Επιτέλους, έλεος με τις «φυλές του ΠΑΣΟΚ»! Είμαστε πολύ κουρασμένοι και πολύ πτωχευμένοι για να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το γνωστό σίριαλ των διαφωνιών μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Τα πρόσωπα εναλλάσσονται συνεχώς, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Το έργο «Ξένοι στο ίδιο κόμμα» (αλλά την κρίσιμη ώρα όλοι μαζί, βουρ για την εξουσία) το έχουμε δει σε όλες τις βερσιόν και με όλες τις δυνατές εναλλαγές προσώπων – από τον καιρό που ο κ. Πάγκαλος είχε πει πως ο κ. Χρυσοχοΐδης εξελέγη γραμματέας του κόμματος «με γελοίες διαδικασίες».

Αν ο κ. Ρέππας θεωρεί ότι έχει δίκιο στην υπόθεση των ταξιτζήδων, δεν μπορεί να συνεχίσει να μας μιλά με ανακοινώσεις, ως εάν να μην είναι μέλος της κυβέρνησης, ως εάν να μην κάθεται στο ίδιο υπουργικό τραπέζι με τον κ. Ραγκούση.

Οφείλει να απαιτήσει από τον πρωθυπουργό να κατέβει από το κανό και να δώσει λύσεις στα του οίκου του. Διαφορετικά, οφείλει να παραιτηθεί, καταγγέλλοντας την «περίεργη συμπεριφορά» του συναδέλφου του (λέμε τώρα).

Είμαστε πολύ ταλαιπωρημένοι για να παρακολουθούμε τον κ. Παπανδρέου να οργανώνει κάθε σαββατοκύριακο μια διαφορετική απόδραση σε διαφορετικά θέρετρα της χώρας (μήπως και με διαφορετικό όνομα;).

Δεν βρισκόμαστε πια στον καιρό που δέναν τα σκυλιά με τα (δανεικά) λουκάνικα, οπότε και παρακολουθούσαμε τα προσφιλή ρεπορτάζ και παραπολιτικά για τις «φυλές του ΠΑΣΟΚ.

Θυμάστε; Έγραφαν τότε οι εφημερίδες για «προεδρικούς» (Ρέππας, Τσούρας, Πετσάλνικος, Καστανίδης), για «σημιτικούς» (Χριστοδουλάκης, Χυτήρης, Βερελής, Πρωτόπαπας, Ευθυμίου), για… τσοχατζοπουλικούς (Κοτσακάς, Δασκαλάκης, Ζαμπουνίδης, Αγραφιώτης) για την «Αριστερή Πρωτοβουλία» (Παναγιωτακόπουλος, Γερανίδης, Γιάννης Παρασκευάς, Π. Κρητικός), για «γεννηματικούς) (Γείτονας, Παπαδόπουλος, Μπένος, Παπαϊωάννου, ακόμη και για το «Πατριωτικό Πασόκ» (Αρσένης, Κατσέλη, Γκίβαλος, Βασιλικόπουλος) και τους «μοναχικούς» (Βενιζέλος, Πάγκαλος, Παπουτσής, Σκανδαλίδης, Λαλιώτης, Παπανδρέου, Κακλαμάνης).

Έχει πια γίνει βαρετό αυτό το ανακάτεμα της τράπουλας, οι δήθεν συγκρούσεις και διαφωνίες, οι φιλολαϊκοί και οι εκσυγχρονιστές, οι περισσότερο ή λιγότερο κρατιστές, σοσιαλιστές, «νεοεκσυγχρονιστές», «παραδοσιακοί», «απολιτίκ» (όταν μιλούσαν για την παρέα του Γιώργου) και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου.

Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που κάποιοι έβαζαν τον κόσμο να ασχολείται με το ποιοι εξελέγοντο στα (πολυπληθή) όργανα του ΠΑΣΟΚ, είτε με την σφραγίδα της κομματικής νομιμοφροσύνης, είτε με τη σφραγίδα του αντάρτη.

Κανείς δεν έχει όρεξη σήμερα να μετρά πρόσωπα και να αποτιμά δυνάμεις στις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Να κοιτάζει ποιος εξελέγη επειδή αυτή ήταν η επιθυμία του προέδρου, ποιος έχασε αν και εκλεκτός του προέδρου και ποιος κέρδισε κόντρα στη γραμμή του προέδρου.

Κι’ ούτε ασχολείται πια κανείς με τις «αταίριαστες παρέες» και τα πολιτικά συμβούλια των «τριών ταχυτήτων», με «νέους, μεσιανούς και μεγάλους» και το «κόμμα δύο σε ένα» (δανεικοί τίτλοι από τον Τύπο μιας ξέγνοιαστης εποχής, όχι και τόσο μακρινής, μόλις το 2005), όπου ο ένας ήταν προϊστάμενος του άλλου σε έναν τομέα και ο δεύτερος ήταν προϊστάμενος του πρώτου σε έναν άλλο τομέα, στο πλαίσιο μιας γενικότερης οργανολαγνείας.

Όποιος έχει τρικυμία εν κρανίω, καλύτερα να εγκαταλείψει το γήπεδο αυτές τις δύσκολες ώρες.

Η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας και δεν υπάρχουν περιθώρια για πολυτέλειας τύπου… κλεψύδρας – συνέβη κι’ αυτό την εποχή της ανασύνταξης, με τον κ. Παπανδρέου να τοποθετεί έξι κλεψύδρες στη συνεδρίαση των Συντονιστών του κόμματος.

Η χώρα κρέμεται από μια κλωστή και δεν μπορούν να κάνουν τα ίδια που έκαναν τότε που είχαν την πολυτέλεια να κόβονται στα τρία για γελοία θέματα, όπως η θητεία των νομαρχών.

Η χώρα κινδυνεύει και δεν γίνεται ανεκτός άλλο αυτός ο φατριασμός – και για φατρίες έχει μιλήσει στο παρελθόν ο κ. Παπανδρέου, αναφερόμενος στο κόμμα του.
Και επειδή σ’ εκείνο το ξέγνοιαστο παρελθόν που επέτρεπε τέτοιες πολυτέλειες, ο κ. Δ. Ρέππας είχε πει το περίφημο  «υπάρχει ο καυστήρας, που είναι ο Πρόεδρος, οι βουλευτές και η Χαριλάου Τρικούπη είναι οι ηλεκτρογεννήτριες που παράγουν ρεύμα – πλην όμως δεν υπάρχει κατάλληλο δίκτυο διανομής να εξαπλωθεί ο ηλεκτρισμός σε ολόκληρη τη χώρα», καλό θα ήταν να αναλάβει τώρα τις ευθύνες τους έναντι του… εξηλεκτρισμού της χώρας.

Αν ξεσπάσει πάλι καυγάς για το θέμα των ταξιτζήδων και δεν δοθεί λύση, είτε από τον κ. Ρέππα, είτε, κυρίως, από τον αρμόδιο για την εθνική οικονομία κ. Βενιζέλο, τότε ο τελευταίος θα έχει δικαιώσει, έξι χρόνια μετά, την περιγραφή που είχε δώσει τότε για τις σχέσεις του με τον κ. Παπανδρέου: «Είναι πολιτικά υπεύθυνες»!

Μόνο που τότε το κόμμα ήταν στην αντιπολίτευση και ο ίδιος δεν είχε αποκτήσει τον τίτλο του «τσάρου της οικονομίας».

Μήπως τώρα που τον απέκτησε να εξηγήσει στους υπόλοιπους πως την επόμενη φορά που θα ξεσπάσει χάος στην (πτωχευμένη) χώρα, θα πρέπει να ανέβουν όλοι στο κανό;