Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του Αλέξη Τσίπρα «Εμείς εάν σήμερα δεν υποσχόμαστε επιδόματα ανεργίας για δύο ή και περισσότερα χρόνια, είναι διότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως  λεφτά δεν υπάρχουν». Ρένα Δούρου, επιτελικό στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ.

«Θα ενισχύσουμε και θα αυξήσουμε στα δύο χρόνια, από ένα, το επίδομα ανεργίας». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Αυτό που επιβάλλεται από την πραγματικότητα να κάνουμε, είναι να βγούμε από το Ευρώ και να επιστρέψουμε σε τύπωση ενός νέου εθνικού νομίσματος». Παναγιώτης Λαφαζάνης, επιτελικό στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ.

«Είμαστε η μόνη δύναμη που με την πολιτική μας εξασφαλίζουμε την αποτροπή της χρεοκοπίας και την παραμονή μας στην Ευρωζώνη». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Σας το λέω ξεκάθαρα, ότι δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να καταγγείλουμε την Δανειακή Σύμβαση, αλλά θα διαπραγματευθούμε ορισμένα συγκεκριμένα άρθρα της». Γιώργος Σταθάκης, στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ.

«Το Μνημόνιο δεν υπάρχει – είναι παρελθόν. Η ιδρυτική πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι να απαλλάξουμε οριστικά τον ελληνικό λαό από το Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους.Στις 18 του μήνα δεν θα υπάρχει Μνημόνιο». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Ακόμη και για μία ημέρα αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα θα απειληθεί με απόλυτη καταστροφή, μέσω ενός ανήθικου και ανέντιμου τζόγου». Νίκος Χανιάς, έως τις 12/06 υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ.

«Θα αξιοποιήσουμε τις τραπεζικές καταθέσεις για πολιτικές ανάπτυξης. Όχι, δεν θα τις δεσμεύσουμε, απλώς θα τις αξιοποιήσουμε για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης». Δημήτρης Στρατούλης, στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ

«Είμαστε ένα πολυτασικό κίνημα, που μεταμορφωνόμαστε (sic) σε ένα ενιαίο κόμμα, έτοιμο για την διακυβέρνηση της χώρας». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ-διακαναλική.

«Σταθερή και αμετάκλητη παραμένει η στρατηγική μας θέση για την ανάγκη να αποδεσμευτούμε από το ΝΑΤΟ». Θοδωρής Δρίτσας, επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ.

«Δεν είναι στις προτεραιότητές μας η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ- διακαναλική.

«Ο κ. Ολάντ κινδυνεύει να αποδειχθεί ένας Ολαντρεού και  τότε ο γαλλικός λαός θα τον στείλει και αυτόν για διακοπές στο Μαρόκο, όπως τον κ. Σαρκοζί». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Εμείς δεν θα πάμε, όπως το λέει ο λαός, με τσαμπουκά απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους μας, αλλά με διάθεση συνεργασίας για να τους πείσουμε ότι έχουμε δίκιο». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Μέρος των μεγάλων μεταρρυθμίσεων με στρατηγικό στόχο τον πλήρη επαναπροσδιορισμό του πολιτικού συστήματος: Η άμεση έναρξη διαβούλευσης για το διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας», Σοφία Σακοράφα, επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ.

«Εμάς και την  Ρωσία μας συνδέει η βαθιά και μακρά παράδοση της Ορθοδοξίας». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Καμία χάραξη κρατικής πολιτικής χωρίς την συμμετοχή τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εκτέλεση, των αρμόδιων φορέων ή συλλογικοτήτων, όπως π.χ. μεταναστευτική πολιτική χωρίς τις μεταναστευτικές οργανώσεις». Σοφία Σακοράφα, επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ.

«Οι μετανάστες είναι της Γης οι κολασμένοι».  Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ

«Για την Ευρώπη επιδιώκουμε την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και των κοινών στρατιωτικών δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Θοδωρής Δρίτσας, επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ.

«Δεν διακατεχόμαστε, όπως μας κατηγορούν,  από μικρομεγαλισμό.  Είμαστε μία ήρεμη δύναμη που ξέρει τι θέλει και πώς να το κάνει».  Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

«Απέναντι σε αυτή την γλοιώδη και δύσοσμη λιτανεία, ένας άλλος κόσμος, ο κόσμος της Αριστεράς». Σοφία Σακοράφα, επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ.

«Εμείς δεν θέλουμε να διχάσουμε τον ελληνικό λαό, αλλά να τον ενώσουμε». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.

(Από συνέντευξη):

«Βλέπετε, κ. Τσίπρα, τον εαυτό σας ως έναν Τσε Γκεβάρα της Ευρώπης;» - «Σε κάθε εποχή η μοίρα το φέρνει κάποιος να παίξει σε μια κρίσιμη στιγμή τον αποφασιστικό ρόλο». Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ.
  
Προτιμήσαμε, αντί για ένα ακόμη άρθρο ευθείας κριτικής στο – ανερμάτιστο, καθ’ ημάς - πολιτικό μόρφωμα που εκπροσωπεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, διεκδικώντας την διακυβέρνηση της Ελλάδας στην κρισιμότερη  κατά κοινή, πλέον, ομολογία  καμπή της νεότερης Ιστορίας της, να αφήσουμε τους ίδιους τους πρωταγωνιστές να μιλήσουν - οποία ιεροσυλία, τον πρωταγωνιστή εννοούσαμε - με τις δικές τους δηλώσεις, τοποθετήσεις, επισημάνσεις, απαντήσεις.

Άλλωστε, φρονούμε πως αυτός είναι ο περισσότερο προσφυής τρόπος ώστε να αποτυπώσει κανείς το μέγεθος της σύγχυσης, της πολυγλωσσίας, και, πρωτίστως, της έπαρσης και της ασυγχώρητης αλαζονείας που αποπνέει, όλο και εμφανέστερα, στην τελική ευθεία για τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας.

Έχει ειπωθεί ότι παρότι το βλέμμα όλων - και κυρίως των πιο ευάλωτων οικονομικά πολιτών - είναι κυρίως στραμμένο στην οικονομία,  ωστόσο εάν κοιτάξει κανείς με νηφαλιότητα και ψυχραιμία το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την  Εξωτερική Πολιτική, την Άμυνα, την Δημόσια Διοίκηση και την Ασφάλεια θα κατανοήσει ευθύς πως η συνολική θεώρηση του αριστερίστικου αυτού πολιτικού μορφώματος, που «κλείνει το μάτι» χωρίς δισταγμό  προς άπαντες - αναλόγως του ακροατηρίου και της στιγμής - δεν είναι προοδευτική, ούτε υπάρχουν  σε αυτήν σπέρματα ενός φρέσκου και ζωντανού στοχασμού για την κοινωνία και τις προκλήσεις που καλούμαστε όλοι, σήμερα, να σταθμίσουμε και να αντιμετωπίσουμε.  

Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η πρόταση διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια τόσο καθοριστική για το μέλλον μας ιστορική συγκυρία, αποτελεί μία πρόχειρη και επιφανειακή συρραφή ιδεολογικών θέσεων, που συνολικά μπορούν να χαρακτηρισθούν ως είναι ένας βαθύς, οπισθοδρομικός στην ουσία του,  «προοδευτικισμός».

Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος μία πολιτική, για την οποία – παραδειγματικά - στις βασικές προτεραιότητες της ομαλής λειτουργίας των Ενόπλων Δυνάμεων είναι «η προστασία των δικαιωμάτων του προσωπικού των Ε.Δ.» και η «υποστήριξη του συνδικαλισμού» στο στράτευμα (…).  

Το αυτό ισχύει, και όσον αφορά στην Αστυνομία, για την οποία έχει προβλεφθεί ο  «εκσυγχρονισμός και εκδημοκρατισμός των Σωμάτων Ασφαλείας,  με την «κατοχύρωση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων» - ωσάν αυτά να λείπουν σήμερα ώστε να καλυφθούν οι χαίνουσες ανάγκες του πολίτη για ασφάλεια και δημόσια ειρήνη.  

Την ίδια στιγμή, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, τα εκπαιδευτικά προγράμματα και ο συνολικός στρατηγικός σχεδιασμός των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας θα πρέπει να διαφοροποιηθούν «ριζικά», παράλληλα με την γενική κατεύθυνση και το στρατηγικό αμυντικό δόγμα που τις διέπει. Το επισημαίνουμε αυτό για να καταδείξουμε το ύψος του «μικρομεγαλισμού» και της «παντογνωσίας» των στελεχών του Κόμματος, τα οποία εμφανίζονται να έχουν μία ριζοσπαστική και φαντασμαγορική άποψη κυριολεκτικώς  για τα πάντα - ακόμη και για τομείς που, εξ αντικειμένου και προφανώς, δεν διαθέτουν την παραμικρή γνώση και εμπειρία.   

Ωστόσο, υπάρχουν πολύ σημαντικότερα και με  μεγαλύτερο κόστος για τη χώρα θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με επίκεντρο την εξωτερική Πολιτική, όπου προκρίνεται με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, καθώς και από «πάσης φύσεως ατλαντισμούς». Τι προτείνει το κόμμα να υπάρξει στη θέση των μακρόχρονων διεθνών συμμαχιών της Ελλάδας με τα ισχυρά κράτη της Δύσης; Πέραν των αοριστολογιών, ευθύς λόγος γίνεται για  «ενίσχυση των συμμαχιών με την Βαλκανική Χερσόνησο», και την ανάγκη μιας στρατηγικής στροφής της Ελλάδας προς τον Αραβικό Σύνδεσμο – την συνοχή και ισχύ του οποίου διαπιστώνουμε καθημερινά από την έναρξη της αποκληθείσας  «Αραβικής Άνοιξης» μέχρι και τη σύγχρονή μας, σοβούσα κρίση στη Συρία (…). 
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ - είπαμε – διαθέτει έναν πολύ φιλόδοξο αρχηγό, ο οποίος εκτός από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα καταφέρει να αλλάξει και ολόκληρη την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Φρονούμε πως είναι εξαιρετικά κακός σύμμαχος για έναν πολιτικό ηγέτη, και μάλιστα πριν καν αυτός λάβει την εντολή των πολιτών να κυβερνήσει, να σύρεται κυριολεκτικώς  από την δίψα  του για επιτυχία, γεγονός που αποδεικνύει η εν γένει προεκλογική στάση του, με δηλώσεις και ατάκες που βρίθουν αλαζονείας και έπαρσης.   

Για την ακρίβεια, τέτοιας έκτασης έπαρση και «ιδέες μεγαλείου», ωσάν να επιχειρείται ανοιχτά πλέον  η κοινή λογική και η ψυχραιμία σε αυτήν τη χώρα να βουβαθούν οριστικά, να εξορισθούν στην επικράτεια μιας νέας πραγματικότητας, κατά την οποία οι πολίτες θα χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες: σε όσους, από την μία,  ακούν ευλαβικά το μεθυστικό τραγούδι του Μεγάλου Ηγέτη, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή ενός ανεπανάληπτου, προσωποπαγούς  “success story”, και σε όσους, από την άλλη, επιμένουν να αφουγκράζονται με αγωνία και εγκράτεια τις εξελίξεις, διψώντας για έναν πολιτικό λόγο ρεαλιστικό και υπολογισμένο, με αρχή, μέση και τέλος, που θα σκιαγραφεί την αληθινή κατάσταση που βιώνει η χώρα, χωρίς μεγάλα συνθήματα, «ριζοσπαστικές» ευκολίες  και κορώνες.

Φράση δηλωτική του γεγονότος πως ήδη ο Αλέξης Τσίπρας διάγει καβάλα στον άνεμο, πανευτυχής και μοναδικός ένοικος  ενός σχεδόν παράλληλου σύμπαντος, με επίκεντρο την άφθαρτη και ελκυστική τηλεοπτική του εικόνα: 

«Οι διεργασίες που σήμερα συμβαίνουν εντός του λαού  και της κοινωνίας μπορούν να συγκριθούν μονάχα με την εποχή της Εθνικής Αντίστασης» (;!) ( Διακαναλική Συνέντευξη Τύπου, 12/06). 

Μπορούμε να εντάξουμε στην κριτική μας πολλές γραμμές, «στρατηγικές» και διακηρύξεις από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως διαθέτει ένα σχεδόν μεγαλοφυές πλεονέκτημα: είναι τόσος ο λαϊκισμός, ο «προοδευτικισμός» και οι «πρωτοπορικοί ψυχαναγκασμοί» εντός  του - στοιχεία που μάταια επιχειρείται να υποκρυβούν δια συνεχών αναφορών σε μια συνθηματολογία διαποτισμένη από τα πλέον αποκρουστικά ιδεολογήματα της Μεταπολίτευσης - που ειλικρινώς σε κάνει να μην ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις την κριτική σου.

Παραθέτουμε ορισμένα από τα συνθήματα που εμπεριέχονται στο κυβερνητικό πρόγραμμα της Κουμουνδούρου, από τις ενότητες για την Εξωτερική Πολιτική και την Δημόσια Διοίκηση, υπογραμμίζοντας το «κλείσμο του ματιού» προς όλους αλλά και τον εμφανή «μικρομεγαλισμό» -  που τόσο έντονα αποτάσσει ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του:

«Μια στρατηγική που προάγει τις αδιαπραγμάτευτες αρχές της εθνικής ανεξαρτησίας και  της λαϊκής κυριαρχίας».

«Για μια νέα πολυδιάστατη ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική».

«Ένα μονίμως ανοιχτό ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την πατριδοκαπηλία».

«Χωρίς προσαρμογή στους σχεδιασμούς των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων».

«Για μια νέα μεταναστευτική πολιτική και όχι τα «τείχη» μιας Ευρώπης – φρούριο».

«Δημιουργείται χώρος και για νέες πρωτοβουλίες περιφερειακής συνεργασίας όπως αυτές που διαφαίνονται στη Λατινική Αμερική, που έχουν σταθερή ανάπτυξη σε αντι-νεοφιλελεύθερη και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση».

«Πιστεύουμε  όμως ότι οι διεθνείς εξελίξεις θα επιβεβαιώσουν την ορθότητα της θέσης μας. (σ.σ: για την ανάγκη της εξόδου μας από το ΝΑΤΟ).

«Μια πολιτική ανεξάρτητα από φυλή, καταγωγή και θρήσκευμα».

«Για την Ευρώπη επιδιώκουμε την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και των κοινών στρατιωτικών δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Και πράγματι, ο πιο υπαρκτός κίνδυνος από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται ακριβώς όχι μόνο στα μέτρα τα οποία επαγγέλλεται και στις σαρωτικές αλλαγές στα πάντα, αλλά σε ό,τι αποπνέει το πρόγραμμα αυτό, κατασκευασμένο καταφανώς πρόχειρα και αγχωτικά, ενόψει της «κυβέρνησης της Αριστεράς», που θα δώσει τέλος στο έργο των προκατόχων της, που χαρακτηριστικά αποκαλούνται «μια γλοιώδης και δύσοσμη λιτανεία» (sic). 

Εξ αυτών συνάγεται πως η  «Κυβέρνηση της Αριστεράς» υπό τον Αλέξη Τσίπρα, είναι απολύτως διατεθειμένη – «καταδικασμένη», λέμε εμείς – να  προβεί σε «φαντασμαγορικές» κινήσεις διακυβέρνησης, κινούμενη ακριβώς υπό αυτό που αποκαλούμε «πρωτοπορικό ψυχαναγκασμό».

Και ποιοι είναι οι κίνδυνοι από κάτι τέτοιο; Ακόμη και εάν υποθέσουμε πως τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης του δημοσίου Τομέα και των κρίσιμων υπηρεσιών του λυθούν εν μία νυκτί, με την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάθε ιδέα περί  ομαλής διαδοχής και εύρυθμης – κατά το δυνατόν -  λειτουργίας του πολύπαθου κρατικού μηχανισμού, θα καταστεί ουτοπική, υπό το βάρος των «ριζοσπαστικών», «φαντασμαγορικών» αλλαγών που θα προωθηθούν άμεσα.

Ένα απτό παράδειγμα: Σύμφωνα με το «μοντέλο λαϊκής διακυβέρνησης» όπως ορίζεται σαφώς στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, «ο έλεγχος της διακυβέρνησης δεν θα είναι μόνον θεσμικός, αλλά αμεσοδημοκρατικός,  από το ζωντανό κίνημα το οποίο θα ελέγχει, θα διαμορφώνει προτάσεις για τους κρίσιμους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, και στο οποίο θα λογοδοτούμε» (!). 

Με συγχωρείτε, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από ό,τι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ούτε στην σημερινή  Κούβα των Κάστρο, αλλά ούτε στην Βόρειο Κορέα δεν λογοδοτεί η κυβέρνηση «αμεσοδημοκρατικά», για τους «κρίσιμους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας».

Σε αυτά αναφερόμαστε όταν κάνουμε λόγο για «προοδευτικισμό» και «κλείσιμο του ματιού προς όλους», αναλόγως του ακροατηρίου και της στιγμής, εκ μέρους του Κόμματος με τις αρκετές «συνιστώσες». Παράλληλα, είδατε που έχουμε δίκαιο όταν αποφαινόμαστε ότι είναι αρκετά δύσκολο να αποφασίσει κάποιος από πού να αρχίσει και πού να ολοκληρώσει την κριτική του;  

Ιστορική παρένθεση: κρίνουμε χρήσιμο να υπενθυμίσουμε το μήνυμα που είχε στείλει προς την ελληνική κυβέρνηση ο Βλαντίμιρ Πούτιν, λίγο μετά την μοιραία ανακοίνωση της απόφασης για Δημοψήφισμα από τον τότε Πρωθυπουργό, Γ.Παπανδρέου – απόφαση που απετέλεσε και το κύκνειο άσμα του τελευταίου:

«Αναμένουμε από τις Αθήνα θετικές, και όχι… φαντασμαγορικές ειδήσεις». 

Δυστυχώς, όμως, αντί για μία ζωντανή, φρέσκια και διαρκώς εμπλουτιζόμενη ανάλυση της σύγχρονης κοινωνίας και της «πολυπολικής» διεθνούς πραγματικότητας που προέκυψε μετά την κατάρρευση του διπόλου του Ψυχρού Πολέμου - που θα ανέμενε κανείς από μια αριστερή πολιτική δύναμη - ο λόγος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ παραμένει διάχυτος από ιδεολογικές αγκυλώσεις και παλαιικές αναφορές και προσεγγίσεις,  έχοντας ως  πνευματικό του ταγό τον «σούπερ-σταρ» της σύγχρονης κομμουνιστικής Αριστεράς, Σλάβοϊ Ζίζεκ – θαυμαστή της «σκληρής πτέρυγος» του Ροβεσπιέρου, κατά την Γαλλική Επανάσταση.

Πώς θα απαντούσαμε στις – εξίσου εντυπωσιακές – απόψεις του κ. Ζίζεκ; με ένα μικρό απόφθεγμα του πατέρα του σουρεαλισμού, Αντρέ Μπρετόν: «Ο 21ος αιωνας θα είναι μεταφυσικός – ή δεν θα υπάρξει».

Άλλωστε, ως φαίνεται, οι συντάκτες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άλλοι, από εκείνους που αποκαλούσαν συλλήβδην κάθε στοχασμό για το «μεταμοντέρνο» και τις πυρηνικές αλλαγές που επέφεραν στο άτομο και την έννοια του πολίτη οι σύγχρονες τεχνολογίες και η έκρηξη των νέων Μέσων ως «μια αστική μπαρούφα», που απλώς και μόνον αλλοιώνει την προαιώνια «ταξική ανάγνωση» της Ιστορίας.

Ωστόσο, η γύρω μας πραγματικότητα μας επανακαλεί στη σημασία του «τώρα», και, φοβούμαστε, δεν συγχωρεί γενικολογίες.  

Η αυτοκτονία ενός ανθρώπου ως προεκλογικό τσιτάτο

Σε μια από τις πρόσφατες τηλεοπτικές της εμφανίσεις στην ΝΕΤ, η Ρένα Δούρου, από τα επιτελικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ,  ανέφερε τουλάχιστον τέσσερις με πέντε φορές τη λέξη «αυτοκτονία», αυτολεξεί ή σε διάφορους ρηματικούς τύπους του «αυτοκτονώ».

Περισσότερη σπέκουλα και εκμετάλλευση για λόγους ψηφοθηρίας της πλέον απεγνωσμένης, υπαρξιακά, πράξης ενός ανθρώπου δεν μπορείς να περιμένεις – και μάλιστα, από άτομα που κατ’ επάγγελμα μονοπωλούν  και διατείνονται πως πρεσβεύουν την περιώνυμη διαφορετική «κουλτούρα της Αριστεράς».

Αμέσως ο νους μας  πηγαίνει στον στίχο της ποιήτριας: «Ο θάνατος μου έγινε σκουπίδι»...  

Πέραν, βεβαίως, του προφανούς: ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, για να το πούμε ως έχει, δεν φαίνεται και ιδιαίτερα στενοχωρημένος από τις τόσες αυτοκτονίες – το αντίθετο μάλλον.  «Θέλει ο Πρόεδρος να κρυφθεί, και η φιλοδοξία δεν τον αφήνει». Ας είμαστε έστω και λίγο σοβαροί, μετρημένοι και επιμόνως μακριά από το θανάσιμο ψεύδος που αποτελεί τον ουσιαστικό πυρήνα κάθε λαϊκισμού. 

Υπάρχουν, εν τέλει, όρια σε όλα τα πράγματα - ακόμη και στα μέσα που μετέρχεσαι για να φέρεις την «Κυβέρνηση της Αριστεράς».

«Ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί – ας εξαπατηθεί»

Είναι γνωστό σε όσους έχουν ασχοληθεί με την Πολιτική Επιστήμη ένα παλαιό ρητό, με σχεδόν σαιξπηρική διατύπωση: «Η εξουσία διαφθείρει. Η πολλή εξουσία διαφθείρει πολύ». Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πολύ χρήσιμο συμπέρασμα από τον επιθανάτιο ρόγχο της Μεταπολίτευσης, τον οποίον ζούμε σήμερα, οδηγώντας όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου – επιτέλους - προς τον μόνο ασφαλή λιμένα των καιρών, την εθνική συνευθύνη, την αναγκαία συναίνεση και την γενναία πολιτική σύνθεση.  Μόνον έτσι θα τα καταφέρουμε - και όχι με τις μεγάλες αφηγήσεις που υπόσχονται «φυγή προς τα εμπρός».

Ωστόσο, εκτός από την ίδια την εξουσία, υπάρχει και ο δρόμος που οδηγεί σε αυτήν. Και εδώ, ο μόνος πανευτυχής – μέσα στην διάχυτη εθνική αγωνία και περίσκεψη – Αλέξης Τσίπρας, δεν φαίνεται να έχει εξαιρετικές επιδόσεις , εάν κρίνουμε από τις συμμαχίες που ο ίδιος επέλεξε για να τον οδηγήσουν στον πολυπόθητο θρόνο της πρωθυπουργίας.

Αρκεί και μόνο μία φωτογραφία, αυτή της θερμής χειραψίας του Προέδρου με τον ηγέτη της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, Νίκο Φωτόπουλο, ο οποίος, σε αγαστή συνεργασία με τον «βαθύ» μηχανισμό που διαθέτει, στηρίζει - και αυτός - «Κυβέρνηση της Αριστεράς».

Ίσως  χρειάζεται να ψάξουμε για πολλή ώρα, μέχρι να βρούμε ένα πρόσωπο πιο άμεσα συνυφασμένο με τις πιο αρνητικές πτυχές του περίφημου «κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού» της Μεταπολίτευσης – που τα έξοδά του για ταξίδια και «επιμόρφωση» και αυτά στον σημερινό «λογαριασμό» βρίσκονται -  από τον συμπαθή συναγωνιστή Φωτόπουλο. Α, ρε σύντροφε.

Κάτι τέτοιο  θα εννούσε προφανώς η κ. Σοφία Σακοράφα – πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που διείδε εγκαίρως προς τα πού πήγαινε ο άνεμος, μπράβο της – όταν μιλούσε, στην «Αθηναΐδα», για «το ύφος, την ποιότητα και τον προσανατολισμό της διακυβέρνησής μας» (…). Ή μήπως εννούσε κάτι άλλο;  

Μπορεί, βεβαίως, όπως όλα συνηγορούν, ο κ. Τσίπρας να μην ξέρει πολλά από Σαίξπηρ – ειδάλλως, θα απέφευγε μεθοδικά όλην αυτήν την αλαζονεία – ωστόσο, αν κρίνουμε από το ύφος του, φλερτάρει με πρόδηλη επιτυχία με τον άλλοτε Χρυσό Κανόνα των αρχαίων Ρωμαίων αυτοκρατόρων:

“Vulgus vult decipi, ergo decipiatur” : «Ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί - ας εξαπατηθεί». 

Και φυσικά, δεν είναι – για να είμαστε δίκαιοι –  πολύ δύσκολο για έναν νέο, καλοζωισμένο και ευειδή πολιτικό άνδρα, που η ζωή τον έχει αντιμετωπίσει με αρκετή απλοχεριά, κάνοντάς τον Πρόεδρο του Κόμματος σχεδόν μόλις πάτησε τα 30 του έτη, να αποδειχθεί με τον καιρό έρμαιο των επιθυμιών του και της φιλοδοξίας του. Ως προς αυτό, αναμφίβολα, παίρνει κάποιους πόντους.

Είναι σχεδόν λογικό - μοιραίο ίσως -  να είναι αρκετά διογκωμένη  η αυτοπεποίθηση ενός ανθρώπου που έγινε Πρόεδρος, μέσω «δαχτυλιδιού διαδοχής» από τον κ. Αλαβάνο - για όσους θυμούνται - πέραν από κάθε δημοκρατική εκλογική διαδικασία, είτε από την βάση είτε από τα θεσμικά όργανα του Κόμματος, και βρέθηκε έτσι όχι μόνο στο επίκεντρο της δημοσιότητας αλλά και με αρκετά ιστορικά στελέχη της καθ’ ημάς Αριστεράς, «υπό» αυτόν και τις απόψεις του. 

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πιστεύει ενθέρμως πως οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να παρακολουθήσουν ως μαγεμένοι χειροκροτητές την πορεία του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, από περιπέτεια σε περιπέτεια, και από Σύνοδο Κορυφής σε Σύνοδο Κορυφής.

Παραγνωρίζοντας, προφανώς, τα λεγόμενα «ποιοτικά στοιχεία» των δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τα οποία μόλις το 20% - 25%  όσων ψήφισαν ή προτίθενται να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει πως «ψήφισε ή προτίθεται να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι αριστερός ή επειδή ζητά μια αριστερή κυβέρνηση».

Το μεγαλύτερο τμήμα των ίδιων των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολίτες που δηλώνουν «οργισμένοι με τον Δικομματισμό» και οι οποίοι προέρχονται σε μεγάλα ποσοστά από την απόλυτη – και λογική - εκλογική καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ.

Οι πολίτες επιζητούν σήμερα μια βιώσιμη και σταθερή λύση στα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, και όχι να ζητωκραυγάσουν τις  εντυπωσιακές ενέργειες και αποφάσεις του κ. Τσίπρα - σε μια χώρα που αγωνιά για την επιβίωσή της. 

Αλλά, για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρόεδρό του ισχύει προφανώς το γνωστό: «όταν οι απόψεις μας δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα, τότε το πρόβλημα το έχει η πραγματικότητα».  

Βλέπετε, ακόμη και ο δρόμος προς την εξουσία είναι, πολλές φορές, στρωμένος με περισσότερους πειρασμούς και κλειστές στροφές, και από την ίδια τη νομή της εξουσίας. Όλοι όσοι είδαν ξεκάθαρα στο πρόγραμμα και την πρόταση  του ΣΥΡΙΖΑ τον κρατικισμό και την πλήρη απουσία κάθε προσπάθειας για ανάδειξη των δικών μας εσωτερικών και εγγενών, όλα τα τελευταία έτη, αδυναμιών και ευθυνών, πήραν δίχως δεύτερες σκέψεις τον εύκολο δρόμο – τον δρόμο της «μεγάλης αφήγησης»: Εμείς δεν ευθυνόμαστε για τίποτε από όσα βιώνουμε σήμερα, όλα είναι μία καλά σκηνοθετημένη πλεκτάνη των διεθνών τοκογλύφων, τραπεζιτών και δυνάμεων της διαπλοκής. Εμείς  έχουμε ένα υπέροχο κράτος και όλοι όσοι διαφωνούν με εμάς παίζουν απλώς το παιχνίδι των «εχθρών του λαού» -και τους έχουμε μάθει πια.  

Ασφαλώς, από κοντά όλοι όσοι τολμούν και διαφωνούν με τις «απαραβίαστες αλήθειες» του Κόμματος, χαρακτηριζόμενοι ανοιχτά και σε κάθε ευκαιρία ως «φερέφωνα», «αργυρώνητοι», «λακέδες του συστήματος» και άλλα τέτοια ωραία… Οποιοσδήποτε, όπου γης, σε οποιαδήποτε παράταξη ή σχολή σκέψης και αν ανήκει, από τη στιγμή που θα διατυπώσει έστω και μια πρόταση αμφιβολίας για το Κόμμα ή τις εξαγγελίες του κρίνεται αυτοστιγμεί - τουλάχιστον - «ύποπτος».

Με συγχωρείτε, σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτός δεν είναι προοδευτικός τρόπος σκέψης. Είναι μία άνευ προηγουμένου επίδειξη θράσσους και λαϊκισμού, που υποκρύπτει την σκληρή πραγματικότητα από τους πολίτες και τους σύρει μεθυστικά στο δικό σας «μονοπώλιο της ελπίδας», σφιχτά αγκαλιασμένους με την ανωριμότητα, την ανευθυνότητα και τον, κατά Μπρυκνέρ, «πειρασμό της αθωότητας». Βλέπετε, εκτός από ευχάριστος, πρώτα και κύρια ο πολιτικός ταγός οφείλει να είναι χρήσιμος.

Κατακλείδα: ο κόσμος μας, σήμερα, πιο αλληλοσυνδεδεμένος και αλληλοεξαρτώμενος παρά ποτέ στην ανθρώπινη Ιστορία, μπορεί να παρομοιασθεί με μια ευαίσθητη, εύθραυστη γυάλινη σφαίρα, που επιζητά διακαώς ήρεμες, βαθιά ενορατικές και «θηλυκές» προσεγγίσεις και συνθέσεις, μακριά από παλαιικά δόγματα και ξεπερασμένες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Κυρίως στο κρίσιμο επίπεδο της περίφημης «διαπραγμάτευσης», καλεί τον ηγέτη να αποφύγει ευφυώς τις απευθείας συγκρούσεις, και να προχωρήσει στην επίπονη μα τελικώς αποτελεσματική οδό της βήμα-βήμα προσέγγισης, της σύνθεσης, της ποικιλίας των ιδεών και των προτάσεων, ώστε να επιτύχει την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, τηρώντας χαμηλούς τόνους. Η Ελλάδα μας διέρχεται κινδύνους μεγάλους, οικονομικούς και γεωστρατηγικούς – ρωτήστε και τους εξ Ανατολών «φίλους» μας, που τρίβουν τα χέρια τους με τα καζάντια μας  - και περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη από νηφάλιες και πρακτικές λύσεις στα θέματα που αντιμετωπίζει η οικονομία αλλά και η κοινωνίας μας. Είναι, θεωρούμε,  ανάγκη να αποφύγουμε σήμερα τον πειρασμό των «μεγάλων αφηγήσεων» και των εύκολων λύσεων, χωρίς πόνο και χωρίς κόστος, που δεν μας οδηγούν σε ασφαλή και απάνεμο λιμένα.