Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, το 53% των συμπατριωτών μας ποδοσφαιρόφιλων και μη, ήταν υπέρ τα γήπεδα να ξανανοίξουν και οι αγώνες να ξαναρχίσουν έστω και με διάφορα πρωτόκολλα, που προστατεύουν ζωές. Και η απόφαση αυτή ήταν λογική και σωστή. Το ποδόσφαιρο ειδικά και ο αθλητισμός γενικά τείνουν να γίνουν η τρίτη παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα, στην οποίαν απασχολούνται πάνω από 20 εκατομμύρια άτομα πέρα από αθλητές και παίκτες. Ειναι δηλαδή παραγωγική μηχανή.

Ως θέαμα επίσης, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το τέννις παρακολουθούνται τακτικά από πάνω από ένα δισεκατομμύριο φιλάθλους κάθε εβδομάδα, νούμερο που λέει πολλά.

Πέρα όμως από οικονομική δραστηριότητα, ο αθλητισμός είναι και πηγή κοινωνικής ζωής. Ιδιαίτερα δε το ποδόσφαιρο, για πολλούς θεωρείται αν όχι πρώτη, σίγουρα δεύτερη θρησκεία. Αυτός είναι και ο λόγος εξάλλου που ναι μεν η πολιτική το έχει ανάγκη, πλην όμως δεν παύει να το στραβοκοιτάζει.

Το ερώτημα είναι τί θα συμβεί τώρα με εφαρμογή τον κορωνοϊό; Πόσο καιρό τα γήπεδα και γενικά οι αθλητικοί χώροι θα μείνουν απροσπέλαστοι στο ευρύ κοινό; Αλλά και αν ακόμα αύριο ή μεθαύριο ανοίξουν πώς θα γίνει αυτό;

Η νόσος Covid-19, ακόμα και αν βρεθεί εμβόλιο, δεν ήλθε για να φύγει. Θα είναι παρούσα για αρκετό καιρό και θα απειλεί πολύ περισσότερο από μια κοινή γρίππη. Αυτό σημαίνει ότι η προσέλευση στα γήπεδα θα αλλάξει και σίγουρα κάποιες ηλικίες θα αποφεύγουν πλέον αν πηγαίνουν σε αυτά. Το ίδιο θα συμβεί – προφανώς – και στους αθλητικούς χώρους. Η αποφυγή συνωστισμών θα δημιουργήσει νέες συνθήκες.

Σαφώς, λοιπόν, το ξεκίνημα των ποδοσφαιρικών αγώνων μετά από  90  και πλέον ημέρες «καραντίνας» είναι τρόπον τινά μια θετική επιστροφή στην «κανονικότητα», η οποία ωστόσο, όλα δείχνουν ότι αλλάζει ριζικά και σε όλα τα επίπεδα της ζωής, όπως τη γνωρίζαμε έως τώρα.

Αν στη νέα «κανονικότητα» έχουμε λιγότερα έκτροπα και μηδενικό χουλιγκανισμό, ίσως ο κορωνοϊός να είναι η ευχάριστη όψη ενός νομίσματος με δυό όψεις.