Γράφει ο
Αντώνιος Τσίχλης

         Ο  Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ (1788-1860 μ. Χ.)  είχεν, ανάμεσα σε όλα, διατυπώσει και την άποψη ότι "το γενικώτερο δίδαγμα της ιστορίας είναι: τα ίδια φαινόμενα, με διαφορετικό όμως τρόπο". Και μάλλον είναι ορθή αυτή η εκτίμησίς του. Η ορθότητα αυτή θα αποδειχθεί εν συνεχεία με αναφορές (αναδρομές) σε τρεις ιστορικές περιόδους απέχουσες χρονιικώς αρκετά μεταξύ τους και  οι οποίες εμπεριέχουν τρεις αντίστοιχες καταστάσεις. Η πρώτη αναδρομή αφορά την κλασική εποχή (κυρίως τον 5ο π.Χ. αιώνα), η δεύτερη την περίοδο 1874-1875 μ.Χ. και η τρίτη το έτος 2018 μ. Χ.

          Αναδρομή πρώτη. Στην αρχαία Αθήνα, κατά την κλασική εποχή, ανάμεσα σε όλες τις ποινές ιδιαιτέρας βαρύτητος ήταν η ποινή της Ατιμίας. Η Ατιμία ήταν δικαστική απόφασις ή νόμος ή έθος στην αρχαία Αθήνα που επέβαλλε στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και γενικώς επροκαλούσε την καταφρόνηση της κοινωνίας προς τον άτιμον. Επεβάλλετο δε σε άρχοντες και απλούς πολίτες λόγω μη εκπληρώσεως των δημοσίων υποχρεώσεών τους ή λόγω οικονομικών ατασθαλιών ή προδοσίας ή πολλών άλλων αιτιών. Με την γενική έννοια του όρου σε όποιον επεβάλλετο αυτή η ποινή απεκλείετο  της αγοράς, όλων των δημοσίων χώρων, της εκκλησίας του δήμου  και της παραστάσεώς του στα δικαστήρια. Γενικώς ο άτιμος εθεωρείτο πολιτικώς νεκρός και η ποινή αυτή ελογίζετο ως η επονειδεστέρα όλων των ποινών. Ειδικώτερον τα ονόματα των προδοτών εχαράσσοντο σε αναθηματικές στήλες, οι οποίες ετοποθετούντο σε εμφανή σημεία της πόλεως, ώστε το όνειδος της προδοσίας των να είναι αιώνιον. Εξ αυτής της αναγραφής του ονόματος των προδοτών σε στήλες αυτοί προσεφωνούντο υποτιμητικώς "στηλίται". Από την παράδοση αυτή και την λέξη "στήλη" προέκυψεν στην ελληνιστική κοινή το ρήμα "στηλιτεύω", του οποίου η αρχική σημασία ήταν: "εκθέτω κάποιον δημοσίως και τον στιγματίζω αναγράφοντας το όνομά του σε στήλη". Σήμερα σημαίνει:"επικρίνω κάποιον με αυστηρό και έντονο ύφος". Στην αρχαία Αθήνα επομένως, πέραν της νομικής/δικαστικής πράξεως με την οποία επεβάλλοντο αυστηρές ποινές στους παραβάτες του νόμου (χρηματικές, εξορία κ. ά.), εφαρμόζονταο και άλλες μέθοδοι (ως η ανωτέρω) πλέον εμφαντικές της σοβαρότητος του αδικήματος και με τις οποίες επεδίωκον τον δημόσιο στιγματισμό και την δημοσία διαπόμπευση των παρανομούντων, κυρίως αυτών που πρόδιδαν τα συμφέροντα της πόλεως.

          Αναδρομή δευτέρα. Στις εκλογές 23-26 Ιουνίου 1874 ο Δημήτριος Βούλγαρης ήταν μεν νικητής, όμως, παρά τις μεθοδεύσεις που μετήλθε και την βία και νοθεία που ήσκησε, δεν εξησφάλισε την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών της Βουλής (διέθετε μόνον 82 βουλευτές επί συνόλου 190) και έτσι δεν μπορούσε να κυβερνήσει αυτοδυνάμως (σύνηθες εξ άλλου το φαινόμενο οι κυβερνήσεις έως το 1875 με την ψήφιση "της αρχής της δεδηλωμένης" να είναι κυβερνήσεις μειοψηφίας). Σημειωτέον ότι κατά το Σύνταγμα τότε, για να έχει η Βουλή απαρτία και να λαμβάνει αποφάσεις, ήταν αναγκαία η παρουσία 96 βουλευτών.

          Την 30ή Νοεμβρίου 1874 η βουλή συνήλθε, εν μέσω επεισοδίων και κωμικοτραγικών καταστάσεων και ενεργειών, προς ψήφιση του προϋπολογισμού του 1875, αλλά πέραν των 82 βουλευτών του Βούλγαρη ελάχιστοι βουλευτές της αντιπολιτεύσεως ήταν αρχικώς παρόντες, οι οποίοι όντες σίγουροι ότι η βουλή δεν είχεν απαρτία απεχώρησαν. Στην επομένη συνεδρίαση της βουλής, 2 Δεκεμβρίου 1874, ο πρόεδρος εκάλεσε την βουλή να επικυρώσει τα πρακτικά, και επομένως και τον προϋπολογισμό, της 30ής Νοεμβρίου. Η αντιπολίτευσις, αφού υπεστήριξεν ότι κατά την συνεδρίαση της 30ής Νοεμβρίου η βουλή δεν είχεν απαρτία και επομένως δεν υπήρχαν πρακτικά, απεχώρησεν. Έτσι μη επικυρωθέντων των πρακτικών της 30ής Νοεμβρίου ο προϋπολογισμός του 1875 δεν εψηφίσθη. Την 3η Δεκεμβρίου 1874 η βουλή με διάταγμα διέκοψεν τις εργασίες της.

           Εν τω μεταξύ ο Δ. Βούλγαρης, για να αυξήσει τον αριθμό των βουλευτών του, ακύρωσε την εκλογή βουλευτών σε ολόκληρες επαρχίες και προεκήρυξεν επαναληπτικές και αναπληρωματικές εκλογές, από τις οποίες εξησφάλισεν ακόμη 10 έδρες. Τότε εκάλεσε την βουλή σε έκτακτη σύνοδο στις 19 Μαρτίου 1875, για να ψηφίσει τον προϋπολογισμό του 1875 και για να ορκισθούν οι νεοεκλεγέντες βουλευτές.

          Στη συνεδρίαση αυτή (19 Μαρτίου 1875) παρόντες ήτα 92 βουλευτές (82 του Βούλγαρη και 10 της αντιπολιτεύσεως) επί συνόλου 190. Αμέσως απεχώρησαν οι 10 βουλευτές της αντιπολιτεύσεως και στην αίθουσα έμειναν οι 82 του Βούλγαρη. Μέσα από απίστευτες αριθμητικές αλχημίες ο πρόεδρος της βουλής Γεώργιος Ρεβελιώτης, βουλευτής Μαντινείας, εθεώρησεν ότι αυτή διαθέτει απαρτία και έτσι ωρκίσθηκαν οι 10 παρόντες νεοεκλεγέντες βουλευτές του Βούλγαρη, εψηφίσθη ο προϋπολογισμός του 1875, αρκετά φορολογικά και άλλα νομοσχέδια.

           Στις 21 Μαρτίου 1875 οι τρεις καθημερινές εφημερίδες των Αθηνών, η "Εφημερίς", η "Στοά" και ο "Νεολόγος Αθηνών", εδημοσίευσαν πίνακα, εν είδει αρχαίας αναθηματικής στήλης, με τα ονόματα των 82 βουλευτών οι οποίοι είχαν παραμείνει στη συνεδρίαση της 19ης Μαρτίου 1875 και είχαν παρακολουθήσει την ορκωμοσία των 10 νέων βουλευτών της παρατάξεως του Βούλγαρη. Αυτοί οι 82 κυβερνητικοί βουλευτές ωνομάσθησαν από τον Τύπο "στηλίτες" σύμφωνα με την αρχαία παράδοση. Ενδεικτικώς η "Εφημερίς" έγραφε: "οι προπάτορες ημών τα ονόματα των προδοσάντων τα προς την πατρίδα χρέη ητίμαζον αναγράφοντες επί στήλην. Ο Τύπος σήμερον οφείλει να εκτελέση την υπηρεσίαν, ην άλλοτε εξετέλουν τα δημόσια μάρμαρα".

          Να προσθέσομε ότι καθ΄ όλην την διάρκεια της τελευταίας διακυβερνήσεως του Βούλγαρη, από τον Ιούνιο 1874 έως τον Απρίλιο 1875 (στις 24 Απριλίου 1875 ο Βασιλεύς Γεώργιος τον εξηνάγκασε σε παραίτηση καλών στην πρωθυπουργία τον Χαρίλαο Τρικούπη), παρατηρήθηκε κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος, έντονος αυταρχισμός τη βοηθεία του στρατού και της Χωροφυλακής και γελοιοποίηση των θεσμών. Βουλευτές του Βούλγαρη εγένοντο αντικέιμενο χλεύης, σφυριγμάτων και ύβρεων από τους πολίτες. Σε ένα εστιατόριο αρνήθηκαν να εξυπηρετήσουν τον πρόεδρο της Βουλής Γεώργιο Ρεβελιώτη, ενώ βουλευτές από την επαρχία ηναγκάσθησαν να εγκαταλείψουν τα δωμάτια των ξενοδοχείων της Αθήνας όπου διέμενον, όταν οι ξενοδόχοι τους είπαν ότι ήθελαν να τα ενοικιάσουν σε άλλους πελάτες. Διαπιστώνομε λοιπόν ότι κατά τον 19ο αιώνα μ.Χ. (1875) εφαρμόσθηκαν πρακτικές της κλασικής αρχαιότητος για υποθέσεις σοβαρών αδικημάτων, τα οποία έφθαναν στα όρια της εσχάτης προδοσίας, όπως κατηγορήθηκε ο Δ. Βούλγαρης. Η αναβίωσις της αναγραφής των ονομάτων των βαρέως παρανομούντων ή προδοτών σε στήλη εγένετο και πάλιν πράξις.

          Αναδρομή τρίτη. Εκατόν πενήντα σχεδόν έτη μετά τα "στηλιτικά" του 1875 οι αντισυνταγματικές πρακτικές της εποχής του Βούλγαρη, οι αριθμητικές αλχημίες, οι ευκαιριακές εντάξεις βουλευτών στο κυβερνητικό μόρφωμα (μα ποίον άραγε αντίτιμον;),  η κατάφωρη περιφρήνηση της λαϊκής βουλήσεως και η μη προάσπιση των εθνικών ζητημάτων επαναλαμβάνονται, αυτήν την φορά όμως ως τραγωδία εν εξελίξει.

          Ειδικώτερον τον Ιούνιον του 2018 η κυβέρνηση (η οποία λειτουργεί έχουσα εξασφαλίσει στη βουλή την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη των βουλευτών δύο άκρως αντιθέτων, ακραίων οπωσδήποτε, ιδεολογικοπολιτικώς κομμάτων) απεφάσισε να οδηγηθεί στην υπογραφή με τα Σκόπια μίας συμφωνίας, η οποία προηγουμένως δεν θα ερχόταν, όπως επεβάλλετο, προς συζήτηση στη βουλή, για να διαπιστωθεί αν τυγχάνει της εγκρίσεως της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου. Με δεδομένη την διαφωνία προς την εν λόγω συμφωνία του μικρού συγκυβερνώντος σχηματισμού ο πρωθυπουργός δεν ενομιμοποιείτο να δεσμεύσει την χώρα σε μία συμφωνία με την οποία εκχωρούνται στους Σκοπιανούς τα ιερά και τα όσια του έθνους. Ο κ. Κυρίακος Μητσοτάκης υπό την θεσμική του ιδιότητα του αρχηγού της Ν. Δ., της μείζονος αντιπολιτεύσεως, εζήτησε την 13η Ιουνίου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον κ. Πρ. Παυλόπουλο, να παρέμβει, προκειμένου η συμφωνία να έλθει στη βουλή πριν υπογραφεί από την ελληνκή κυβέρνηση και για να διαπιστωθεί " αν η ίδια η βουλή περιβάλλει αυτή τη συμφωνία με την εμπιστοσύνη της". Παρά ταύτα η κυβέρνηση δεν έφερε την συμφωνία στη βουλή, ενέργεια πρωτοφανής για την ελληνική συνταγματική ιστορία, καθώς ένας πρωθυπουργός χωρίς ξεκάθαρη κοινοβουλευτική εντολή δέσμευσε τη χώρα σε σοβαρά εθνικά θέματα και προεκάλεσε μίαν πραγματικότητα, η οποία εν συνεχεία δεν μπορεί να ανατραπεί. Σημειωτέον ότι ο πρωθυπουργός το θέρος του 2015, μετά την αλλοπρόσαλλη και καταστροφική πολιτική του α΄εξαμήνου του 2015 και το δημοψήφισμα, είχε ζητήσει την εξουσιοδότηση της βουλής για να διαπραγματευθεί με τους εταίρους. Δηλαδή για ένα ελάσσονος σημασίας ζήτημα, και μάλιστα οικονομικού χαρακτήρος, εζήτησε πρώτα την εξουσιοδότηση της πλειοψηφίας της βουλής, ενώ για το μείζονος σημασίας ζήτημα της εκχωρήσεως στους Σκοπιανούς του ονόματος της Μακεδονίας, της γλώσσης, της ταυτότητος, της εθνικότητος (Μακεδονικής), ενί λόγω της ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού επτά περίπου χιλιάδων ετών, εθεώρησε περιττή την εξουσιοδότηση της πλειοψηφίας της βουλής, η οποία εξ ορισμού προασπίζεται τα δίκαια του ελληνικού λαού και του ελληνικού έθνους. Με δεδομένες αυτές τις εξελίξεις ο Πρόεδρος της Ν. Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας/μομφής προς την κυβέρνηση σε άμεση σχέση με την σχεδιαζομένη υπογραφή της συμφωνίας με τους Σκοπιανούς. Και εδώ έχομε την τραγελαφική, κωμική και συνάμα τραγική συμπεριφορά των βουλευτών του μικρού συγκυβερνώντος κόμματος, των ΑΝΕΛλήνων. Αφ΄ ενός διερρήγνυον τα ιμάτιά τους ότι επ΄ ουδενί θα παραχωρήσουν στους Σκοπιανούς το όνομα της Μακεδονίας, την γλώσσα και ταυτότητα (μακεδονική), αφ΄ετέρου παρέσχον ψήφο εμπιστοσύνης στον πρωθυπουργό και με οριακή πλειοψηφία (153 ψήφους) απερρίφθη η πρόταση δυσπιστίας/μομφής της Ν.Δ. προς την κυβέρνηση. Ουσιαστικώς οι ΑΝΕΛληνες συνειδητώς εξουσιοδότησαν με την ψήφο τους τον πρωθυπουργό να συνάψει την επαίσχυντη συμφωνία με τους Σκοπιανούς, την οποίαν συγχρόνως οι ίδιοι οι ΑΝΕΛληνες ωρύοντο ότι δεν την θέλουν και ότι δεν θα την ψηφίσουν. Δηλαδή, ενώ τυπικώς και ουσιαστικώς  την εψήφισαν, λεκτικώς ετάσσοντο εναντίον της. Οποία σχοζοφράνεια! Οποίος διαχασμός της προσωπικότητος! Οποία ηθική και αξιακή κατάπτωσις! Οποία ωμή, κυνική, εμπαικτική του λαού και προσβλητική της κοινής νοημοσύνης συμπεριφορά! Οποία παραβίαση της ουσιαστικής συνταγματικής τάξεως! Διότι, ενώ ουσιαστικώς η κυβέρνησις και ο πρωθυπουργός απώλεσαν την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της βουλής για την υπογραφή της ως άνω ανομολογήτου συμφωνίας, εν συνεχεία μη ορροδούντες προ ουδενός υπέγραψαν μονομερώς (μονοκομματικώς) την ολεθρία εθνικώς αυτή συμφωνία.

          Δυστυχώς έκτοτε, δηλαδή από τον Ιούνιο του 2018, οι εξελίξεις επί του Σκοπιανού είναι περισσότερον ανησυχητικές εν σχέσει προς τις προειδοποιήσεις και την ανησυχία οι οποίες εξεπέμποντο από τον αρχηγό και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Οδεύομε ολοταχώς προ εθνική ταπείνωση, εδαφικό ακρωτηριασμό και καταστροφή.

          Τώρα συμφώνως προς τα ειωθότα κατά την κλασικήν εποχή, ως ανωτέρω εξετέθη, και συμφώνως προς την αντίδραση του λαού και του Τύπου κατά τον Μάρτιο του 1875 προς τους "προδόσαντας τα προς την πατρίδα χρέη", συμφώνως δηλαδή προς την διαχρονική ελληνκή ευαισθησία εν σχέσει προς τις πάσης φύσεως εθνικές παραχωρήσεις και τις ποικίλες παραβιάσεις των συνταγματικών και κοινοβουλευτικών θεσμίων, οπωσδήποτε και ΔΕΝ θα προτρέψομε σήμερα τον λαό και τον Τύπο, αν βεβαίως διαθέτουν πλέον ικμάδα συνέσεως, ηθικής και αξιών, να αντιδράσουν και να αναγράψουν σε αναθηματικές στήλες τα ονόματα και των 153 βουλευτών, οι οποίοι ευθύνονται για την παραχώρηση στους Σκοπιανούς του μέλλοντος της Μακεδονίας. Συγκεκριμένως ΔΕΝ θα προτρέψομε να αναγραφούν σε στήλη εις αιώνιον ανάθεμα τα ονόματα των 145 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, διότι ως μη έχοντες ουσιαστικώς κοινοβουλευτική εξουσιοδότηση και θέτοντες την ιδεολογία τους υπεράνω των εθνικών συμφερόντων υπέγραψαν την αντεθνική συμφωνία με τους Σκοπιανούς, και τα 8 ονόματα των βουλευτών των ΑΝΕΛλήνων, διότι με την τυχοδιωκτική και αντεθνική στάση τους έπιασαν το χέρι του πρωθυπουργού και του υπουργού επί των εξωτερικών και προσυπέγραψαν την ατιμωτική για την ελληνική ιστορία και τους Έλληνες συμφωνία της "παράγκας των Πρεσπών".  Και ΔΕΝ θα προτρέψομε να συμβεί αυτό, διότι όσην κριτικήν κι αν ασκούμε προς τους ανωτέρω, όσην μομφήν κι αν τους προσάπτομε επί του συγκεκριμένου ζητήματος, επ΄ ουδενί επιτρέπεται σε ένα γνησίως δημοκρατικό, προοδευτικό και φιλελεύθερο άτομο, ως ημείς, να εξωθήσει τον λαό και τον Τύπο σε ενέργειες αντιβαίνουσες προς το πολιτιστικό και ηθικό επίπεδο του πολιτικού μας χώρου. ΔΕΝ θα προτρέψομε τους πολίτες να μην πληρώσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς το κράτος, κίνησις επονείδιστος κατά τα αρχαία ήθη και κίνησις στην οποία επεδίδοντο επί κυβερνήσεως Σαμαρά συστηματικώς οι νυν κυβερνώντες. Ούτε θα εξωθήσομε τους πολίτες να πυρπολήσουν τοι Κοινοβούλιο, ως έπραττον επί κυβερνήσεως Σαμαρά οι νυν κυβερνητικοί βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί με το ενδεικτικόν του πολιτικού και ηθικού επιπέδου τους σύνθημα "να καεί, να καεί το μπ... η βουλή".  Και επί τη ευκαιρία, μήπως μπορούν οι νυν βουλευτίνες και υπουργίνες, οι οποίες τότε και αυτές εξεστόμιζον το βδελυρόν αυτό σύνθημα, πώς λέγονται αυτές και αυτοί που εργάζονται σε αυτούς τους "ευαγείς" οίκους;

          Αυτό το οποίον μόνον μπορούμε να συμβουλεύσομε του πολίτες είναι παρά την πικρία τους να αποφύγουν πάσαν λεκτικήν ή σωματικήν βίαν προς όσους "ξεπούλησαν" την δημόσια περιουσία στους ξένους "τοκογλύφους", των ιερών και οσίων μας συμπεριλαμβανομένων, και έφεραν τον λαό στην εσχάτη εξαθλίωση. Εκείνο στο οποίον προτρέπομε τους πολίτες είναι κατά τις επερχόμενες εκλογές, εκεί να "χαστουκίσουν", εκεί να "μαυρίσουν" και εκεί μέσα στην κάλπη να έχουν ως παράσταση στο μυαλό τους την εικονική στήλη πάνω στην οποία θα φαντάζονται γραμμένα τα ονόματα των 145 και 8 στηλιτών  βουλευτών ή τα ονόματα των δύο κομμάτων των εκχωρησάντων στους Σκοπιανούς όσα με θυσίες ανέκτησαν οι πρόγονοί μας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και γενικώς μέσα στην μακραίωνη ιστορία μας. 

          Και τούτο διότι την μόνη πλέον ελπίδα για περιορισμό ή και αποτροπή των εθνικών κινδύνων και απωλειών  αποτελεί η υπερίσχυσις, και μάλιστα με ισχυρή αυτοδυναμία, της Νέας Δημοκρατίας. Οι Έλληνες, και δη οι Μακεδόνες, οι Ηπειρώτες, οι Θράκες και οι Αιγαιοπελαγίτες, οφείλουν επί τέλους να σκεφθούν ελληνοπρεπώς, εθνικώς και όχι καιροσκοπικώς ή στενώς κομματικώς. Εν εναντία περιπτώσει δεν θα παρέλθει ούτε μία γενεά, ότε δεν θα αρκεσθούμε μόνον στην εκατονταετή υποδούλωση (κατά δήλωση θλιβεράς βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά μετά πόνου πολλού, ή μάλλον μετά μεταμελείας ανωφέλου πλέον, θα ανακράξομε "η Ελλάς εάλω".