Επιεικής η λέξη «γαϊδουριά» γι’ αυτά που συμβαίνουν Με κίνδυνο η έκφραση να θεωρηθεί υβριστική για τα συμπαθή τετράποδα, δεν βρίσκω άλλη λέξη που να αποδίδει καλύτερα αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή στη χώρα: Γαϊδουριά!

Είναι γαϊδουριά να μην λύνεται εδώ και πάνω από δέκα χρόνια το ζήτημα των συμβασιούχων.

Είναι γαϊδουριά ένας δημόσιος τομέας που αριθμεί τουλάχιστον ένα εκατομμύριο εργαζομένους να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός λαού δέκα εκατομμυρίων και να «προσλαμβάνει» συμβασιούχους.

Είναι γαϊδουριά το γεγονός ότι ακόμη και μετά την επίλυση του θέματος με το γνωστό «διάταγμα Παυλόπουλου», η ίδια κατάσταση να συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Είναι γαϊδουριά να έχουν περάσει ολόκληρα υπουργικά συμβούλια διαφορετικών κομμάτων και να μην βρέθηκε ένα να δώσει τέλος σ’ αυτήν την αθλιότητα.

Είναι γαϊδουριά να λήγουν τώρα οι συμβάσεις και η σημερινή κυβέρνηση να ετοιμάζει την πρόσληψη στη θέση τους άλλων – πάλι συμβασιούχων.

Είναι γαϊδουριά ένα κράτος που αντιμετωπίζει μόνιμα οικονομικά προβλήματα, να τοποθετεί σε θέσεις – κλειδιά για τα έσοδά του υποαμειβόμενους και ανασφάλιστους συνταξιούχους, που πληρώνονται ανάλογα με το πόσες φορές τα δάχτυλά τους χτυπούν τα πλήκτρα του υπολογιστή.

Είναι γαϊδουριά μια χώρα που όφειλε να προστατεύει ως κόρην οφθαλμού τα μνημεία της – και ως σχεδόν αποκλειστικές πηγές εσόδων – να τα εγκαταλείπει στα χέρια συμβασιούχων, με αποτέλεσμα αυτά να μένουν κλειστά και απαξιωμένα.

Τελικά, η λέξη «γαϊδουριά» είναι η πιο επιεικής για την περίπτωσή τους. Τέτοιες συμπεριφορές κινούνται στα όρια της εθνικής προδοσίας.