"Δεν μπορείς να αποφύγεις τις ευθύνες του αύριο αποκρύβοντας τες σήμερα" έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν... Όπως ξαναγράψαμε, η συνομιλία του ανθρώπου με το Απόλυτο έχει γεννήσει στο διάβα των αιώνων πολλές τραγωδίες, όπως και πολλούς ηρωισμούς. Πολλές αναγνώσεις του εαυτού και του άλλου. Ο φόβος για το «άλλο», αρχετυπικός αλλά και πολιτικά χειραγωγημένος στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας, δεν έπαψε ποτέ να επηρεάζει τις αντιλήψεις μας για τον (συλλογικό ή ατομικό μας) εαυτό αλλά και τις προφάσεις μας για τον τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων έξω και γύρω μας. Η πολύ βολική ανάθεση του απόλυτου καλού και του απόλυτου κακού σε υπερβατικές οντότητες και «παγκόσμιες συνωμοσίες» έξω από τον εαυτό, άρα έξω από τον χώρο άμεσης ευθύνης μας, αποτελεί ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα. Μεταφερμένη αυτή η ανάθεση στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, δημιούργησε μια αντίληψη για το καλό και το κακό μέσα από απλουστευτικά σχήματα και συμβολισμούς που μας καθησύχαζαν για το άτρωτο του «πολιτισμένου» μας εαυτού και χώρου. Παρ’ όλα αυτά η αρχέγονη ανθρωποφαγία, μεταμφιεσμένη μέσα στις πολυδαίδαλες οικονομικές πολιτικές και θρησκευτικές ιεροτελεστίες του «πολιτισμού», βρίσκει χαραμάδες κι επιστρέφει όποτε χρειαστεί ως ο πιο κρυφός, ο πιο από-ξενος εαυτός μας.
Βασικότατο θύμα αυτής της ρετουσαρισμένης πίσω από τον πολιτισμό ανθρωποφαγίας αποτελεί η γυναίκα. Τώρα κάποιοι από εσάς που διαβάζετε τούτη την φράση ενδέχεται να έχετε ένα χαμόγελο ειρωνικής συγκατάβασης στο πρόσωπο…
«Άντε να δούμε τι φεμινιστικές βλακείες θα διαβάσουμε πάλι!» Σωστά! Όχι μόνο το θέμα είναι αδιάφορο, μα και ζούμε σε έναν βαθιά φεμινιστικό κόσμο! Μπλεγμένοι και μπλεγμένες όλοι κι όλες μας σε έναν κόσμο ρηχής αποδοχής και δήθεν εκθήλυνσης των celebrities, ή σε διαπροσωπικές ιστορίες όπου οι ρόλοι θύτη και θύματος ενδέχεται να ποικίλουν (λες κι αλλάζει αυτό την μεγάλη εικόνα) μένουμε στις βολικές εικόνες κι αναγνώσεις κι αρνούμαστε να αναμετρηθούμε, έστω και κατ’ ιδίαν!, με τα τόσα διεθνή στατιστικά που αποδεικνύουν πως ο σεξισμός σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους (θηλυκούς βέβαια…) από όσους (όσες…) ο πόλεμος, η ελονοσία που σάρωνε έως πρόσφατα στον 3ο κόσμο, τα τροχαία και ο καρκίνος ΜΑΖΙ!
Από την γενοκτονία των θηλυκών παιδιών στην Κίνα και την απίστευτη κατάσταση στα καθεστώτα της Σαρίας, μέχρι την δουλεία και την κλητοριδεκτομή στην Αφρική και το τράφικινγκ, τις ενδοοικογενειακές δολοφονίες και την κουλτούρα του βιασμού στην Δύση το μισό του ουρανού βοά σπαρακτικά (κι ας μην απασχολεί αληθινά τα πρωτοσέλιδα) πως αν θέλουμε τον ουρανό ολόκληρο όλοι κι όλες μας πρέπει να δούμε κάποτε κατάματα την αλήθεια. Όπως κι εμείς σε μη “εμπόλεμες” κάθε είδους ζώνες, αρνούμαστε μέσα στην (πρώην έστω) ύπουλη καταναλωτική μας ευμάρεια να δούμε τόσες διαφημίσεις οι οποίες χρησιμοποιούν εικόνες που έχουν τόσο νομιμοποιηθεί μέσα μας που δεν πάει καν στο μυαλό μας πόσο σεξισμό κυοφορούν!
Αρνούμαστε να δούμε ακόμη πως όσο η οικονομική δύναμη και η κοινωνική αποδοχή βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι ανήκουν όχι μόνο σε μια συγκεκριμένη τάξη αλλά και σε ένα συγκεκριμένο φύλο και φυλή, τότε θα γίνονται μυριάδες συμβιβασμοί όχι κυρίως από φιλοδοξία, αλλά από ανάγκη, εκτός αν θέλουμε να εκλείψουν οι γυναίκες από κάθε χώρο δημόσιο. Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο οικονομικός. Είναι και έμφυλος. Είναι ρατσιστικός.
Ή εμείς που έχουμε επιλέξει να αποδεχόμαστε δίχως έρευνα τα της χριστιανικής αγάπης, αρνούμαστε να δούμε (ή να μάθουμε για) τον βαθύ σεξισμό του Παυλισμού, (της χριστιανικής εκδοχής του Παύλου) που θεωρούσε σε συνοδικές αποφάσεις και κείμενα “αγίων” έως και τα μέσα του 16ου αιώνα και την Σύνοδο του Τρέντο πως οι Γυναίκες δεν είναι ακριβώς Άνθρωποι και Δεν έχουν ψυχή” (Φαίνεται αυτούς όπως και τον Ναζωραίο τους γέννησαν ζώα!). Αλλά και στα καθ’ ημάς ξεχνάμε ατάκες “αγαθών παππούληδων” που διακινούσαν το φυλετικό σεξιστικό και θρησκευτικό μίσος, όπως του Κοσμά Αιτωλού όπως η παρακάτω: «Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μιά γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι εκεί που είναι η γυναίκα…»! Όπως κι όσοι τις ακολουθούμε ως πανάκεια αρνούμαστε να δούμε τον βαθύ σεξισμό που υπάρχει πίσω από κάποιες επαναστατικές εκδοχές ή θεωρίες της αριστεράς (που δημιουργημένες μέσα στα πλαίσια του ήταν φυσικό να κυοφορούν βαρίδια από τον προηγούμενο κόσμο άλλωστε).
Αλλά και σε χώρους του ορθού, δήθεν, λόγου, αρνούμαστε να δούμε τον βαθύ σεξισμό που επικρατούσε στην επιστήμη της βιολογίας που χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες ως όχημα για την νομιμοποίηση της εξουσίας του λευκού αρσενικού αγγλοσάξονα ανθρώπου. Όπου “το κρανίο των έγχρωμων ήταν δύσκαμπτο και θα εκρήγνυτο εάν γέμιζε με γνώσεις” (Agassiz) όπως και το χρωμόσωμα ΧΥ που καθορίζει το ανδρικό φύλο θεωρήθηκε ανώτερο από το ΧΧ που καθορίζει το θηλυκό, από την ίδια (βαθιά καθοριζόμενη από τις ιδεοληψίες της κάθε κοινωνίας, βλ. Khun) επιστήμη που εάν το ΧΧ ήταν ανδρικό θα ισχυριζόταν πως το Υ ήταν απλά ατελές και… του έλειπε το ένα πόδι!
Αν συνυπολογίσουμε τον απίστευτο αριθμό θυμάτων που έχει παράξει (πχ στη γενοκτονία κατά των… μαγισσών τον Μεσαίωνα) ως τις μέρες μας, καταλαβαίνουμε και πόσο εμβληματικά επικίνδυνος είναι.
Αλλά και τα θύματα του τράφικινγκ με προνομιακό πεδίο τα Βαλκάνια (και την χώρα μας μέσα σε αυτά) όπως κι οι βιασμοί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θυμίζει πόσο οι προσφυγικοί πληθυσμοί γίνονται υποχείρια κάποιων αλλά και τα δικαιώματα των γυναικών δεν υπολογίζονται αν είναι να εξυπηρετηθούν άλλου είδους πολιτικές ρητορικές. 'Ετσι αξίζει τον κόπο να χαιρετήσουν όλοι (και ιδίως όλες αφήνοντας ως φύλο στην άκρη το τοξικό πολιτικό κλίμα της μόνιμης-μάτσο σύγκρουσης κι αναγνωρίζοντας τις όποιες αξιόλογες πρωτοβουλίες όλων) την πρωτοβουλία της Σοφίας Βούλτεψη για επανασύσταση της Επιτροπής για το τραφικινγκ και τα δικαιώματα των γυναικών...
Σε ένα πολιτικό σκηνικό απίστευτα σεξιστικό θα έπρεπε τα Τμήματα Γυναικών να έχουν ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας όπως και κάθε άνθρωπος (ανεξάρτητα από το φύλο του ή το φύλο της) που σέβεται τον εαυτό του και κατανοεί πως δομείται το κοινωνικό υποκείμενο και τι ανθρωπολογικό πρότυπο όλοι κι όλες μας δυστυχώς αναπαράγουμε, θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το ζήτημα αυτό που (όπως έδειξαν πλήθος προσεγγίσεων) επηρεάζει και όλα τα άλλα. Δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν για την μοίρα του (μάλλον καταρρέοντα πια) πλανήτη. Άλλωστε η Adrienne Rich (στην εμβληματική της περιπλάνηση στην κοινωνική ανθρωπολογία στην ψυχανάλυση και στην πολιτική φιλοσοφία στο βιβλίο Of Woman Born) είχε δίκιο όταν επεσήμανε πως η συνεννόηση μεταξύ των Γυναικών είναι η πιο τρομακτική, η πιο δύσκολη μα και η πιο ελπιδοφόρα συνάντηση στον αγώνα των ανθρώπων για έναν λίγο καλύτερο κόσμο. Και για μια λίγο καλύτερη χώρα θα προσθέταμε! Κυρίες μου (και είθε κύριοι μου)
Καλή σας Επιτυχία!