Βατοπέδι: Αλαλούμ στον ναό της Δημοκρατίας Αν αυτά τα οποία συνέβησαν στο ελληνικό κοινοβούλιο κατά την ψηφοφορία για το Βατοπέδι συνέβαιναν σε οποιαδήποτε αίθουσα δικαστηρίου,  οποιασδήποτε τριτοκοσμικής χώρας ή χώρας με «εσωτερικούς εχθρούς» (βλέπε Τουρκία), θα μιλούσαμε για δικαστικό πραξικόπημα και η χώρα μας θα παραπεμπόταν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

ουλευτές, μεταξύ των οποίων ο ίδιος ο πρωθυπουργός και βουλευτές που έλειπαν στο εξωτερικό, ψήφισαν με επιστολικές ψήφους, ως εάν να επρόκειτο για ένα οποιοδήποτε νομοσχέδιο επιπέδου κομματικής πειθαρχίας. Ψήφισαν χωρίς να έχουν ακούσει τις απολογίες των κατηγορουμένων. Και αυτό οδηγεί στην βεβαιότητα περί προειλημμένης απόφασης.

Υπάρχει κανένα δικαστήριο του οποίου τα μέλη να απουσιάζουν από την ακροαματική διαδικασία και μετά να ψηφίζουν για την τύχη αυτών που κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου;  Υπάρχει δικαστής ή ένορκος  που να απουσιάζει στο εξωτερικό και να στέλνει την ψήφο του με το ταχυδρομείο;

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρξαν  βουλευτές  που ψήφισαν για άλλο θέμα από αυτό για το οποίο είχαν δηλώσει ότι ψηφίζουν και προκειμένου να λάβουν μέρος στην ψηφοφορία έκαμαν δήλωση, επισημαίνοντας την ανωμαλία.

Οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν με άλλο άρθρο του ποινικού κώδικα από αυτό που είχε προκριθεί και επομένως για άλλο αδίκημα.

Κόμματα υπογραμμίζουν το αντιφατικό του πράγματος και επιφυλάσσονται για την περαιτέρω στάση τους, δεδομένου και του οριακού αποτελέσματος.

Και όλα αυτά, διότι ουδείς πρότεινε να αλλάξει το άρθρο 86 του Συντάγματος κατά την τελευταία αναθεώρησή του, στη διάρκεια της οποίας τα μόνα που αναθεωρήθηκαν ήσαν το ασυμβίβαστο και το άρθρο για την… προστασία των ζώων! (Διαβολική σύμπτωση, είναι η αλήθεια και ίσως καθόλου τυχαία).

Και όλα αυτά, επειδή όλοι μαζί δεν εννοούν να αλλάξουν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος βασίζεται μεν στο άρθρο 86 του Συντάγματος, αλλά ποιος θα τους κατηγορούσε ότι το καταστρατηγούν αν και οι 300 μαζεύονταν και το καταργούσαν;

Ποιος θα τους κατηγορούσε επειδή έκαναν κάτι που αποτελεί παλλαϊκό αίτημα; Κανείς.

Και όμως. Χρόνια τώρα όλοι βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα και επαναλαμβάνουν χωρίς ντροπή ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ αλλάξει, αυτό που μόνο οι ίδιοι μπορούν να αλλάξουν, αλλά δεν το κάνουν ποτέ.

Έτσι, αντί όλοι να δικάζονται από τον φυσικό τους δικαστή – με νόμιμες διαδικασίες, σεβασμό στα δικαιώματα του κατηγορουμένου και, πάντως, με βάση τα σωστά άρθρα του ποινικού κώδικα – η Βουλή έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο δικαστήριο της συμφοράς. Με εξεταστικές επιτροπές των οποίων μέλη είναι άνθρωποι που δεν έχουν καμιά σχέση με τα νομικά.

Λυπούμαι δε να πω ότι και με άλλα θέματα δεν έχουν καμιά επαφή – ούτε και με τις… ξένες γλώσσες. Αρκεί να θυμηθούμε τι πλάκα έγινε στην Επιτροπή της Ζήμενς, όταν αποδέχθηκαν την μετάφραση του «cabinet man» ως «μέλους της κυβέρνησης», ενώ, βέβαια, επρόκειτο για τον… ξυλουργό.

Λυπούμαι επίσης να πως ότι η επιπολαιότητα και η έπαρση – είμαστε η Βουλή, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε – που αντιμετωπίζονται σοβαρά θέματα δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζουν κάτι περισσότερο από το τίμιο επάγγελμα του ξυλουργού: Αυτό του ξυλοσχίστη!

Το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χ. Καστανίδης – «αντιλαμβάνομαι το δεοντολογικό θέμα, αλλά τότε θα πρέπει στο τέλος της  ψηφοφορίας, να έχουμε μετρήσει και ποιοι απουσιάζουν, ώστε να μην καταστεί άκυρη η διαδικασία. Γιατί μπορεί κάποιος να βρίσκεται εκτός αιθούσης και να έρθει μόνον για να ψηφίσει»!

Και βέβαια, κ. υπουργέ της Δικαιοσύνης, αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνετε. Έπρεπε να απαγορευθεί το δικαίωμα της ψήφου σε όσους απουσιάζουν από την αίθουσα του δικαστηρίου (διότι εκεί κατάντησε η Βουλή) ενώ είναι μέλη του.

Δεν έχω διάθεση να υποστηρίξω κανέναν, αλλά πιστεύω ότι αυτά τα θέματα λύνονται σε πραγματικές αίθουσες δικαστηρίων – και χωρίς την γελοιότητα της παραγραφής που έχει ευτελίσει την κοινοβουλευτική λειτουργία.

Δεν έχω πρόθεση να υποτιμήσω κανέναν, αλλά αν πριν από 37 χρόνια έλεγε κάποιος σε όσους από εμάς – άλλοι φοιτητές, άλλοι μαθητές – βρέθηκαν στα κάγκελα του Πολυτεχνείου ότι η Δημοκρατία θα κατέληγε σ’ αυτό που ζούμε σήμερα εντός και εκτός κοινοβουλίου, σίγουρα θα είχαμε καταθέσει τα όπλα από την πρώτη ημέρα. Και δεν θα χρειαζόταν το τανκ για να γκρεμιστεί η πόρτα του οχυρού μας…