Οι κοινωνίες γερόντων δεν αγαπούν τα παιδιάΌσο το ποσοστό των γερόντων αυξάνεται σε μια κοινωνία, τόσο πιο ιδιότροποι γίνονται οι πολίτες της. Είναι λογικό. Μια κοινωνία γερασμένη μοιάζει με τον ηλικιωμένο άνθρωπο: Πράγματα που άλλοτε δεν τον ενοχλούσαν, τώρα τα ανέχεται με δυσκολία.
 
Ένα από αυτά είναι και οι θόρυβοι των παιδιών.
 
Η Γερμανία είναι μια χώρα που γερνά κι αυτή όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες . Έξι στις εφτά  οικογένειες δεν έχει παιδιά  και μόνο  οι μισοί Γερμανοί  πιστεύουν ότι  το να έχει κανείς παιδιά, είναι πλούτος ζωής.

Αποτέλεσμα: Ελάχιστη ανοχή υπάρχει πλέον για τα πιτσιρίκια που φωνάζουν, γελούν και παίζουν θορυβωδώς . Τα παράπονα πολλαπλασιάζονται  για το θόρυβο των παιδιών και για τους παιδικούς σταθμούς που εκπέμπουν μεγάλη φασαρία. Η κυβέρνηση με σύμφωνη την  αντιπολίτευση σκέφτεται να θέσει σε ισχύ ένα νόμο που θα υποχρεώνει τους παιδικούς σταθμούς που προκαλούν ενόχληση στους περίοικους να κλείνουν ή να μετακομίζουν αλλού.

Τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάστηκαν οι προσφυγές των γειτόνων στην Δικαιοσύνη κατά  παιδικών σταθμών. Στο Βερολίνο ένας παιδικός σταθμός έκλεισε μετά από τέσσερα χρόνια διαμάχης με έναν γείτονα. Στις πολυκατοικίες τα ζευγάρια με παιδιά δέχονται παράπονα και κατακρίσεις εκ μέρους των άλλων ενοίκων που τους κάνουν μήνυση , επειδή δεν αντέχουν άλλο το θόρυβο από τα αδέξια βηματάκια των νηπίων που μόλις αρχίζουν να μαθαίνουν να περπατούν ή από τα κλάματά τους τη νύχτα ή από τα μαθήματα πιάνου των μεγαλύτερων παιδιών. Η τιμή ενός διαμερίσματος χάνει το 28% της αξίας του, αν στο ισόγειο λειτουργεί  παιδικός σταθμός.
 
Είναι άραγε ηχορύπανση τα γέλια, τα τραγούδια και οι φωνές των παιδιών που  με αυτό τον τρόπο δείχνουν την ευχαρίστησή τους; Φαίνεται ότι είναι για το μεγαλύτερο ποσοστό των παραπονούμενων που ανήκουν στους εργαζόμενους στα γύρω γραφεία, στους εργένηδες, στα ζευγάρια που έχουν αλλεργία στα παιδικά παιχνίδια και στους ηλικιωμένους.
 
Η λογοτεχνία είναι γεμάτη από χαριτωμένες περιγραφές παιδιών που παίζουν και τσιρίζουν ανέμελα στους δρόμους και στις αλάνες, εικόνες πολύ όμορφες που , εφόσον δεν ενοχλούν τα αυτιά μας, εντυπώνονται στο μυαλό μας ως ευχάριστα, καθημερινά γεγονότα μιας ειρηνικής ζωής.

Σήμερα αυτές οι περιγραφές έχουν φαίνεται μόνο λογοτεχνική αξία.
 
Στην πραγματικότητα η υπομονή μας είναι πολύ περιορισμένη, οι θόρυβοι της πόλης μάς κουράζουν και θέλουμε, όταν βρισκόμαστε στο σπίτι μας, να ησυχάζει η ταλαιπωρημένη ακοή μας. Τα παιδιά των γειτόνων  και τα παιχνίδια τους δεν μας ενδιαφέρουν.
 
Κυρίως όμως η μειωμένη ανοχή μας απέναντί τους δείχνει ότι  βρισκόμαστε πολύ μακριά από την παιδική ηλικία. Κι αν αυτό είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο, τότε αποδεικνύει ότι η κοινωνία, μέσα στην οποία ζούμε, είναι μια κοινωνία γερόντων.
 

--Η  κ. Καίτη Βασιλάκου είναι φιλόλογος και συγγραφέας.