Η πολιτική αποκτά ξανά παρονομαστή Είναι αλήθεια ότι ως λαός δεν τα έχουμε και πολύ καλά με τη μελέτη της ίδιας της σύγχρονης ιστορίας μας.

Αρεσκόμαστε στο να επικαλούμαστε πολύ συχνά την ένδοξη ελληνική αρχαιότητα, χωρίς όμως και πάλι να εμβαθύνουμε ή να μελετούμε τις "ιδιαίτερες" συνθήκες που υπήρχαν κάθε φορά που η αρχαία ελληνική ιστορία προσέθετε μια αιώνια σελίδα στο οικουμενικό βιβλίο της.

Την ελληνική αρχαιότητα την έχουμε προδώσει εμείς οι ίδιοι πολλές φορές και δώσαμε το δικαίωμα σε Αμερικάνους, Γερμανούς, Γάλλους και λοιπούς να εμφανίζονται σήμερα ως ειδήμονες επί αυτής. Ανήκω άλλωστε στη γενιά που δυστυχώς διδασκόταν αρχαία Ελληνικά στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, με την ουσιαστική προϋπόθεση και παγερή αντίληψη ότι θα ακολουθούσε την 3η Δέσμη. Διαχρονικό έγκλημα των κυβερνήσεων της εποχής.

Από την άλλη πλευρά, Αρχαία Ελλάδα δεν μπορούμε να ξαναγίνουμε, υπό την έννοια της πολιτειακής οργάνωσης, της κοινωνικής δομής ή των μορφών δημόσιας διοίκησης. Θα μπορούσαμε όμως, υπό προϋποθέσεις, να τιμήσουμε αυτή την ιστορία, στο ελάχιστο. Σε επίπεδο πνεύματος, οξυδέρκειας, παραγωγής πολιτισμού, εθνικής περηφάνιας, ευρηματικότητας, εφευρετικότητας, επιστημοσύνης, νεωτερισμών. Γιατί είμαστε Έλληνες, ο σπόρος που δεν πεθαίνει ...

Πριν φτάσουμε όμως εκεί, οφείλουμε να ψηλαφίσουμε τη σύγχρονη ιστορία μας. Να διδαχθούμε από αυτή, να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, να μην μπούμε στη διαδικασία των φαύλων κύκλων που θα μας φέρνουν συνέχεια στην ίδια αφετηρία. Εκεί δηλαδή που όλα, πρέπει να τα ξεκινάμε και πάλι από την αρχή.

Αυτόν τον καιρό είμαστε σε κρίσιμο σταυροδρόμι, στοιχεία του οποίου έχουν εμφανιστεί ξανά στην ιστορία μας. Παράλληλα γεγονότα, όμοιες συνθήκες, εφάμιλλες πραγματικότητες. Η αλληλουχία των γεγονότων και όσα διαδραματίζονται, φαίνεται να προϊδεάζουν για τη συνέχεια. Στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας μπορούμε να βρούμε πολλές απαντήσεις σε ερωτήματα που πρόσκαιρα μπορεί να μας φαίνονται ανυπέρβλητα.

Αναφέρομαι σε πολιτικά θέματα. Στη σύγχρονη Ελλάδα, ανά 30 - 35 χρόνια, η πολιτική αποκτά έναν ισχυρό παρανομαστή που είναι απαραίτητος για να μην ολισθαίνει η πολιτική ζωή σε λαϊκισμούς, σε πολιτικάντηδες, σε παρεούλες που νέμονται την εξουσία, σε ομάδες που κοιτούν πως θα απογυμνώσουν το κοινωνικό σύνολο, σε μορφές κληρονομικής δημοκρατίας, σε ιδεολογική αποστέωση, σε αιώνιους κατ' επάγγελμα βουλευτές, σε κερδοσκόπους και καιροσκόπους, σε ισοπέδωση.

Τέτοιοι παρανομαστές μπορεί να είναι ένας πόλεμος, η ανάγκη για πολιτική ομαλότητα, η ιστορική απόφαση για ένταξη ή μη της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η επιλογή πολιτειακής διάρθρωσης, η απόφαση για αναθεώρηση του Συντάγματος.

Σήμερα η πολιτική δείχνει να αποκτά ξανά παρονομαστή και αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που μπορεί να δώσει ελπίδα και θέληση για προσφορά στους πολίτες. Θέληση για αλλαγή νοοτροπιών, θέληση για συμμετοχή, απαγκίστρωση από βαλτωμένες συμπεριφορές ψηφοφόρων.

Σήμερα ο παρανομαστής είναι το πως η χώρα θα βγει από την οικονομική κρίση που προοδευτικά την χτυπά από τα τέλη του 2007. Αυτός ακριβώς ο παρανομαστής δεν αφήνει πλέον περιθώρια για ωραία λόγια τύπου "Λεφτά υπάρχουν", για στείρες αντιπολιτεύσεις των καθολικών "Όχι" και των γνωστών συνδικαλιστικών ολιγαρχιών που κατέληγαν και καταλήγουν σε υπουργικούς θώκους, εφαρμόζοντας ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που έλεγαν πριν.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική στιγμή. Ή θα αποφασίσουμε μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας μας, να στείλουμε στη Βουλή ανθρώπους που αναδεικνύονται μέσα από τις τοπικές κοινωνίες και έχουν κοντινό μας σημείο αναφοράς, ή θα κυβερνηθούμε από μια απροσδιόριστη ελίτ που κάθε φορά ορίζει τους εκλεκτούς της και τους προωθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει.

Θα κληθούμε να διαλέξουμε με ποιον τρόπο θα κάνουμε και πάλι την Ελλάδα ισχυρή. Ισοπεδώνοντας τις μεσαίες ή αδύναμες οικονομικά κοινωνικές τάξεις, ικανοποιώντας τις ανάλγητες πολιτικές που εξαθλιώνουν τα πιο παραγωγικά κομμάτια της κοινωνίας μας, ή συνειδητοποιώντας ότι η πολιτική δεν είναι κάτι που αναφέρεται σε ολίγους, αλλά σε όλους.

Αυτή τη φορά η αλήθεια θα ειπωθεί ολόκληρη και δεν θα υπάρχουν φυλλάδια 100 ημερών ή προπαρασκευαστικά γεύματα με συνδικαλιστικούς ημετέρους και εξωτερικούς συμβούλους. Δεν θα υπάρχουν μυστικές διαβουλεύσεις και όπλα κάτω ή πάνω στο τραπέζι, άσφαιρα και "πασχαλιάτικα".

Πριν αποφασίσουμε ότι η δημοκρατία μας δεν μας κάνει, οφείλουμε να αναλογιστούμε αν φταίει ο θεσμός ή αν τα πρόσωπα τον ξεθώριασαν και τον χρεοκόπησαν. Οφείλουμε ήρεμα και με επίγνωση να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι εκείνοι που έχουν διαχρονικές απόψεις και σταθερούς προσανατολισμούς και ποιοι είναι εκείνοι που ανά δεκαετία περνάνε από το ένα χωράφι στο άλλο, αφήνοντας κάθε φορά πίσω τους ένα ανάθεμα που κοστίζει όμως στις τσέπες των πολιτών.

Αυτός ο παρανομαστής βρίσκεται σήμερα μπροστά μας και μπορεί να μας δώσει την ευκαιρία να δούμε τα πράγματα με αισιοδοξία και ανατρεπτική διάθεση. Γιατί ανατροπή δεν σημαίνει μόνο γκρέμισμα. Δεν σημαίνει μόνο ανάθεμα. Δεν σημαίνει συλλήβδην απαξίωση και ξεχαρβάλωμα. Ανατροπή είναι σήμερα και η συνεχής μάχη "από μέσα". Η διάθεση του να είμαστε παρόντες και να μην δώσουμε σε κανέναν χώρο να αποφασίσει για εμάς χωρίς εμάς. Και πιστεύω ότι αυτή η ανατροπή είναι πιο δύσκολη.

Η ιστορία μας διδάσκει. Ας βρούμε χρόνο να τη μελετήσουμε και ας σκεφτούμε πολύ σοβαρά. Αν είναι να τα γκρεμίσουμε όλα, θα πρέπει να ξέρουμε και τι έχουμε σχεδιάσει για μετά. Αν όμως είναι τα πράγματα διαφορετικά και δεν ξέρουμε, τότε θα έχουμε προσφέρει τζάμπα υπηρεσίες κατεδαφίσεως. Και μη νομίζετε ότι δεν υπάρχουν σχέδια νέας δόμησης. Ας ελπίσουμε να μη τα δούμε μετά από 30 χρόνια, στα Wikileaks εκείνης της εποχής.