανοί απορρίπτουν με δημοψήφισμα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το 1993 δέχονται το τροποποιημένο κείμενο που τους εξαιρεί από το ευρώ και την κοινή πολιτική άμυνας.

Σεπτέμβριος 1992: Βρετανία και Ιταλία αναστέλλουν τη συμμετοχή τους στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα.

Μάρτιος 1999: Παραίτηση των μελών της Κομισιόν με επικεφαλής τον Ζακ Σαντέρ για σκάνδαλα.

Δεκέμβριος 2000: Συμφωνία της Νίκαιας. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις συμφωνούν μόνο στα απολύτως απαραίτητα.

Ιούνιος 2001: Οι Ιρλανδοί απορρίπτουν με 54% τη Συνθήκη της Νίκαιας. Την αποδέχονται με 62% τον Οκτώβριο του 2002.

Αρχές 2003: Διχασμός σχετικά με τον πόλεμο στο Ιράκ. Γερμανία και Γαλλία δηλώνουν κατά της αμερικανικής εισβολής, ενώ οι ηγέτες των οκτώ (Βρετανία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Δανία, Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία) υπογράφουν επιστολή στήριξης των ΗΠΑ. Στη διάρκεια έκτακτης συνόδου ο Σιράκ κατηγορεί τις υπό ένταξη χώρες ότι «έχασαν μια καλή ευκαιρία για να σιωπήσουν».

Νοέμβριος 2003: Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης προκαλούν κρίση αναστέλλοντας τις διαδικασίες που είχαν κινηθεί εναντίον της Γερμανίας και της Γαλλίας λόγω μεγάλης αύξησης των ελλειμμάτων τους. Οι μικρότερες χώρες κάνουν λόγο για δυο μέτρα και δυο σταθμά. 

Δεκέμβριος 2003: Τα 25 μέλη αδυνατούν να καταλήξουν στις Βρυξέλλες σε συμφωνία για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, λόγω διαφωνιών για το σύστημα ψηφοφορίας και λήψης αποφάσεων. Το Σύνταγμα υιοθετείται τελικά στις 18 Ιουνίου 2004. Αλλά τον Μάιο του 2005 η Γαλλία ψηφίζει κατά του ευρωσυντάγματος και το ίδιο πράττουν οι Ιρλανδοί τον Ιούνιο του 2008. Τα δημοψηφίσματα επαναλαμβάνονται προκειμένου να επιτευχθεί ένα θετικό αποτέλεσμα.

Και πάει λέγοντας. Με τη διαφορά ότι εκείνα τα χρόνια έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.

Μετά επέλασαν η οικονομική και η μεταναστευτική κρίση. Στην πρώτη περίπτωση, η Ευρώπη κάλεσε το ΔΝΤ. Και στη δεύτερη δεν έχει καταφέρει να εφαρμόσει ούτε μία από τις αποφάσεις της.

Τώρα, βρισκόμαστε σε κατάσταση ακυβερνησίας.

Για την Ελλάδα, όμως, αυτοί οι δύο προσεχείς μήνες – διάστημα απόλυτης παραλυσίας για τις Βρυξέλλες - είναι οι κρισιμότεροι για τη χώρα μας.

Γιατί αν δεν μπορούν τόσον καιρό να βάλουν 27 – 28 (ούτε αυτό το ξέρουμε) Επιτρόπους για να πιάσουν δουλειά, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ μεγάλο αδιέξοδο…

*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών Ν.Δ, πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημιοσιογράφος