Όσο πιο πολύ φωνάζουν, τόσο πιο υπεύθυνοι είναι Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν να τοποθετηθούν κατά την συζήτηση επί του Προϋπολογισμού οι βουλευτές, αποτελεί και την αιτία του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα.

Είτε συγκέντρωσαν τα πυρά τους κατά του Μνημονίου, είτε άσκησαν κριτική στις προβλέψεις του προϋπολογισμού, είτε εξετόξευσαν άσφαιρα πυρά κατά αγνώστων και μη κατονομαζομένων εχθρών, είτε εμφάνισαν την ακολουθούμενη πολιτική ως «αναγκαίο κακό»,  απέδειξαν ότι ο δημόσιος βίος μας (αν υπάρχει ακόμη κάτι τέτοιο) κινείται στα όρια του φιλοτομαρισμού, της πολιτικής επιβίωσης και της υποκρισίας.

Δεν ήσαν τυχαίοι αυτοί που επέλεξαν να ανεβάσουν τους τόνους (για εξωτερική κατανάλωση, δηλαδή για τους εκτός κοινοβουλίου υπηκόους τους). Οι περισσότεροι έχουν ασκήσει εξουσία για πολλά χρόνια, μπορούσαν και αυτοί είτε να στείλουν κάποιους στη φυλακή είτε να παραιτηθούν, έβαλαν υπογραφές, διόρισαν τους κομματικούς τους στρατούς, εξαπάτησαν μέσω συμβάσεων  και stage, υποσχέθηκαν ή πρόσφεραν θέσεις και μισθούς που επιβάρυναν τους φορολογούμενους και ανέβασαν χρέη και ελλείμματα, νομοθέτησαν με το βλέμμα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ρουσφετολόγοι και χιονάτες των αυθαιρέτων, εκλογομάγειροι και πειθήνια όργανα των ηγεσιών, κομματικοί και συνδικαλιστικοί εγκάθετοι που αντάλλαξαν την νομιμοφροσύνη τους με μια θέση στα έδρανα της Βουλής, υπεύθυνοι για την οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή, υπαίτιοι για κοινοτικά πρόστιμα και εθελούσιες εξόδους και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, έτοιμοι πάντα να υπογράψουν το επόμενο δάνειο μιας ΔΕΚΟ με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, δέσμιοι των οικονομικών και των συνδικαλιστικών συμφερόντων: Μια θλιβερή εικόνα ανθρώπων που επί δεκαετίες παριστάνουν ότι σώζουν τη χώρα, αλλά τελικά σώζουν μόνο τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Είναι όλοι έτσι; Όχι, βέβαια. Αλλά το κομματικό σύστημα και τα προσωποκεντρικά, νεποτικά μας κόμματα δεν επιτρέπουν στους υπόλοιπους να εξελιχθούν. Αν δεν τους εξοντώσουν από την αρχή, απλώς τους ανέχονται μέσα στο Κοινοβούλιο, πετώντας και σ’ αυτούς πότε-πότε κανένα κόκαλο ρουσφετιού (αν τους το ζητήσουν, διότι αν δεν τους το ζητήσουν, τότε τους θεωρούν γραφικούς, δηλαδή ακόμη πιο χρήσιμο άλλοθι).

Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτοί που περισσότερο αμφισβήτησαν την αξιοπιστία του προϋπολογισμού και αυτοί που εξέβαλαν τις περισσότερες κραυγές, είναι και οι πλέον υπεύθυνοι. Ή οι πλέον φοβισμένοι απέναντι στη λαϊκή οργή.

Όσο για τους άλλους, αυτούς που θεωρούν το Μνημόνιο «αναγκαίο κακό», δεν μπήκαν στον κόπο να μας πουν ποτέ γιατί φθάσαμε ως εδώ. Λες και φθάσαμε έτσι, τυχαία. Λες και είχαμε ένα ραντεβού στα τυφλά με τη μοίρα μας. Δεν ανέλαβαν καμιά ευθύνη. Λες και δεν ευθύνονται και οι ίδιοι με πράξεις και παραλείψεις.

Ναι, αλλά η χρεοκοπία της χώρας και ο βαρύς, επί δεκαετίες, και άκριτος δανεισμός της, η κατασπατάληση των εθνικών και των κοινοτικών πόρων, η ευνοιοκρατία και η εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων δεν είναι κάτι σαν τον σεισμό ή οποιαδήποτε άλλη φυσική καταστροφή, που δεν μπορείς ούτε να προβλέψεις, ούτε να αποτρέψεις.

Υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες εδώ. Και ανήκουν σ’ αυτούς που άσκησαν εξουσία. Που ανέλαβαν δημόσια αξιώματα. Που πάτησαν τον όρκο τους.

Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα μιας εθνικής προδοσίας. Και αυτό δεν καλύπτεται ούτε με σκληρή κριτική, ούτε με θεατρικές κραυγές, ούτε καν με αυτοκριτική.  Δεν λύνονται αυτά τα θέματα ούτε με τον επιβληθέντα κατ’ οίκον περιορισμό.

Τέτοια θέματα λύνονται τουλάχιστον με μια ομαδική παραίτηση…