Πόθεν έσχες: Άλλη μια πτώση από τα σύννεφα (για μια μέρα) Η σταθερά επαναλαμβανόμενη ιστορία με την δημοσιοποίηση των «πόθεν έσχες» - παλαιότερα δια του Τύπου, από πέρσι ηλεκτρονικώς – νομίζω ότι καταντά αηδία.

Όχι πλέον επειδή πρόκειται για «έσχες» χωρίς «πόθεν» - αυτό το έχουμε εμπεδώσει.

(Το «πόθεν» θα εντοπιστεί όταν θα νομοθετηθεί η υπερψηφισθείσα από όλα τα κόμματα, τον περασμένο Μάρτιο, πρόταση 75 βουλευτών, που προβλέπει αναδρομικό έλεγχο από το 1974 – ώστε να πληροφορηθούμε ποιοι μπήκαν πλούσιοι στην πολιτική και ποιοι όχι).

Όχι επειδή ο πλούτος περισσεύει στο πολιτικό μας προσωπικό – και αυτό το έχουμε εμπεδώσει, αν και παραμένει αναπάντητο το μέγα ερώτημα «γιατί τόση ανασφάλεια;»

Όχι επειδή δεν γνωρίζουμε αν και πόσα κρύβονται σε διάφορες off-shore – και αυτό το μάθαμε πλέον καλά.

Όχι επειδή παραμένει η αντίφαση μεταξύ της ικανότητας να συσσωρεύεται προσωπικός πλούτος και της ανικανότητας να ευημερεί η χώρα, χωρίς να πτωχεύει ταπεινωμένη – αυτό αποτελεί πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Αλλά επειδή έχει καταντήσει κουραστικό κάθε χρόνο να πέφτουν όλοι από τα σύννεφα – για μια μέρα!

Επειδή πολίτες και μέσα ενημέρωσης βγαίνουν ξαφνικά από τα ρούχα τους, παθαίνουν σοκ (επαναλαμβανόμενο), επιτίθενται στο πολιτικό σύστημα, αλλά τα ξεχνούν όλα αυτά πριν από τις εκλογές.

Τι θα μπορούσαν να πράξουν οι πολίτες;

Μα είναι απλό: Πριν από τις εκλογές, δεν έχουν παρά να τηλεφωνήσουν στους πολιτικούς που έχουν επιλέξει να σταυρώσουν και να τους πουν:

«Επειδή σκέπτομαι να σας δώσω την ψήφο μου, μπορείτε, σας παρακαλώ, είτε να μου στείλετε, είτε να δημοσιοποιήσετε ποιο είναι το επάγγελμα από το οποίο κερδίζετε τα προς ζην, πόσα χρόνια έχετε εργαστεί και τι έχετε κερδίσει από την εργασία σας, καθώς και όσα περιουσιακά στοιχεία έχετε κληρονομήσει;».

Αυτό, βέβαια, έπρεπε να το κάνουν όλοι από μόνοι τους.

Αλλά επειδή δεν το κάνουν, πρέπει να τους ζητηθεί.

Ίσως βρεθούν κάποιοι να υποστηρίξουν πως πρόκειται για περίπλοκη διαδικασία – πού να τηλεφωνάω τώρα και ποιος θα μου απαντήσει;

Η αλήθεια είναι πως δεκαετίες τώρα οι πολίτες τα τηλέφωνα στα γραφεία των πολιτικών τα έχουν για… ψωμοτύρι.

Επομένως, τον δρόμο τον γνωρίζουν.

Για ποιον λόγο να τον αξιοποιούν μόνο για διάφορες εξυπηρετήσεις και όχι για να διαπιστώσουν αν είναι σωστή η επιλογή τους, αν δεν θα πάει χαμένη η ψήφος τους που είναι ό,τι πιο ιερό διαθέτουν;

Όσο για τα μέσα ενημέρωσης, εδώ πια η υποκρισία περισσεύει.

Οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάθε φορά που δημοσιοποιούνται τα «έσχες», οι ίδιοι διαγκωνίζονται για το ποιος θα πρωτοεξυπηρετήσει τους συγκεκριμένους πολιτικούς πριν από τις εκλογές, κρατώντας για χάρη τους θέσεις προβολής στις τελευταίες ημέρες πριν από την κάλπη – ώστε οι ψηφοφόροι-τηλεθεατές να οδηγηθούν σ’ αυτήν  με… φρεσκαρισμένη τη μνήμη τους.

Το φαινόμενο είναι επαναλαμβανόμενο: Πολιτικοί «εξαφανισμένοι» από τα παράθυρα στα δύσκολα, βρίσκονται ξαφνικά με εξασφαλισμένο prime time χρόνο λίγο πριν από τη μάχη της κάλπης.

Μάλιστα συμβαίνει και το άλλο: Οι μεγάλες προσωπικές περιουσίες, συνδέονται με την βουλευτική αποζημίωση, ενώ είναι βέβαιο ότι από αυτήν είναι αδύνατον να πλουτίσεις – και πάντως όχι αν την διαθέτεις πράγματι για τον σκοπό που δίνεται, για να ανταποκρίνεσαι δηλαδή στα αυξημένα έξοδα του αξιώματος.

Επομένως, δεν τους (μας) φταίει κανείς!