Ο κλέψας του κλέψαντος Είναι αδύνατον φυσιολογικός άνθρωπος επί του πλανήτου να αντιληφθεί τι συμβαίνει στη χώρα όσον αφορά στη φορολογία και στη φοροδιαφυγή.

Είναι τέτοιο το αίσχος που μόνο άνθρωποι οι οποίοι έχουν περάσει τη ζωή τους λαμβάνοντας μέρος σ’ αυτόν τον περιοδεύοντα θίασο που είναι η πολιτική ζωή του τόπου, διακινδυνεύουν προβλέψεις, εξαγγελίες, υποσχέσεις.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα, με τους άθλιους μισθούς της, βρίσκεται μόνιμα πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο όσον αφορά στην φορολογία. Και με έναν συντελεστή ΦΠΑ της τάξης του 23%, έχουμε γίνει Φινλανδία και βαδίζουμε σταθερά προς τον στόχο μας: Το 25% της Δανίας.

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι επιτέλους πραγματοποιήθηκε μια προεκλογική υπόσχεση: Θα γίνουμε σίγουρα «Δανία του Νότου».

Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα για το αδηφάγο κράτος. Έπρεπε να το προβλέψουν: Αυξάνοντας τους φόρους, μειώνεται η κατανάλωση. Οπότε, μηδέν εις το πηλίκον.

Μέχρι στιγμής, οι οικονομικοί εγκέφαλοι δεν μας έχουν απαντήσει αν για τον πληθωρισμό φταίνε οι φόροι ή το έλλειμμα ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας. Ούτε και η τρόικα, χάριν της οποίας δόθηκε η προχθεσινή κοινή συνέντευξη Τύπου τεσσάρων, παρακαλώ, υπουργών, με θέμα το «εθνικό» σχέδιο για την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Είπαμε: Η τρόικα θα κόψει τις συνεντεύξεις Τύπου - κι’ ας επιβεβαιώθηκε η… έρημη στο θέμα των 50 δις ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις. Όλοι οι υπόλοιποι θα δίνουν κανονικά τις συνεντεύξεις τους.

Φυσικά, απάντηση στο ερώτημα περί πληθωρισμού δεν εδόθη. Μια διαφωνία που υπήρξε παλαιότερα μεταξύ 6ου και 7ου ορόφου στο υπουργείο των Οικονομικών, λύθηκε με δραστικό τρόπο: Καταργήθηκε ο… ένας όροφος και η κ. Κατσέλη μετακόμισε (ανασχηματισμού δοθέντος) σε άλλο υπουργείο.

Όπως δεν θα λάβουμε απάντηση και στο ερώτημα πώς είναι δυνατόν να εξαγγέλλεται στις 2 Μαΐου σχέδιο δράσης (έστω και με παλιά και χιλιοειπωμένα υλικά), όταν πριν από λιγότερο από έναν μήνα, στη Σύνοδο του ΔΝΤ, ο υπουργός των Οικονομικών είπε στον διαπορούντα Στρος-Καν πως η αναμόρφωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών στην Ελλάδα απαιτεί άλλους δεκαοχτώ μήνες – κάτι που παπαγάλισε αμέσως από τηλεοράσεως ο πρώην του ΣΔΟΕ (πρώην ΥΠΕΕ, πρώην ΣΔΟΕ για να μην ξεχνιόμαστε σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει – αλλαγή ονομάτων, δηλαδή).

Επίσης, δεν θα λάβουμε απάντηση για ποιο λόγο η πρώτη δουλειά των «καινούργιων» ήταν να αλλάξει ξανά το όνομα της αρμόδιας υπηρεσίας, της οποίας της είχαν ξαναλλάξει το όνομα οι προηγούμενοι – γεγονός που προοιωνίζεται νέα βαφτίσια στο μέλλον. Γιατί δηλαδή έχασαν ακόμη και ένα λεπτό για να ασχοληθούν με την αλλαγή του ονόματος – για να μην μιλήσουμε για αλλαγές σε ταμπέλες, έγγραφα και λοιπά, με το ανάλογο κόστος.

Κατά τα λοιπά, ο ΟΟΣΑ μας ζητά να μειώσουμε αμέσως τους φόρους, τα γνωστά υποζύγια, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, συνεχίζουν να καταβάλλουν το 76% του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων και οι αρμόδιοι φτιάχνουν ομάδες παρακολούθησης «υπόπτων» και «ειδικά συνεργεία ελέγχου». Οπότε, έχουμε νέες εκθέσεις, περιπτωσιολογίες και «στοχοποιήσεις».

Και παραγωγή φορολογικών νόμων. Άφθονων φορολογικών νόμων. Εννέα και πάμε για τον δέκατο τον Σεπτέμβριο. Ο νομοπληθωρισμός  άλλωστε είναι άλλη μια από τις κατάρες μας. Εμείς δεν έχουμε πολιτικούς. Συγγραφείς έχουμε. Και μάλιστα ατάλαντους, αφού γράφουν και ξαναγράφουν το ίδιο θεατρικό έργο.

Και αλλαγές προσώπων. Δεν προλαβαίνει να καθίσει κάποιος σε μια καρέκλα και φεύγει για να έλθει ο καινούργιος «Θεός».  Τον Μάρτιο, ο  Δ. Γεωργακόπουλος παραιτήθηκε από τη θέση του γ.γ. φορολογικών και τελωνειακών θεμάτων, υποστηρίζοντας ότι δεν εκτιμήθηκε το έργο του.

Τον αντικαταστάτη τον είχαμε πρόχειρο. Ο Γ. Καπελέρης, από το ΣΔΟΕ – ποτέ μας δεν καταλάβαμε πώς ένας συνδικαλιστής του χώρου, που επί χρόνια διατηρούσε ψηφοθηρικές σχέσεις με τους συναδέλφους του, είναι δυνατόν να τοποθετείται στον χώρο όπου ασκούσε τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα.

Όσο για τα κατεβατά των ποινών και τις απειλές για αυτόφωρα, αυτά παίρνουν και δίνουν. Το ίδιο και τα δημοσιεύματα περί καταθέσεων φοροφυγάδων στην Ελβετία.

Το ίδιο και οι βαρύγδουποι τίτλοι. Αυτοί του νομοσχεδίου του περασμένου Ιανουαρίου ήσαν οι καλύτεροι: Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Καταστολής της Φοροδιαφυγής – τότε ήταν που μάθαμε ότι στην υπόθεση θα εμπλακούν εκτός από τον υπουργό των Οικονομικών και οι υπουργοί Δικαιοσύνης, Προστασίας του Πολίτη και Περιφερειακής Ανάπτυξης.

Ακούσαμε και για «γενικό εισαγγελέα οικονομικού εγκλήματος. Και για μέτρα καταστολής της φοροδιαφυγής. Και για… ανάλυση κινδύνου συγκεκριμένων κλάδων ελευθέρων επαγγελματιών. Και για αναδιάρθρωση των φορολογικών και ελεγκτικών υπηρεσιών. Και σύσταση «Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων» στο Υπουργείο Οικονομικών. Και για άρση του φορολογικού απορρήτου και δημοσιοποίηση ονομάτων οφειλετών και παραβατών.

Εντάξει, αλλά γιατί οι Έλληνες θεωρούν ηρωισμό να κλέβουν το κράτος;  Μήπως επειδή όλοι κλέβουν; Μήπως επειδή θεωρούν κλέφτες τους πολιτικούς τους; Μήπως επειδή βλέπουν πως το αδηφάγο κράτος κατασπαταλά τα ωραία τους λεφτά – οπότε γιατί να μην τα σπαταλήσουν οι ίδιοι και να το ευχαριστηθούν; Μήπως επειδή υπάρχει γενική ατιμωρησία;

Και επιτέλους, μήπως όλο αυτό το συνεχιζόμενο επί δεκαετίες φορολογικό χάος αποσκοπεί ακριβώς στο να βρίσκονται τα «παραθυράκια» και να αναπτύσσουν τις άνομες δραστηριότητές τους οι διεφθαρμένοι με τα φακελάκια;

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα παίρνουν μόνο από αυτούς που δεν μπορούν να τα κρύψουν; Και πως και αυτοί που καταβάλλουν τους φόρους τους, αν μπορούσαν δεν θα τους κατέβαλλαν;

Δεν χρειάζεται να μας κοιτά με απορημένο βλέμμα ο υπουργός των Οικονομικών. Αν παίρνει μόνος του το κρατικό αεροπλάνο για να πάει στην Αμερική, απαξιώντας να ταξιδέψει με αεροπλάνο της γραμμής, να μην απορεί καθόλου που δεν θέλουμε να του πληρώσουμε ούτε ένα ευρώ.

Ο κλέψας του κλέψαντος, δηλαδή.