Αμέσως, αρχίζει το… γαϊτανάκι της απαλλαγής: Τι φταίει ο τάδε, που εξελέγη για πρώτη φορά το 2009; Τι φταίει η δείνα, που δεν έγινε ποτέ υπουργός; Μα αυτός είναι ευπρεπής, γιατί να γίνεται αντικείμενο ύβρεων;
 

Και τελικά καταλήγουμε όλοι μαζί στην επωδό: Ε, τι να κάνουμε, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.
 

Συγγνώμη, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
 

Αυτοί που εξελέγησαν για πρώτη φορά το 2009 με την κυβερνητική παράταξη, ψήφισαν μια δανειακή σύμβαση επειδή τους διέταξε το κόμμα τους, το οποίο κατέληξε στην απόφαση να υποθηκεύσει άρον άρον τη χώρα, επειδή έτσι αποφάσισε ένας μόνο άνθρωπος – ο υπουργός των Οικονομικών.
 

Ουσιαστικά, ψήφισαν ένα κείμενο που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν το διάβασαν. Αν το διάβασαν και συναίνεσαν στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στην παραίτηση από την κρατική ασυλία, στην απαγόρευση να δανειζόμαστε και από άλλες πηγές πλην των δανειστών-δυναστών μας, τότε ο χαρακτηρισμός που τους ταιριάζει είναι πολύ βαρύτερος από αυτόν του ανόητου πολιτευτάκια.
 

Οι 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που με επιστολή τους ζητούν να πληροφορηθούν (μετά το έγκλημα) διάφορα πράγματα, δεν τους καθιστά λιγότερο υπεύθυνους για τις παραπάνω μοιραίες παραλείψεις. Απλώς δίνει την εντύπωση ότι τώρα που τα πράγματα σκούρυναν, θέλουν να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω.
 

Δεν μας απαντούν γιατί οι ίδιοι δέχθηκαν να υπαχθούν στη βούληση ενός και μόνο ανθρώπου, του υπουργού Οικονομικών, ψηφίζοντας (με κάποιες γκρίνιες για την τιμή των όπλων) ό,τι τους σέρβιρε.
 

Ακόμη και από αυτά που ζητούν να μάθουν προκύπτει πως δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Για παράδειγμα, τους κόφτει τώρα με ποιον τρόπο θα ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο.

Λες και δεν είναι υποχρεωτικό να ψηφιστεί στο σύνολό του, αφού αυτό είναι το τελικό και μοναδικό κείμενο επί του οποίου συμφώνησε η τρόικα.

Λες και δεν θυμούνται, πως όταν ψήφισαν το Μνημόνιο, ψήφισαν και την εκ των υστέρων αυτοακύρωσή τους, αφού στο κείμενο (που ψήφισαν) περιέχονται φράσεις, όπως «Η Βουλή θα ψηφίσει…». Έ, αφού συμφώνησαν ότι ΘΑ ψηφίσουν, τώρα καλούνται και να το πράξουν. Προς τι τα τσαλίμια;
 

Επιπλέον, ζητούν, λέει, απολογισμό για τον ένα χρόνο εφαρμογής (λέμε) τώρα, του Μνημονίου, για να πληροφορηθούν γιατί δεν… λειτούργησε!
 

Μας λένε δηλαδή ότι οι πάνσοφοι που τους το σέρβιραν προς ψήφιση είχαν δίκιο στον σχεδιασμό του και απλώς κάτι στράβωσε και δεν στάθηκε δυνατόν να εφαρμοστεί αυτό το αγλάισμα της οικονομικής σκέψης.
 

Δεν παραδέχονται δηλαδή ότι ψήφισαν ένα κείμενο που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί.
 

Επιπλέον, κανένας από αυτούς δεν απαιτεί να μάθει τι έκανε το διευθυντήριο μεταξύ του Οκτωβρίου 2009 και του Απριλίου – Μαΐου 2010.

Ταξίδευε; Κυκλοφορούσε ανά τον κόσμο και δυσφημούσε τη χώρα; Μιλούσε για «Τιτανικούς»; Παρουσίαζε την Ελλάδα ως χώρα απατεώνων και κλεφτών;

Γνωρίζουν αυτοί οι πάνσοφοι κανέναν που να δανείζει σε κάποιον ο οποίος του λέει κατάμουτρα πως «και τα προηγούμενα που μου έδωσες τα έκλεψα;».
 

Και γιατί θεωρήθηκε φυσιολογικό να κοπούν με το καλημέρα σας μισθοί και συντάξεις, αλλά να μην αγγίξει κανείς τις ΔΕΚΟ; Επειδή εκεί βρίσκεται ο κύριος όγκος των ψηφοφόρων τους;
 

Αυτοί πάλι που δεν έγιναν ποτέ υπουργοί και ανήκουν στα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχει αποδεχθεί να παίρνουν μέρος, κοντά δυο χρόνια τώρα, σε ένα πρωτοφανές θέατρο.
 

Ψηφίζουν κι’ αυτοί νόμους τους οποίους θεωρούν «σωστούς», αλλά τους φέρνει μια κυβέρνηση η οποία πράττει τα εντελώς αντίθετα από αυτά που επαγγελλόταν προεκλογικά.

Όφειλαν να ζητήσουν από την πρώτη στιγμή εκλογές και όχι να επιβραβεύσουν με τη στάση τους το προεκλογικό πολιτικό ψεύδος.
 

Λαμβάνουν επίσης μέρος σε αναρίθμητες εξεταστικές επιτροπές, κοροϊδεύοντας την κοινωνία, γνωρίζοντας πως η κατάληξη θα είναι μια τρύπα στο νερό, αλλά παριστάνοντας συγχρόνως ότι παίρνουν πολύ στα σοβαρά το… ανακριτικό τους έργο.
 

Υπάρχουν μεταξύ αυτών βουλευτές που πιστεύουν πως υπήρχαν και άλλες λύσεις πλην της υποδούλωσης στην τρόικα; Ναι, αν κρίνουμε από όσα λένε στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μα τότε, έπρεπε αυτοί να αγανακτήσουν πρώτοι και να καταγγείλουν μέχρι τελικής πτώσεως την εθνική προδοσία.
 

Τι περίμεναν, δηλαδή, όλοι τους; Να αγανακτήσει ο κόσμος και να εγκατασταθεί στις πλατείες; ΄Η μήπως ζούσαν με την κρυφή ελπίδα πως δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και απλώς θα έπεφτε και στα δικά τους χέρια η εξουσία ως ώριμο φρούτο;
 

Έχουμε και το ΛΑΟΣ, που αφού ψήφισε μια χαρά το μνημόνιο, μετά ανακάλυψε πως η κυβέρνηση είναι ανίκανη να το εφαρμόσει.
 

Παρ’ όλα αυτά, θεωρούν πως μπορούν να αποκτήσουν «συνευθύνη» με τους ανεύθυνους που καταγγέλλουν. Και τώρα που το πράγμα έφθασε στα άκρα και τρώει ξύλο όποιος ψήφισε το μνημόνιο, σκέφτονται να αποσυρθούν.
 

Για την ακρίβεια να τους αποσύρει – λες και δεν είναι αυτεξούσιος ο βουλευτής μετά την εκλογή του, με απεριόριστο δικαίωμα στη γνώμη – ο αρχηγός τους.
 

Ας τους αποσύρει, λοιπόν. Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Θα αγορεύουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Και θα συνεχίσουν να μας εξηγούν γιατί ψήφισαν το μνημόνιο και πόσο υπερήφανοι είναι γι’ αυτό.
 

Θα συνεχίσουν να μας λένε πως ψήφισαν μόνο το πρώτο άρθρο (για να πάρουμε τα λεφτά) και καταψήφισαν όλα τα υπόλοιπα!
 
Μας λένε δηλαδή πως μπορείς να πας στην τράπεζα και να απαιτήσεις να πάρεις δάνειο, χωρίς να βάλεις υποθήκη το σπίτι σου. Μόλις το πάρουν αυτό το δάνειο, να μας υποδείξουν ποιος τους το έδωσε να τρέξουμε όλοι.
 

Για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τι να πει κανείς; Δυο χρόνια τώρα ψηφίζουν. Από το μνημόνιο μέχρι της Παναγιάς τα μάτια. Μετά κλαίγονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, επιδίδονται σε λεονταρισμούς στις επιτροπές της Βουλής και γενικώς κάνουν τους ανήξερους.
 

Προχθές σήκωσαν επανάσταση για την διαδικασία επιλογής της τριμελούς επιστημονικής επιτροπής που θα στελεχώσει το Γραφείο Προϋπολογισμού, το οποίο θα παρακολουθεί την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού και των δημοσίων εσόδων και εξόδων.
 

Τους πήγαν, λέει, τρία πρόσωπα που είχαν επιλεγεί από την επικεφαλής του Γραφείου (ποιος την διόρισε; Όταν την διόρισαν ζητήθηκε η γνώμη τους;) και εκείνοι έπρεπε απλώς να επικυρώσουν, πράγμα το οποίο αρνήθηκαν.
 

Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Σιγά μην μετατραπούν σε ΑΣΕΠ και αρχίσουν να βλέπουν βιογραφικά. Να μην γίνει, λέει, η επιτροπή «παράρτημα του υπουργείου Οικονομικών».
 

Τι λέτε καλέ; Ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί (με την ψήφο σας) σε παράρτημα του υπουργείου Οικονομικών. Αυτό σας πείραξε; Ολόκληρη η χώρα έχει γίνει (με την ψήφο σας) παράρτημα της τρόικας και εκεί κολλήσατε;
 

Δεχθήκατε να στέλνει η στατιστική υπηρεσία στοιχεία στην Eurostatχωρίς καν να τα μαθαίνετε πρώτοι εσείς.
 

Έχετε επικυρώσει, μέσω της Επιτροπής των ΔΕΚΟ, την τοποθέτηση εκατοντάδων καρεκλοκένταυρων με παχυλούς μισθούς (που με την σειρά τους προσλαμβάνουν δεκάδες συμβούλους, επίσης με παχυλούς μισθούς), τους οποίους σας κουβάλησαν ως δεδομένους και απαραίτητους οι υπουργοί.
 

Πιστεύετε ότι όλα αυτά είναι λίγα και δεν αξίζουν τους προπηλακισμούς;
 

Και το χειρότερο: Από πού κι’ ως πού ο προπηλακισμός ενός ανίκανου είναι ύβρις για την Δημοκρατία; Από πού κι’ ως πού κινδυνεύει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα; Από πού κι’ ως πού ταυτίζεται το παρόν πολιτικό προσωπικό με την έννοια της Δημοκρατίας;
 

Αυτό το θέατρο δεν γίνεται πλέον ανεκτό. Την επόμενη εβδομάδα θα έλθει στη Βουλή προς ψήφιση το Μεσοπρόθεσμό Πρόγραμμα – το οποίο, παρεμπιπτόντως έχει εξελιχθεί στο πιο μυστικό κείμενο της ζώσας μνήμης, σαν τη Συμφωνία του Ραμπουϊγιέ, ένα πράμα.
 

Θα ψηφιστεί το δεύτερο μνημόνιο; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Αν δεν ψηφιστεί, τότε πέφτει η κυβέρνηση και πάμε αμέσως σε εκλογές.
 

Αν ψηφιστεί, τότε τα τσαλίμια των τελευταίων ημερών, απλώς θα κάνουν την λαϊκή οργή να ξεχειλίσει.
 

Και στις δύο περιπτώσεις, για την πατρίδα θα είναι πολύ αργά.
 

Οπότε, δε υπάρχουν ξερά και χλωρά. Είναι όλα ξερά…