Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Η μάσκα του κόκκινου θανάτου είναι ο τίτλος διηγήματος του Εντγκαρ Άλαν Πόε. Το έγραψε το 1842 και γνωρίζει ακόμη και σήμερα μεγάλη επιτυχία. Ο πρίγκιπας ιδιοκτήτης ενός πύργου κλείνεται σ’ αυτόν μαζί με τους φίλους του για να αποφύγουν τον κόκκινο θάνατο, μια θανατηφόρα επιδημία. Νομίζοντας πως έτσι είναι ασφαλείς ανέμελα επιδίδονται σε ένα χορό, όπου όλοι φορούν μάσκες και είναι μεταμφιεσμένοι. Όμως ο κόκκινος θάνατος είναι ανάμεσά τους, με μάσκα και μεταμφιεσμένος και αυτός. Εξοντώνει όλους, και τον πρίγκιπα...

Το διήγημα του Πόε φέρνει στο μυαλό την κατάσταση στη χώρα μας. Το χρώμα του θανάτου και ο χορός των μεταμφιεσμένων, την ώρα που ο κίνδυνος γι’ αυτούς είναι άμεσος και θανάσιμος, συνέβαλαν στον συνειρμό. Μεταμφιεσμένοι είναι οι πολιτικοί μας. Πολλοί  μεταμφιέστηκαν – και μεταμφιέζονται - σε «αντιμνημονιακούς» που διαφημίζουν ότι ξέρουν το μυστικό να δανειζόμαστε χωρίς να αποπληρώνουμε τα χρέη μας και χωρίς να  παράγουμε πλούτο, να ζούμε πλουσιοπάροχα.  Μεταμφίεσαν έτσι και τους πολίτες σε ευημερούντες χωρίς να παράγουν, σε υπερχρεωμένους αλλά μπαταξήδες.  Πόσο οίκτο θα ένιωσαν οι φίλοι του κ. Καμμένου, όταν τον άκουσαν να δηλώνει ότι το τωρινό τρίτο επαχθέστατο μνημόνιο, που συνυπέγραψε, «αποτελεί το τέλος της εποχής των μνημονίων», εννοώντας προφανώς ότι υπάρχει μια πιθανότητα αυτό να συμβεί μετά τα δισέγγονά μας... 

Μεταμφιεσμένη είναι η κυβέρνηση που δείχνει συστολή για την ασυνέπειά της, αλλά στην ουσία δίνει προτεραιότητα στην επιβίωσή της, βάζοντας τον «αυτόματο πιλότο» στη διαχείριση των υποχρεώσεων που ανέλαβε με το μνημόνιο. Ως Συριζαίοι προ των εκλογών του Ιανουαρίου εξακολουθούν να εμφανίζονται βουλευτές και στελέχη του κυβερνητικού Κόμματος, επιχειρώντας να πείσουν ότι συνεχίζουν να πιστεύουν σε ένα ουτοπικό κομμουνιστικό μεσιανισμό.  Η ψευδαίσθηση του κομμουνιστικού παραδείσου κυριαρχεί στο ΚΚΕ, που παραμένει ακίνητο ιδεολογικά, και δείχνει ότι δεν αντελήφθη τίποτε από την μετά το 1989 κοσμογονία. Η «Χρυσή Αυγή» εμπρός στο τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας, εμφανίζεται ως άφωνος ιχθύς, όταν  η παρουσία της στην πολιτική σκηνή στηρίχθηκε στη σκληρή  της στάση έναντι των μεταναστών... 

Τα ευρωπαϊκού προσανατολισμού Κόμματα καμώνονται ότι σφυρίζουν αδιάφορα και αναλώνονται σε κινήσεις τακτικής, μπρος στην πιθανότητα διεξαγωγής νέων βουλευτικών εκλογών εντός του φθινοπώρου... 

Στο διήγημα του Πόε κυριαρχεί η απαισιοδοξία. Οι μεταμφιεσμένοι δεν πέτυχαν να ξεγελάσουν τον κόκκινο θάνατο, ούτε τα τείχη τους προστάτευσαν, όπως νόμιζαν. Οι Έλληνες μπορούν να έχουν έστω ίχνη αισιοδοξίας, ότι μπορούν να αποφύγουν την ηθική, κοινωνική και οικονομική μιζέρια, που έχει κόκκινο χρώμα;.. Για να συμβεί αυτό πρέπει μακριά από τον καταδικασμένο στη συνείδηση των πολιτών παλαιοκομματισμό να πέσουν οι μάσκες των πολιτικών μας και να τερματισθεί η εύνοια τμημάτων του λαού σε βάρος του συνόλου.