Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Οι πρώτοι έζησαν στο παρελθόν και δημιούργησαν έναν υπέροχο πολιτισμό. Ασχολήθηκαν με την ποίηση, το θέατρο, την φιλοσοφία, τα μαθηματικά και τις άλλες επιστήμες και τα κατέγραψαν όλα αυτά με την υπέροχη γλώσσα του Ίωνα. Έφτιαξαν επίσης όμορφα αγάλματα, υπέροχους ναούς, κάστρα και πόλεις και υπηρέτησαν τις τέχνες γενικότερα με έναν μοναδικό τρόπο. Νομοθέτησαν και επέτρεψαν την εξέλιξη του ήθους και της πολιτικής από τις φωτισμένες τυραννίες της Ιωνίας έως την θαυμάσια Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Οι δεύτεροι ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι των πρώτων. Μοιάζουν με εξωγήινους και χωρίζονται σε πολλά είδη, εκ των οποίων δύο είναι τα σημαντικότερα. Πρώτο είναι οι Δήθεν που το αρσενικό είναι πούστης και το θηλυκό γλάστρα, μιλάνε ένα ανάκατο ιδίωμα με λίγο απ' όλα μέσα, γράφουν κάτι γράμματα που τα λένε Greeklish και τους βγάζουν κάθε μέρα και τους δείχνουν μέσα σε ένα χαζό κουτί που το λένε Τι-Βου. Είναι προτιμότερο να βάλλεις το κεφάλι σου μέσα στο πλυντήριο πιάτων και να πατήσεις το κουμπί, παρά να τους ακούς να μιλάνε, παθαίνεις μικρότερη ζημιά.

Το δεύτερο είδος το λένε λαμόγια. Τα λαμόγια φοράνε τα καλά τους και τσακώνονται κάθε μέρα μέσα σε ένα μεγάλο δωμάτιο με ωραία και αναπαυτικά καθίσματα. Όποιος δεν έχει διάθεση για γκρίνια κοιμάται ή πάει για καφέ. Άλλοι είναι με τους Αμερικανούς άλλοι με τους Γερμανούς και άλλοι είναι μόνο για την πάρτη τους. Οι περισσότεροι δηλώνουν Χριστιανοί αλλά έχει και μερικούς που είναι με τους μακαρίτες: Λένιν, Στάλιν, Τσε, Βελουχιώτη, Μάο, Τρότσκι, Κάστρο, ακόμη και με τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ κλπ. Υπάρχουν βέβαια και οι αιρετικοί που πιστεύουν στον Μάη του 68 και στους Μπάαντερ Μάινχοφ, Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη, και πάει λέγοντας. Αυτούς δεν είναι να τους ακούς καθόλου, τρελαίνεσαι.

Εδώ ζούμε κι εμείς, όλα τα άλλα είδη μαζί, που μας λένε μαλάκες, αποτελούμε ξεχωριστή συνομοταξία και λένε ότι είμαστε απόγονοι κάποιων που όλοι τους μισούν. Εμάς μας κακομεταχειρίζονται τα άλλα είδη μας κλέβουν μας βρίζουν και μας λένε ψέματα, ενίοτε μάλιστα καίνε τα μαγαζιά μας ή εμάς τους ίδιους και λεηλατούν τις περιουσίες μας αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει και δεν μας νοιάζει. Ψηφίζουμε πότε τον ένα και πότε τον άλλο ή κανένα και τους μουντζώνουμε όλους μαζί. Θαυμάζουμε τους ευφυείς τίποτα, βλέπουμε τηλεοπτικά σκουπίδια, χειροκροτούμε αυτούς που βρίζουμε και γενικότερα ζούμε ευτυχείς στην ηδονική περίοδο της Ελληνικής παρακμής.

Η Ελλάς αναστενάζει στις καφετέριες και στα σουβλατζίδικα. Σε τι κόσμο ρε μάνα μ’ έχεις φέρει να ζήσω.