Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Είναι βέβαιο ότι λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

Η ημιμάθεια, όμως, και η στρεβλή μεταφορά εφιαλτικών ιστορικών γεγονότων στον παρόντα χρόνο, μπορούν να αποβούν ακόμη πιο καταστροφικές.

Και επιπλέον, την Ιστορία την διδασκόμαστε για να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος και όχι για να τα επαναλάβουμε στο παρόν.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές παίρνω από τις πολλαπλές αναφορές των τελευταίων ημερών σε «Ιουλιανά», «Βάρκιζες», «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» και άλλα… ωραία που ακούγονται και γίνονται αντικείμενο εσωκομματικής αντιπαράθεσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εκεί, οι θιασώτες της κομματικής «ορθοδοξίας» φαίνεται ότι κατηγορούν τους επιχειρούντες ανοίγματα και σε άλλους πολιτικούς χώρους πως με τον τρόπο αυτό, «θα πάμε σε νέα Βάρκιζα», δηλαδή σε «νέα παράδοση των όπλων».

Οι τελευταίοι πάλι, ανταπαντούν ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα και να… τελειώνει η πλάκα!

Τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Αν δεν ρίχναμε μια ματιά στο ημερολόγιο, θα πιστεύαμε ότι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ 1946 και 1966!

Αλλά όχι! Βρισκόμαστε στο 2014 και η σημερινή εποχή, παρ’ όλες τις απίστευτες δυσκολίες της, δεν έχει καμιά σχέση και από καμιά άποψη με εκείνη τη σκληρή μετεμφυλιακή περίοδο της πατρίδας μας.

Συγγνώμη, αλλά έχουμε τώρα κανέναν εμφύλιο;

Κρατά κανείς όπλο για να πρέπει ή όχι να το παραδώσει σε καμιά «Βάρκιζα»;

Και όταν αναφέρουμε στους σημερινούς νέους τη λέξη «Βάρκιζα», φέρνουν στο νου τους τίποτε άλλο από την ωραία παραλία με τις καφετέριες και τα μπάνια;

Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε!

Όποιος θέλει να θυμάται εμφυλίους, να θεωρεί ότι κάποιοι κρατούν όπλα (έστω και μεταφορικά) και κάποιοι άλλοι θέλουν να τους υποχρεώσουν να τα παραδώσουν, δεν έχει παρά να… τσακωθεί με τον εαυτό του!

Δεν θα βρει πρόθυμους να τον ακολουθήσουν σ’ αυτόν τον καταστροφικό δρόμο.

Υ.Γ. Αλήθεια, οι ευρωβουλευτές και τα στελέχη του «Podemos», που γεννήθηκαν από το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ισπανία, κάνουν καμιά αναφορά στον Ισπανικό Εμφύλιο;