Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

    Η ψηφιακή εποχή μας έχει ένα δραματικό χαρακτηριστικό. Ανατρέπει με μεγάλη ταχύτητα και σε βάθος δομές και οργανωτικά πρότυπα των προηγούμενων βιομηχανικών εποχών και ως εκ τούτου δημιουργεί νέες συνθήκες δημιουργίας πλούτου, μετασχηματίζοντας ριζικά και τις μορφές εργασίας. Κατά συνέπεια στις μέρες μας, πολύ γρήγορα αλλάζουν πολλές καταστάσεις που κάποιοι τις θεωρούσαν μόνιμες και αμετακίνητες. Και όλα αυτά  συμβαίνουν σε μια εποχή όπου οι πληροφορίες κινούνται με απίστευτη ταχύτητα και βέβαια είναι προσβάσιμες σε πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων.   Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τις γνώσεις, τις ειδήσεις και τα κεφαλαία. Κινούνται σε παγκόσμιο επίπεδο και με πρωτοφανή ταχύτητα.

Όπως είναι επόμενο, οι αλλαγές αυτού του τύπου, έχουν κερδισμένους και χαμένους, άρα γεννούν νέες ανισότητες και βέβαια έρχονται σε σύγκρουση με κάθε τύπου συμφέροντα, τόσο στον ιδιωτικό χώρο όσο και στη δημόσια σφαίρα. Δεν πρέπει έτσι να προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι όσο ο κόσμος μας μπαίνει βαθύτερα στη ψηφιακή εποχή, που εύστοχα αποκαλείται 4η βιομηχανική επανάσταση, τόσο περισσότερο παρατηρούνται αντιδράσεις και ενίοτε βίαιες πράξεις που απώτερο στόχο έχουν την παρεμπόδιση των οποίων αλλαγών,

Πολύς λόγος γίνεται έτσι  για τις ανισότητες, με κυρίαρχο σύνθημα ότι στην εποχή μας «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι δε «φτωχοί φτωχότεροι». Παράλληλα οι νέες τεχνολογίες κατηγορούνται για την άνοδο της ανεργίας, χωρίς ποτέ να αναφέρονται οι νέες θέσεις εργασίας που προκύπτουν από τις αλλαγές και για τις οποίες δεν υπάρχει προσφορά από το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό. Πέπλος σιωπής υπάρχει επίσης γύρω από το θέμα της ανάδυσης στην παγκόσμια αγορά νέων παικτών Ασιατών κυρίως, οι οποίοι διαθέτουν αξιόλογο και ευφυές ανθρώπινο δυναμικό.

Στο πλαίσιο αυτό οι βολεμένοι των  παλαιότερων εποχών, έχοντας συμμάχους στον ακαδημαϊκό κυρίως χώρο, μπορούν μέσα από μελέτες και «έρευνες» που πολύ δύσκολα επαληθεύονται, να βρίσκουν τα απαραίτητα ερείσματα ώστε να «τεκμηριώνουν» τις αντιδράσεις τους στους μετασχηματισμούς και να τους προσδίδουν πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι εχθροί της προόδου, έχουν εφεύρει και έναν καινούργιο εχθρό, που είναι οι περίφημες ελίτ. Ποιες είναι όμως αυτές οι ελίτ; Εντελώς παραπλανητικά οι φαιό κόκκινοι εχθροί της προόδου, βάζουν στον ίδιο σάκο πλούσιους προσοδοθήρες, επιχειρηματίες, πολιτικούς και δημιουργούς νέων επιχειρήσεων, προσθέτοντας κατά περίπτωση δημόσιους λειτουργούς και ανώτατους τεχνοκράτες. Ολοι αυτοί επιβουλεύονται το καλό του ανθρώπου, τον όποιον όμως για να τον σώσουν θέλουν να τον κρατήσουν στο χθες!!

Όσο πιο γρήγορες λοιπόν γίνονται οι δομικές αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία και στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας είναι γεγονός ότι με ταχύτητα επίσης απαξιώνονται επαγγέλματα και θέσεις εργασίας. Δημιουργείται έτσι ένα κοινό ανασφαλών και άρα δυσαρεστημένων ατόμων το οποίο στη σημερινή ψηφιακή εποχή, όπως θα έγραφε και ο Γουστάβος Λεμπόν αν ζούσε, συνιστά μια νέα μορφή όχλου, αυτήν των κοινωνικών δικτύων. Πρόκειται δε για έναν όχλο εξαιρετικά ευάλωτο στην προπαγάνδα αδίστακτων πολιτικών, συνδικαλιστών, ομάδων πίεσης και πάσης μορφής καιροσκόπων, που μέσω της ψευδολογίας, της καλλιέργειας φόβου και της συνωμοσιολογιας δημιουργούν συνθήκες κοινωνικού μίσους και πολιτικής εμπάθειας, που είναι και η πρώτη ύλη των αντιδημοκρατικών εκτροπών.

Ακόμα χειρότερα, επειδή οι εχθροί της προόδου γνωρίζουν ποια είναι σήμερα η δύναμη αλλά και η διάχυση της γνώσης, κάνουν ότι μπορούν για μπλοκάρουν τόσο τα εκπαιδευτικά συστήματά όσο και τις πηγές παραγωγής γνώσεων. Και από την άποψη αυτή κορυφαίος τους είναι αυτές οι ίδιες οι νέες μορφές επικοινωνίας. Οπως προκύπτει από έρευνες, η περίφημη I phone generation, συγκεντρώνει στους κόλπους  της νέους κυρίως που είναι αποκομμένοι από τις πραγματικότητες και ζουν σε ένα εικονικό περιβάλλον που κάποιοι επιτήδειοι μπορούν να πλάθουν κατά το δοκούν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι τεράστιες πρόοδοι που έγιναν μεταπολεμικά σε όλους τους τομείς, με πρώτον αυτόν της μεγάλης επιμήκυνσης της ανθρώπινης ζωής, έχουν περάσει στο περιθώριο της επικαιρότητας και της ενημέρωσης, προς όφελος της καταστροφολογίας που πωλούν οι σύγχρονοι «μάγοι» και άλλοι «νονοί» κοινωνιών που εξελίσσονται, είτε βρίσκονται σε φάση διαρθρωτικής μετάβασης

Αυτού του τύπου οι «μάγοι», στον υπό διαμόρφωση νέο κόσμο αποτελούν και τον μεγάλο κίνδυνο της καταστροφής του. Τραμπ, Πούτιν, Ερδογκαν, Σαλβινι, Χαμενεϊ, Χι,και άλλοι αυταρχικοί ηγέτες κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που βρίσκονται στο προσκήνιο

Όσο για το παραμύθι περί της μη ευθύνης των λαών για τις ηγεσίες τους... είναι καλό για άλλους...