Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Υπάρχει τίποτε πιο καταστροφικό από την καταστροφική μανία του Εγκέλαδου;

Υπάρχει τίποτε πιο καταστροφικό από την ίδια την καταστροφή;

Αν πρόκειται για την πατρίδα μας – και στην προκειμένη περίπτωση για ένα από τα πιο όμορφα νησιά του πλανήτη, την Κεφαλονιά – ναι.

Διότι πιο καταστροφική από την καταστροφή, είναι η αυτοκαταστροφή.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η συστηματική προσπάθεια από την πλευρά κάποιων να υποστεί η Κεφαλονιά το τελειωτικό χτύπημα, δια της καταστροφής του τουρισμού της;

Και πώς αλλιώς να εξηγηθούν όλα αυτά τα μηνύματα στο διαδίκτυο και τα ρεπορτάζ (με τις ίδιες πάντα εικόνες), σύμφωνα με τα οποία στο νησί επικρατεί η απόλυτη καταστροφή;

Ιδρώσαμε επί δεκαετίες να καταστήσουμε την Κεφαλονιά έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς τόπους και να διαλύσουμε ιδεοληψίες που κρατούσαν το νησί καθηλωμένο και καταδικασμένο στην αφάνεια.

Ναι, έγινε ένας μεγάλος σεισμός.

Ναι, οι άνθρωποι στο Ληξούρι και σ’ ολόκληρη την Κεφαλονιά ταλαιπωρούνται αφάνταστα, έχασαν την οικοσκευή τους, είδαν κάποια από τα σπίτια να ρημάζουν, υποχρεώνονται να ζουν σε σκληρές συνθήκες μέσα στο καταχείμωνο, νιώθουν αποκομμένοι, η ταλαιπωρία, η κόπωση και ο φόβος προκαλούν εκρήξεις οργής.

Αλλά οι Κεφαλλήνες υπήρξαν πάντα περήφανοι, μεγάθυμοι, ευφυείς, χιουμορίστες, ριζοσπάστες.

Ουδέποτε επιδίωξαν τον οίκτο των άλλων, ταξίδευαν στα πέρατα της οικουμένης, όποια πέτρα και να σήκωνες έναν Κεφαλλονίτη έβρισκες από κάτω.

Και μόνο μια αυτοκαταστροφική μανία θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της μοναδικής και σημαντικής πηγής εσόδων για το νησί – τη στιγμή μάλιστα που τα κτίρια άντεξαν, οι υποδομές θα αποκατασταθούν και η κήρυξη του νησιού σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σε σεισμόπληκτη περιοχή θα διευκολύνει και όλα τα υπόλοιπα.

Η ταλαιπωρία είναι πρόσκαιρη, αλλά αν καταστραφεί ο τουρισμός θα πρόκειται για κάτι μόνιμο.

Το νησί θα επιστρέψει στη δεκαετία του 1970 – και μάλιστα εντελώς άδικα, αφού η αντοχή που επέδειξε μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης και ασφάλειας για τους τουρίστες.

Ποιος θα πατήσει στο νησί όταν όλη μέρα κλαψουρίζεις πως… βούλιαξε;

Ποιος δεν θα τρομάξει όταν δει τους καταυλισμούς με τις σκηνές – την ώρα που τα καράβια παραμένουν άδεια;

Και αν δεν πατήσει άνθρωπος, τότε πώς θα εξασφαλιστεί η ευημερία του νησιού;

Οφείλουν όλοι να κατανοήσουν ότι καμιά βοήθεια – από το Κράτος, την ΕΕ, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις – δεν μπορεί να υποκαταστήσει το χρήμα που βγάζει το νησί «πουλώντας» την σπάνιας ποικιλίας ομορφιά του, την οποία μάλιστα εν πολλοίς οφείλει και στη δράση του Εγκέλαδου;

Οφείλουν όλοι να κατανοήσουν πως αυτά που πρέπει να γίνουν θα γίνουν και αυτά που πρέπει να δοθούν θα δοθούν – και αυτό δεν εξαρτάται από την ένταση των οιμωγών.

Οφείλουν όλοι να συνειδητοποιήσουν πως η αντικατάσταση της αυτάρκειας από την φιλευσπλαχνία οδηγεί στην απόλυτη υποδούλωση.

Και αυτό δεν ταιριάζει σε κανέναν Έλληνα, σε κανέναν Κεφαλλονίτη…