Εξ-ακοντισμός υποσχέσεων, πρωταθλητισμός στην προπαγάνδα Δεν υπάρχει χρεία άλλων αποδείξεων.

Η ανάγκη την οποία αισθάνθηκε ο Αλέξης Τσίπρας να μοιραστεί – αρχηγός αυτός και επίδοξος πρωθυπουργός (λέμε τώρα) – με την Σοφία Σακοράφα την εξέδρα της κεντρικής προεκλογικής του συγκέντρωσης, αποτελεί την κορύφωση του δράματος που τιτλοφορείται «Η Μεγάλη Λεηλασία του ΠΑΣΟΚ».

Ένας άλλος τίτλος θα μπορούσε να είναι «Η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο» - αν κρίνουμε και από την απάντηση («παίρνουμε το αίμα μας πίσω, έ;»), που ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε σε σχετική ερώτηση της Έλλης Στάη περί παλαιότερης λεηλασίας της Αριστεράς από το ΠΑΣΟΚ.

Μέρες τώρα, στις αφίσες στους δρόμους, τα ονόματα του Αλέξη και της Σοφίας φιγουράρουν ισοϋψή, με τα ίδια τυπογραφικά στοιχεία – παραλίγο δηλαδή να μπουν και με… αλφαβητική σειρά – ενώ η λέξη «χαιρετίζει» (που προσδιορίζει την συμμετοχή της… γκεστ-σταρ) υπάρχει με τόσο λιλιπούτεια γράμματα που σχεδόν δεν διαβάζεται.

Συγγνώμη, αλλά αν δεν κάνω λάθος, η κ. Σακοράφα είναι απλώς μία βουλευτής και μάλιστα προερχόμενη από άλλο κόμμα. Πρώτη, βέβαια, βουλευτής - γεγονός που αποδεικνύει πόθεν ο τετραπλασιασμός των ψήφων του κόμματος.

Αλλά πάντως, απλή βουλευτής. Και δεν συνηθίζεται οι αρχηγοί να ξεχωρίζουν έναν μόνο βουλευτή τους για να τον ανεβάσουν στην εξέδρα μαζί τους.

Κάτι τέτοιο θα εδικαιολογείτο μόνο αν επρόκειτο για επικεφαλής άλλου κόμματος που συμπράττει.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, στην εξέδρα είτε ανεβαίνουν όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές στο τέλος της εκδήλωσης, είτε κανείς.

Και, συγγνώμη και πάλι, τι λόγος υπάρχει ένας ήδη εκλεγμένος βουλευτής – δηλαδή άνθρωπος που ανήκει στις τάξεις του κόμματος – να… χαιρετίσει;

Συνήθως στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων παρευρίσκονται και χαιρετίζουν στελέχη αδελφών κομμάτων από άλλες χώρες.

Όλοι αντιλαμβάνονται τους λόγους για τους οποίους κρίθηκε αναγκαία αυτή η παράδοξη εγκατάλειψη της πεπατημένης: Στην ολοκλήρωση της «μετακόμισης» από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο προβάλλεται τόσο πολύ η κ. Σακοράφα: Ένα πρόσωπο «από πάντα ΠΑΣΟΚ», που διαφώνησε και έφυγε – και επομένως χρησιμοποιείται μια χαρά στην επιχείρηση απενοχοποίησης όλων όσων ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και τώρα καλούνται να πάρουν την «μεγάλη απόφαση» να πέσουν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά, η κ. Σακοράφα δεν προέρχεται από παρθενογένεση, ούτε είναι χτεσινή στο… ακόντιο της εξαπάτησης.
Ήταν παρούσα στην εκστρατεία του «Λεφτά υπάρχουν» του κ. Παπανδρέου και έλαβε μέρος στην προηγούμενη επι
χείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού.

Και εξαιτίας της ο (εξαπατημένος) λαός έδωσε στον κ. Παπανδρέου διαφορά άνω των δέκα μονάδων τον Οκτώβριο του 2009, επιτρέποντάς του έτσι να πάει τη χώρα στο ΔΝΤ και στο Μνημόνιο χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Και χάρη στη συμβολή της κ. Σακοράφα μπορούσε  ο κ. Παπανδρέου να ισχυρίζεται ότι ο νωπός εκλογικός του θρίαμβος ήταν η απόδειξη πως ο λαός του είχε δώσει λευκό χαρτί για να κάνει ό,τι θέλει.

Τώρα, η κ. Σακοράφα χρησιμοποιείται αναλόγως και από τον κ. Τσίπρα. Και λαμβάνει μέρος σε άλλη μια εκστρατεία του «Λεφτά υπάρχουν»!

Πρόκειται πλέον για την «ιέρεια», για την πασιονάρια του «Λεφτά υπάρχουν».

Όσο για τον κ. Τσίπρα, συνεχίζει μέχρι την τελευταία ώρα να θολώνει τα νερά.

Την 1η Ιουνίου, κατά την παρουσίαση του προγράμματος του κόμματός του, στην Αθηναΐδα, δήλωσε πως «πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι η ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του και η αντικατάστασή του με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης» - «Σχέδιο Εθνικής Ανάτασης» είχε αποκαλέσει το δικό του ο κ. Παπανδρέου (και προφανώς συμφωνούσε και τότε η κ. Σακοράφα), αλλά τα είδαμε τα αποτελέσματα.

«Και αμέσως μετά», πρόσθεσε, «η νέα κυβέρνηση θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης».Διότι, «το Μνημόνιο ή το εφαρμόζεις ή το ακυρώνεις. Εμείς ζητούμε την ψήφο του λαού για να το ακυρώσουμε».

Αυτά, την 1η Ιουνίου – αν και δεν είναι ξεκάθαρο πώς μπορεί κανείς να επαναδιαπραγματευθεί κάτι που προηγουμένως έχει καταργήσει.

Στις 8 Ιουνίου, από την Σπάρτη, ο κ. Τσίπρας είπε: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στην ΕΕ για επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης» - κάτι που το λένε όλοι, δηλαδή.

Στις 13 Ιουνίου, με «στρογγυλεμένο» άρθρο του στους Financial Times, ο κ. Τσίπρας ξεκαθαρίζει από την αρχή: «Προκειμένου να μην υπάρξει καμιά αμφιβολία, το κόμμα μου είναι αποφασισμένο να κρατήσει την Ελλάδα εντός ευρωζώνης».

Και βέβαια, ουδαμού αναφέρει πως θα ακυρώσει το μνημόνιο. Λέει απλώς ότι θα το «αντικαταστήσει». Δηλαδή, μεταξύ 1ης  και 13ης Ιουνίου, την ακύρωση την έφαγε το μαύρο σκοτάδι και έμεινε μόνο η… αντικατάσταση!

Και βέβαια, συνεχίζει τον δρόμο που χάραξε ο Γ. Παπανδρέου – και με τις ίδιες λέξεις.

Μιλά για «μακροπρόθεσμο σχέδιο σταθεροποίησης χρέους και ελλειμμάτων».

Όπως ακριβώς ο Γ. Παπανδρέου όταν εξήγγειλε (από την Αθηναΐδα κι’ αυτός, στις 22 Φεβρουαρίου 2009) ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής «ακόμη και αν αυξηθούν τα ελλείμματα», όταν έλεγε πως «με την ΕΕ δεν θα μιλήσω αύριο, διότι έχω μιλήσει χθες», υποστηρίζοντας πως οι εταίροι μας επιθυμούν και έχουν συμφωνήσει σε ένα «μακροπρόθεσμο σχέδιο» δημοσιονομικής εξυγίανσης.

«Το σχέδιο το οποίο θα καταθέσουμε στην ΕΕ θα είναι αξιόπιστο, φιλόδοξο, αλλά και ρεαλιστικό. Με βάση αυτό θα διαπραγματευτούμε την παράταση της προθεσμίας για τη μείωση των ελλειμμάτων μας για τρία χρόνια», είχε δηλώσει («Νέα», 3-4 Οκτωβρίου 2009) ο κ. Παπανδρέου.

Ένα ανάλογο «μακροπρόθεσμο σχέδιο» υπόσχεται τώρα και ο κ. Τσίπρας – με την κ. Σακοράφα να συμφωνεί και πάλι!

Το πρόβλημα είναι πως τότε (κατά την προεκλογική περίοδο του 2009), ουδείς σκέφθηκε να ρωτήσει τον κ. Παπανδρέου τι θα γίνει αν η ΕΕ δεν δεχθεί επαναδιαπραγμάτευση και μακροπρόθεσμα σχέδια. Διότι ως γνωστόν, λεφτά υπήρχαν!

Ο κ. Τσίπρας ερωτάται ξανά και ξανά. 

Όταν στριμώχνεται πολύ, αφήνει να εννοηθεί πως οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν και πως τελικά θα συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν στον αιώνα τον άπαντα, επειδή «αν η Ελλάδα δεν πάρει την επόμενη δόση, την επόμενη μέρα διαλύεται η ευρωζώνη», καθώς «νομικά, πολιτικά και οικονομικά η έξοδός μας από το ευρώ θα διαλύσει την ευρωζώνη», (Αντέννα, 14 Ιουνίου).

Κι’ αν δεν πετύχει και αυτός ο εκβιασμός και «μας πουν όχι σε όλα», έ τότε, λέει ο κ. Τσίπρας, «σημαίνει ότι έχουν στόχο να εξοντώσουν το λαό και ότι θέλουν το τέλος της ευρωζώνης»!

Γι’ αυτό μιλά και για επαναφορά του κατώτατου μισθού και της μετενέργειας. Όπως ακριβώς ο κ. Παπανδρέου υποσχόταν («Έθνος», 3 Οκτωβρίου 2009) ότι «από τον πρώτο προϋπολογισμό θα ψηφιστεί η θέσπιση ελάχιστου εισοδήματος».

Για να επανέλθει (στις 26 Οκτωβρίου από το βήμα του Εθνικού Συμβουλίου και παρά τις διαφωνίες της ΕΕ) και να ξεκαθαρίσει (ο Παπανδρέου, γιατί τώρα δύσκολα τους ξεχωρίζουμε): «Το πρόγραμμα αποτελεί προεκλογική μας δέσμευση και θα υλοποιηθεί»!

Υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πώς… υλοποιήθηκε;

Επομένως, όσοι πίστεψαν τότε τον κ. Παπανδρέου, καλό είναι να αποφύγουν να πιστέψουν σήμερα τον κ. Τσίπρα.

Και να μην τον επιλέξουν για σωτήρα τους! Διότι απλώς σκοπεύει να εφαρμόσει το Μνημόνιο!