Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Σίγουρα δεν έγιναν σοφότεροι όσοι την περασμένη Κυριακή έσπευσαν να αγοράσουν την «Αυγή» για να πληροφορηθούν το «σχέδιο των 100 πρώτων ημερών της κυβέρνησης της Αριστεράς» - πρωτοσέλιδος τίτλος υπό τον οποίο φιλοξενήθηκε άλλη μια συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα.

Ο τίτλος ήταν παραπλανητικός.

Το «σχέδιο των 100 πρώτων ημερών», δεν ήταν παρά μια παράγραφος, απάντηση στο ερώτημα «ποιες  θα είναι οι προτεραιότητες των πρώτων 100 ωρών και των πρώτων 100 ημερών για την κυβέρνησή σας;».

Η απάντηση:

«Οι άμεσες πρωτοβουλίες θα είναι η αντικατάσταση του Μνημονίου, που θα ακυρώσει με την ψήφο του ο λαός, από ένα Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης της οικονομίας. Το σχέδιο αυτό θα περιλαμβάνει την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ του Μνημονίου επίπεδα, την επαναφορά των νόμων που ελέγχουν τις απολύσεις, τον νέο αναπτυξιακό νόμο, τη σύσταση περιουσιολογίου και την προώθηση ενός δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος. Για τις πρώτες 100 ημέρες προτεραιότητα θα έχουν επίσης οι πρωτοβουλίες για επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και φυσικά το πλέγμα μέτρων για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανθρωπιστικής κρίσης. Και ας μην ξεχνάμε, φυσικά, την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, με την ταυτόχρονη τήρηση του νόμου για την αδειοδότηση των ιδιωτικών ΜΜΕ».

Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι σχέδιο για μια κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει το Μνημόνιο (που ως τότε θα έχει καταργηθεί από μόνο του, έτσι κι’ αλλιώς)και θα βρίσκεται αντιμέτωπη με έξοδο από την ευρωζώνη και άτακτη χρεοκοπία.

Αν σκοπεύεις να κάνεις κάτι τέτοιο, το σχέδιό σου πρέπει να περιλαμβάνει δράσεις έκτακτης ανάγκης, για να αντιμετωπίσεις τις ελλείψεις που θα παρουσιαστούν σε φάρμακα, καύσιμα και πρώτες ύλες, προκειμένου να αντιμετωπίσεις τη νέα ανθρωπιστική καταστροφή την οποία ο ίδιος θα έχεις προκαλέσει – οπότε μάλλον δεν θα προλάβεις να αντιμετωπίσεις την προηγούμενη ανθρωπιστική κρίση με το «πλέγμα» των μέτρων που έχεις στο μυαλό σου.

Και αυτό πράγματι απαιτεί σχέδιο 100 ωρών, στις οποίες ο κ. Τσίπρας απέφυγε να αναφερθεί, αν και το έχει πράξει στο παρελθόν.

Η καλλιέργεια του μύθου ότι θα «αντικαταστήσεις» το Μνημόνιο με ένα «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης της Οικονομίας» και στο μεταξύ θα έχεις την πολυτέλεια να ασχολείσαι με τον κατώτατο μισθό (στον ιδιωτικό τομέα, βεβαίως), με τη μετενέργεια και με την επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς απολύσεων, αποτελεί την επιτομή της παραπληροφόρησης.

Και η επανάληψη της άποψης ότι άλλο πράγμα το μνημόνιο και άλλο η δανειακή σύμβαση (η οποία απορρέει βεβαίως από το μνημόνιο) αποτελεί την επιτομή της παραπλάνησης.

Είναι αδύνατον να φανταστούμε πως θα έχουν διακοπεί οι διαπραγματεύσεις και ο κ. Τσίπρας θα επιχειρεί να ξεκινήσει ένα είδος επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης, ενώ συγχρόνως θα συζητείται νέος αναπτυξιακός νόμος, θα ξεκινά η διαδικασία για το περιουσιολόγιο και θα ψηφίζεται το περίφημο «δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα».

Πολύ περισσότερο που για να φτιαχτεί περιουσιολόγιο χρειάζονται κάτι χρόνια και για να αποδώσει ένας αναπτυξιακός νόμος και ένα νέο φορολογικό σύστημα, άλλα τόσα – επομένως αυτοί δεν είναι στόχοι των 100 ημερών.

Και πολύ περισσότερο που την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση την αναφέρει με έναν ιδιότυπο τρόπο, προσδίδοντάς της σχεδόν δευτερεύοντα ρόλο.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι αναφέρεται σ’ αυτήν σχεδόν παρεμπιπτόντως («προτεραιότητα θα έχουν επίσης οι πρωτοβουλίες για επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης»);

Δηλαδή, το βασικό πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει, αναφέρεται μαζί με ένα σχεδόν… γραφειοκρατικό «επίσης».

Αλλά όταν στο σχέδιό σου των 100 πρώτων ημερών θεωρείς ότι πρέπει να περιλάβεις και την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, είναι βέβαιο ότι δεν μπορείς να αντιμετωπιστείς με σοβαρότητα.

Και δεν μπορείς να αντιμετωπιστείς με σοβαρότητα όταν δεν λες λέξη για τον δημόσιο τομέα, αλλά ασχολείσαι με την ΕΡΤ που έχει ήδη καταργηθεί, αντικατασταθεί και προσλάβει εργαζόμενους.

Προσθέστε σε όλα αυτά ότι ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι μπορεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και στην ευρωζώνη κρατικοποιώντας τις τράπεζες – ως γνωστόν η ΕΕ δεν επιτρέπει τέτοιου είδους παρεμβάσεις στον τραπεζικό τομέα, διότι ετοιμάζει ως το τέλος του χρόνου την εφαρμογή του δικού της σχεδίου για τις τράπεζες – και θα καταλάβετε ότι ή δεν θα συμβεί τίποτε από όλα αυτά ή θα συμβεί και θα βρεθούμε εκτός και σε άτακτη χρεοκοπία.

Λέει επί λέξει ο κ. Τσίπρας:

«Ο νόμος για το ΤΧΣ θα αλλάξει. Οι τράπεζες θα περάσουν υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν την πραγματική οικονομία και τη ζήτηση, την παραγωγική βάση της χώρας και το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του λαού. Στην κατεύθυνση αυτή σχεδιάζουμε μια νέα δομή του τραπεζικού συστήματος, όπου θα συνυπάρχουν τράπεζες - ταμιευτήρια μικρού μεγέθους και περιφερειακής εμβέλειας, αναπτυξιακές τράπεζες και τράπεζες ειδικού σκοπού ή συνεταιριστικές. Η λειτουργία τους πρέπει να εδραιωθεί στη διαφάνεια και στον κοινωνικό έλεγχο, έτσι ώστε να κατοχυρώνεται το δημόσιο συμφέρον και να αποκατασταθεί η καταθετική πίστη».

Δεν μας φτάνουν δηλαδή τα προβλήματα που ήδη έχουμε με τις υπάρχουσες τράπεζες, θα δημιουργήσουμε και καινούργιες!

Κατά τα λοιπά, διαβάσαμε τα γνωστά περί των τριών κεντρικών «πυλώνων»:

«Άμεση αντιμετώπιση της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης, σταθεροποίηση της οικονομίας, με στήριξη του εισοδήματος των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας».

Μας ενημερώνει πάντως πως «για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού χρειάζεται μια νέα συμφωνία γα το χρέος, που θα συνδέει την αποπληρωμή του με την ανάπτυξη. Μια τέτοια συμφωνία απαιτείται τόσο για το καλό της Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών του Νότου όσο όμως και για το καλό ολόκληρης της Ε.Ε».

Δηλαδή, αν οι δανειστές δεν δεχθούν, το σχέδιο πάει περίπατο.

Με λίγα λόγια, ο κ. Τσίπρας μας παρουσιάζει ένα σχέδιο που τελεί υπό την αίρεση των δανειστών και όχι ένα δικό του σχέδιο που θα περιλαμβάνει και το ενδεχόμενο να στα στυλώσουν οι δανειστές.

Διότι, αν παρατηρήσατε, αυτή τη φορά δεν λέει (δεν του ζητήθηκε άλλωστε) ότι θα εφαρμόσει το σχέδιό του ανεξαρτήτως των εκβιασμών, των πιέσεων και των επιπτώσεων.

Προφανώς επειδή δεν έχει  κανένα τέτοιο σχέδιο…