Γράφει ο
Ηλίας Καραβόλιας

Η σταθεροποίηση στην Οικονομία δεν σημαίνει αυτόματη αλλαγή κλίματος και ανάκαμψη. Η βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών καταδεικνύει κοινωνική κόπωση, εξάντληση των φορολογουμένων, όχι γενικευμένη αντιστροφή τάσεων για βιώσιμη ανάπτυξη. Η κοινωνία δεν παρακολουθεί, δεν τρέχει πίσω από το μακροικονομικό σιρκουί. Η κούρσα της πλεονασματικής ισορροπίας έχει μόνο έναν νικητή προς το παρόν: το Δημόσιο, όχι τα νοικοκυριά και την αγορά, όχι την παραγωγή, το εμπόριο, την απασχόληση.

Η ανεργία υποχωρεί αλλά μαζί με τον μισθό. Το διαθέσιμο εισόδημα μειώνεται και κατευθύνεται προς τις πολυ-ρυθμισμένες οφειλές. Μια Οικονομία των δόσεων δεν μπορεί να μεταλλαχθεί εύκολα σε Οικονομία της αποταμίευσης. Μια ύποπτη αδράνεια στο πιστωτικό κύκλωμα μοιάζει να σταθεροποιεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά οι ροές προς επενδύσεις και παραγωγή είναι ελάχιστες έως ασήμαντες. Δεν φθάνει να ξεπεράσουμε τα περυσινά μεγέθη, πρέπει να επανέλθουμε σε προ μνημονίων επίπεδα ώστε να δοθεί ισχυρή ώθηση, εμπροσθοβαρής κατεύθυνση στο αδρανές κεφάλαιο που απεργεί πεισματικά.

Σαν κοινωνία εξακολουθούμε να είμαστε δέσμιοι της πολιτικής παράνοιας, αγκυροβολημένοι σε διλήμματα εμφυλιοπολεμικά που αναδύονται από καρεκλοκένταυρους. Πολίτες ανώτερης κατηγορίας πλέον, οι πολιτικοί ταγοί ξεπερνούν σήμερα σε ύψος και σταθερότητα εισοδήματος ακόμη και κάποιους εκ των καπιταλιστών αυτής της χώρας. Η τσέπη ''μιλάει'' πιο πολύ από ποτέ για το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Και εμείς αλήθεια τι κάνουμε ; Πάσχουμε από μόνιμη ιδεοφυγή, απο σταθερή απαξίωση του στοχασμού για το αύριο. Κοινωνία με υπομανία και σύγχυση ταυτόχρονα, με συχνή αλλαγή του αντικειμένου σταθερότητας, της προσάραξης σε ασφαλή ύδατα. Είναι ορατό ότι έχουμε χάσει την πρόσβαση στο Πραγματικό: προσαρμογή και εφαρμογή (implementation) που αναφώνησε τρεις φορές η Lagarde κάποτε. 

Πρέπει να παλέψουμε με την συλλογική διπολική διαταραχή και την νορμοθυμία, να τελειώνουμε με τις ανορθολογικές επιλογές. Επανάσταση του αυτονόητου δεν γίνεται όταν καταφεύγουμε στο ατομικό αίσθημα μεγαλείου που θρέφεται από τον μικροαστισμό, τον νεποτισμό, τον αχαλίνωτο δικαιωματισμό. Οι συλλογικότητες σχεδόν ανύπαρκτες. Ασθμαίνοντας το Κοινωνικό ακολουθεί την πλήρη ατομικοποίηση των ευθυνών, της βιοπάλης, του μόχθου.

Είμαστε μια κοινωνία ευερέθιστη που  πρέπει να ψάχνει τους ρεαλιστές, όχι τους μεσσίες της. Να απομονώσουμε το ναπολεόντειο σύνδρομο από παντού. Να σκοτώσουμε σαν Έθνος τον μιθριδατισμό χωρίς να αφυπνίσουμε δαίμονες, φαντασιώσεις, μεγαλομανίες. Μπορούμε άραγε να φορτωθούμε και αυτό το Χρέος;