Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα προσπαθεί ο υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς κάθε φορά που καλείται να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να… χαράξει «Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική» και να δημιουργήσει το λεγόμενο «Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής».

Πριν από δέκα μέρες, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής και στο πλαίσιο κοινοβουλευτικού ελέγχου», είπε ότι «σκοπός της Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής είναι ο συντονισμός και η αποτελεσματική διαχείριση της επικοινωνίας της κυβέρνησης με την κοινή γνώμη και η προβολή της χώρας μας στο εξωτερικό».

Και ότι «το Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής απηχεί την προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση να επικοινωνήσει με την κοινή γνώμη άλλων χωρών».

«Η κοινή γνώμη των άλλων χωρών, ασκεί κι αυτή με την σειρά της πίεση στις κυβερνήσεις», είπε, θέλοντας, όπως αναφέρθηκε, να καταδείξει «τη σημασία που αποδίδει η κυβέρνηση να δημιουργήσει δίαυλο επικοινωνίας και ενημέρωσης με την κοινή γνώμη σε άλλες χώρες, ιδίως αυτή την περίοδο που η χώρα μας δίνει μάχη για τη σταθεροποίηση της κατάστασης, την έξοδο από την κρίση, την ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας».

Για να ενισχύσει δε την προπαγανδιστική αυτή κυβερνητική απόφαση, αναφέρθηκε και στα παραδείγματα άλλων χωρών που έχουν τέτοια Συμβούλια, με έμφαση στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου, όπως είπε, υπάρχει το σχέδιο κυβερνητικής πολιτικής, το οποίο ανακοινώνεται και υλοποιείται από την Υπηρεσία Επικοινωνιών της κυβέρνησης.

Ατυχές το παράδειγμα, αν θυμηθούμε τι ρόλο έχουν παίξει όλοι οι προπαγανδιστές στη Βρετανία, κυρίως με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ και τη συμμετοχή του Λονδίνου σ’ αυτόν, τότε που ο αρχιπροπαγανδιστής της Ντάουνινγκ Στρητ, ο διαβόητος Άλαστερ Κάμπελ είχε έλθει σε σύγκρουση με το Μπι-Μπι-Σι, όταν ξέσπασε σάλος με την αυτοκτονία του επιστήμονα Κέλι. 

(Βέβαια, επί του προκειμένου θα μπορούσε ο κ. Παππάς να λάβει πληροφορίες από το ίδιο το αφεντικό του Κάμπελ, τον Τόνι Μπλερ, με τον οποίο συναντήθηκε προσφάτως). 

Σχετικά δε με την περίφημη «δημοσιογραφική διαμεσολάβηση», ο κ. Παππάς, από το βήμα της Βουλής, είπε ότι… εξειδικεύει τη δημόσια διπλωματία και τη διπλωματία των ΜΜΕ.

Άλλωστε, ο κ. Παππάς δεν κρύβει πως στόχος του όλου εγχειρήματος είναι «ο συντονισμός και η αποτελεσματική διαχείριση της επικοινωνίας της κυβέρνησης με την κοινή γνώμη».

Γι’ αυτό και το ίδιο το νομοθέτημα αποτελεί μια ανάλυση περί προπαγάνδας, καθώς μας πληροφορεί, όπως έχουμε ξαναγράψει, τι εστί «εσωτερική κοινή γνώμη» (η συλλογική γνώμη του ελληνικού λαού σε θέματα δημόσιου χαρακτήρα, τα οποία χρήζουν αποφάσεων και δράσεων), τι εστί «εσωτερική πολιτική ενημέρωση» (την οποία προφανώς θα αναλάβει το Κέντρο Προπαγάνδας), τι εστί «δημοσιογραφική διαμεσολάβηση» (μεσολάβηση των δημοσιογράφων για τη διεξαγωγή διεθνών διαπραγματεύσεων)

Ειδικά για το θέμα της «δημοσιογραφικής διαμεσολάβησης», ο ορισμός είναι στρεβλός και αποπροσανατολιστικός. 

Διότι ο όρος χρησιμοποιείται πάντα αρνητικά και με αφορμή κάθε κρατική προσπάθεια να χρησιμοποιείται ο δημοσιογράφος ως μεσολαβητής για να φθάνει στην κοινή γνώμη η κυβερνητική προπαγάνδα.

Όσο για τον όρο «εσωτερική πολιτική ενημέρωση», προφανώς αποτελεί ωραιοποίηση αυτής καθαυτής της κυβερνητικής προπαγάνδας. 

Και για να γίνει περισσότερο πειστικός έφθασε ο κ. Παππάς στο σημείο να αναφερθεί σε άρθρο της «Καθημερινής», δημοσιευθέν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, στην Αθήνα, το οποίο ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση, με το σκεπτικό ότι η «Ελλάδα έχει γίνει μονάδα μέτρησης καταστροφών».

Όπως είπε, το συγκεκριμένο άρθρο επικαλείτο δημοσίευμα σε εφημερίδα της Νότιας Αφρικής, το οποίο έθετε το ερώτημα «αν η Κένυα είναι η Ελλάδα της Αφρικής».

«Έρχεται, λοιπόν, η Ελλάδα ως μέτρο οικονομικής καταστροφής και θα πρέπει να συμβάλουμε όλοι για να κάνουμε την Ελλάδα πρότυπο ανάκαμψης και Δημοκρατίας», σχολίασε ο κ. Παππάς. 

Και όλοι καταλάβαμε πως αυτό που ετοιμάζει είναι ένα όργανο χειραγώγησης και προπαγάνδας.