Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η συζήτηση περί εκλογών, δημοψηφίσματος, νέας λαϊκής εντολής αποτελεί χωρίς αμφιβολία ό,τι πιο βλαπτικό για τη χώρα αυτή τη στιγμή.

Οι ίδιοι οι οποίοι κατηγορούν – πάντα – τους άλλους για υπονόμευση, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να υπονομεύουν την ίδια τους την διαπραγματευτική ισχύ (αν μπορούμε πλέον να μιλούμε για κάτι τέτοιο).

Διότι τι μπορεί να σκεφθεί αυτός με τον οποίο υποτίθεται ότι διαπραγματεύεσαι, όταν διακηρύσσεις πως – επειδή δεν χορεύει στους ρυθμούς των νταουλιών σου – θα οδηγήσεις ξανά τη χώρα σου σε εκλογές, σε μια περίοδο που έχει ξεμείνει από ρευστό και όλοι οι οικονομικοί δείκτες της βουλιάζουν.

Ακόμη και τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν πως αν στη χώρα προκηρύσσονταν ξανά εκλογές, η κατάρρευση θα ερχόταν με την ανακοίνωσή τους.

Μπορείς να κάνεις εκλογές με την έναρξη της τουριστικής σεζόν;

Μπορείς να κάνεις εκλογές σε μια χώρα που έχει στεγνώσει από ρευστό;

Μπορείς να κάνεις εκλογές σε μια χώρα που οι τράπεζές της τελούν υπό απόλυτη εξάρτηση από την ΕΚΤ;

Ποιος θα συνεχίσει να ασχολείται μαζί σου όταν, ενώ έχει υπάρξει πρόσφατη λαϊκή εντολή, εσύ εννοείς να την προκαλέσεις ξανά μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες;

Μόλις πρόσφατα, η ΕΣΕΕ μας ενημέρωσε πως μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2015, 5.341 επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο. Ο ρυθμός από την αρχή του χρόνου είναι 59 λουκέτα την ημέρα.

Μέσα στο πρώτο εξάμηνο, όταν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναζητά τη λαϊκή εντολή, θα έχουν κλείσει 8.500 επιχειρήσεις.

Και όλα αυτά δεν σημαίνουν απώλεια θέσεων εργασίας;

Δεν σημαίνουν διαιώνιση της λιτότητας, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά δήλωνε ότι θα βάλει τέλος;

Είναι δυνατόν να ανακοινώνεται πως «το 95% των αιτημάτων για χορήγηση δανείων σε πολύ μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις απορρίπτεται καθημερινά από τις συστημικές ελληνικές τράπεζες, κατόπιν εντολών και κανόνων της ΕΚΤ, προς την Τράπεζα της Ελλάδος» και εσύ περί άλλα να τυρβάζεις;

Είναι δυνατόν να γνωρίζεις ότι η τραπεζική ασφυξία έχει φθάσει στο όριό της και εσύ – έτσι για πείσμα, για να μην υποβληθείς στην περίφημη 5η αξιολόγηση – να επιβάλεις στις τράπεζες να διαθέτουν το 1/8 των ήδη συρρικνωμένων καταθέσεων για αγορά εντόκων γραμματίων του δημοσίου, επειδή πλέον δεν τα αγοράζει κανείς άλλος;

Και να φωνάζεις κι’ από πάνω επειδή δεν σε αφήνουν να διαθέσεις περισσότερα έντοκα γραμμάτια, αφαιρώντας έτσι και την τελευταία δυνατότητα δανείου σε μικρομεσαίους που κλείνουν;

Αυτό αποτελεί «ισχυρή διαπραγμάτευση»;

Οι πιστώσεις έχουν τελειώσει, όλες οι παραγγελίες πρέπει να γίνονται τοις μετρητοίς, η χώρα ξεμένει από πρώτες ύλες, ξεμένει από φάρμακα.

Οι σχέσεις των ελληνικών επιχειρήσεων με τους ξένους προμηθευτές έχουν επιστρέψει στο ψυχρό κλίμα του 2012.

Η χώρα γνωρίζει την μια υποβάθμιση μετά την άλλη.

Και η απάντηση σε όλα αυτά μπορεί να είναι «ξανά εκλογές»;

Εδώ δεν μιλάμε πια για ανευθυνότητα. Μιλάμε για εγκληματική αμέλεια.