Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Θα υπέθετε κανείς πως σ’ αυτή τη χώρα όποιος πια ακούει περί «συμβολαίου με τον λαό», αντιλαμβάνεται αμέσως περί τίνος πρόκειται και δεν θα χρειαζόταν καμιά περαιτέρω ανάλυση των όσων λέει ο ένας εκ των… αντισυμβαλλομένων.

Αλλά επειδή πολλές φορές έχουμε δει ένα ικανό μέρος του εκλογικού σώματος να πηγαίνει τρέχοντας στον επόμενο «λεφτά υπάρχουν» - εξ ου και οι ιστορικές αναφορές τους «κοψοχέρηδες» - αξίζει μια μικρή ανάλυση των όσων ο Αλέξης Τσίπρας είπε στη Θεσσαλονίκη στις τρεις μεγάλες δημόσιες εμφανίσεις του στο πλαίσιο της 78ης ΔΕΘ.

Κατ’ αρχήν, το βράδυ της Παρασκευής, στη ανοιχτή συγκέντρωση στον Λευκό Πύργο, έκανε το λάθος να μετρήσει τα «θα» που είπε ο πρωθυπουργός κατά την δική του παρουσία στη συμπρωτεύουσα, στα εγκαίνια της ΔΕΘ.

Κατηγόρησε, λοιπόν, τον κ. Σαμαρά πως επανέλαβε 136 φορές «την πιο αγαπημένη του λέξη», το «Θα». Και πρότεινε προς τιμήν του (του κ. Σαμαρά, δηλαδή) να μετονομαστεί η ΔΕΘ, σε… ΔΕ-ΘΑ.

Είπε δε, πως ο ίδιος δεν πήγε στη Θεσσαλονίκη για να αντιπαραθέσει τα δικά του «θα» στα «θα» του κ. Σαμαρά.

Αλλά, τι κρίμα! Αυτό ακριβώς έκανε.

Συνολικά στις τρεις ομιλίες του χρησιμοποίησε 150 «θα», 350 «να» (με την έννοια του «θα» και στη φράση «δεσμευόμαστε να») και άπειρες φορές τον γεμάτο υποσχέσεις ενεστώτα διαρκείας.

Οι αριθμοί δεν περιλαμβάνουν τη χρήση των συγκεκριμένων λέξεων σε κανονική ροή λόγου, αλλά μόνο όταν αυτές χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν δέσμευση και υποσχέσεις.

Σε αντίθεση με το «μέτρημα» του επιτελείου του κ. Τσίπρα, που στην ομιλία του κ. Σαμαρά μέτρησε όλα τα «θα», δηλαδή και αυτά που δεν περιλάμβαναν κάποια δέσμευση.

Στη Θεσσαλονίκη ο κ. Τσίπρας είπε τα «θα» του με όλους τους δυνατούς τρόπους:

Δεσμευόμαστε να διεκδικήσουμε, να εφαρμόσουμε, επαναφέρουμε, αντιστρέφουμε, επανεξετάζουμε, ανακόπτουμε, ενισχύουμε, διασφαλίζουμε, σχεδιάζουμε να, στόχος θα είναι, οφείλουμε να έχουμε έναν συνδυασμό λύσεων, χρειάζεται να…

Έτσι, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας δήλωσε πως στη συμπρωτεύουσα πήγε για να δεσμευτεί σε ένα «ριζοσπαστικό, αλλά και ρεαλιστικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση» - διευκρινίζοντας πάντως ότι «ρεαλιστικό δεν σημαίνει εύκολο και ανώδυνο», αλλά ως γνωστόν τέτοιες ώρες πολλοί ακούνε αυτά που θέλουν να ακούσουν, δηλαδή τα «θα».

Κάτι καινούργιο δεν είχε να πει:

Θα επαναδιαπραγματευτεί σκληρά και αποφασιστικά, θα διεκδικήσει κούρεμα και περίοδο χάριτος με ρήτρα ανάπτυξης, θα αξιοποιήσει τις συμμαχίες στον ευρωπαϊκό νότο, δεν θα διστάσει να υπερασπιστεί την κυριαρχία της χώρας και την αξιοπρέπεια του λαού, θα εφαρμόσει άμεσα ένα πολυδύναμο πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας, θα εφαρμόσει σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό (στον ιδιωτικό τομέα, όπως διευκρίνισε, οπότε… άλλοι πληρώνουν), θα αποκαταστήσει σταδιακά (προσέξτε: Σταδιακά!) μισθούς και συντάξεις, θα φτιάξει δικαιότερο φορολογικό σύστημα (σα να ακούμε τον Παπανδρέου στη ΔΕΘ του 2009), θα βάλει τέρμα στο «ξεπούλημα της δημόσιας υπηρεσίας», πλην όμως θα την «αξιοποιήσει», θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες (που είναι εθνικοποιημένες μέσω του ΤΧΣ), θα ελέγξει το ΤΧΣ (του οποίου προφανώς ο έλεγχος ανήκει ήδη στο κράτος), θα αντιμετωπίσει την ανεργία ανατρέποντας την μνημονιακή πολιτική (οπότε αυτόματα οι θέσεις εργασίας θα ρέουν εκ των μπατζακίων μας), τέλος πάντων, παρουσίασε τις πέντε «βασικές δεσμεύσεις του εθνικού συμβολαίου» (αυτό επίσης θυμίζει τους πέντε, επτά και δεν ξέρω κι’ εγώ πόσους «πυλώνες» που υποσχόταν ο Παπανδρέου).

Αλλά, βέβαια, «ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και μπορεί αν ο λαός θέλει και μάχεται», σε έναν «ανένδοτο αγώνα» (αλά Γέρος της Δημοκρατίας).

Διότι, «ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει αυτοδύναμος λαός».

Το οποίον, αντιστρεφόμενον επί τόπου από τον κ. Τσίπρα, γίνεται «αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ, θα σημαίνει πανίσχυρος λαός».

Δηλαδή, «ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» - αν μας θυμίζει κάτι αυτό.

Βέβαια, μιλώντας στους παραγωγικούς φορείς, ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε να συμβιβαστεί.

Και να παραδεχθεί ότι υπάρχει θέμα πρωτογενούς πλεονάσματος.

Είπε μάλιστα (άκουσον! Άκουσον!) πως «το πρωτογενές πλεόνασμα είναι για μας σταθερή πολιτική επιλογή – δεν είναι δέσμευση προς τρίτους.
Δεν είναι όμως και στόχος για την επίτευξη του οποίου θα συνεχίσουμε μια πολιτική διάλυσης της οικονομίας. Είναι κάτι που το χρειαζόμαστε για να μπορεί η οικονομία μακροπρόθεσμα να βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων. Όχι κάτι που για να το πετύχουμε βραχυπρόθεσμα, θα καταστρέψουμε τις ζωές των ανθρώπων».

Τι καταλαβαίνετε απ’ αυτό;

Είναι το (λοιδορημένο) πρωτογενές πλεόνασμα σταθερή πολιτική επιλογή ή όχι; Το χρειαζόμαστε τελικά ή όχι;

Και αν είναι και αν το χρειαζόμαστε πώς θα επιτευχθεί, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται τα πάντα στους πάντες;

Και επιτέλους, είναι «σταθερή πολιτική επιλογή», αλλά δεν είναι «στόχος»;

Ας αφήσουμε που ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του είπε με βεβαιότητα πως η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας αμφισβήτησε το πρωτογενές πλεόνασμα και μίλησε για πρωτογενές έλλειμμα, ενώ μόλις την προηγουμένη η ΤτΕ, είχε εκδώσει ανακοίνωση για να πει πως δεν υφίσταται αναντιστοιχία μεταξύ των στοιχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και της Τραπέζης της Ελλάδος όσον αφορά στην εκτέλεση του Προϋπολογισμού.

Σημειώστε ότι στην ομιλία του στους παραγωγικούς φορείς, άφησε κατά μέρος τις «πέντε δεσμεύσεις» και πέρασε στους «τρεις πυλώνες» - οπότε ήλθαμε και στα λόγια του Γ. Παπανδρέου.

Όπως είπε, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι «πρόγραμμα με τρεις αμοιβαία ενισχυόμενους πυλώνες που συναρμόζουν το εθνικό σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου» - νάτοι δηλαδή οι πυλώνες του Παπανδρέου.

Έχουμε και λέμε:

«Πρώτον: Μέσα από τη σταθεροποίηση της οικονομίας, που ήδη συμπύκνωσα στο τρίπτυχο: πρωτογενές πλεόνασμα, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και ρευστότητα στην αγορά. Δεύτερον: Με την αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης, και Τρίτον: Την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης σε πέντε αλληλένδετα και συμπληρωματικά παραγωγικά συμπλέγματα, από τα οποία αναδεικνύονται τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας».

Οπότε οι τρεις πυλώνες εξελίχθηκαν σε… πέντε συμπλέγματα!

Τέλος πάντων, ο κ. Τσίπρας θα τα κάνει όλα:

Και ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ρευστότητα στην αγορά και ελάφρυνση των δανειοληπτών – άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ανατρέχει ήδη, όπως ο κ. Τσίπρας είπε, στη… σχετική βιβλιογραφία!

Πάντως, με τόσες ομιλίες και τόσα «θα» δεν κατάφερε να μας πει τι θα γίνει σε περίπτωση που αποτύχει στην επαναδιαπραγμάτευσή του.

Το μόνο που μας είπε, είναι απλώς πως «κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη δεν έχει κίνητρο να αποτύχει» (η διαπραγμάτευση).

Όλα τα άλλα ακούστηκαν σαν απειλή:

«Δεσμευόμαστε και θα εφαρμόσουμε το κυβερνητικό πρόγραμμά μας, ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Διαπραγματευόμαστε μόνο το δάνειο. Όχι το πρόγραμμά μας».

Γι’ αυτό και όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου, πρέπει «να πάμεσε έναν, όπως το λένε οι Αγγλοσάξονες, win – win σε μια λύση που θα είναι επωφελής για όλους».

Κι’ αν δεν δεχθούν το… win – win μας;

Απάντηση δεν δόθηκε!

Ούτε και θα δοθεί, βέβαια.