Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

       Είναι αλήθεια ότι υπάρχει χαώδης διαφορά ανάμεσα σε ένα κανονικό ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο του 21^ου αιώνα και στα δικά μας, όπου παλεύουν με σφιγμένα δόντια καθημερινά τόσοι λαμπροί νέοι και τόσοι άξιοι καθηγητές, επιβιώνοντας όλοι τους μέσα σε μια σκοταδιστική και αναχρονιστική «κόλαση», τροφοδοτούμενη από την κρατική υποχρηματοδότηση,  από τις ξεπερασμένες και αποτυχημένες ιδεοληψίες των «μπαχαλάκηδων» καθώς και από τον ακτιβισμό.

       Αλλά δεν είναι «μπάχαλο» η συστηματική καταστροφή δημόσιας περιουσίας, ο εκφοβισμός, η βία και εν τέλει, η εγκληματική δράση.

       Τα άτομα που τα πράττουν, δεν είναι «μπαχαλάκηδες», είναι κάτι άλλο.

       Ας πάψουμε επιτέλους να τους χαϊδεύουμε με τον τρόπο που τους αποκαλούμε.

       Η αιχμαλωσία που κρατάνε τα πανεπιστήμια  δεκαετίες τώρα, στρέφονται κατά του πραγματικού συμφέροντος των πολιτών, διότι αυτοί είναι που επωφελούνται από την καλή λειτουργία του βασικότερου θεσμού σε μια κοινωνία που θέλει να είναι αξιοκρατική.

       Οι πράξεις μιας δυναμικής μειοψηφίας στα πανεπιστήμια, συνδέεται ευθέως με τον έλεγχο της Παιδείας, τον οποίο η Αριστερά θεωρεί ότι «κατέχει» εδώ και χρόνια.

       Η δήθεν δημοκρατικότητα στη λειτουργεία των πανεπιστημίων την οποία υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι στην ουσία η εξίσωση προς τα κάτω.

       Είναι σαφές ότι τα κόμματα της Αριστεράς, πιστεύουν ότι έχουν κομματικά οφέλη από τη στάση αυτή.

       Ποια όμως, αλήθεια, είναι η σκοπιμότητα που υπαγορεύει να ταυτίζονται με τους «μπαχαλάκηδες»;

       Δεν γνωρίζουν ότι οι κουκούλες και τα ρόπαλα δεν έχουν σχέση με τη μάχη των ιδεών, το άσυλο και τη γνώση;

      Το σίγουρο είναι ότι η πλειοψηφία των πολιτών, όπως καταγράφηκε σε πρόσφατη δημοσκόπηση, θέλει να μπει ένα τέλος στην ασύδοτη και ανεξέλεγκτη δράση των «μπαχαλάκηδων».

       Η σημερινή κυβέρνηση έδειξε βούληση και κατόρθωσε να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων με τις πρόσφατες ενέργειές της σε χώρους καταλήψεων, που ήταν ταυτόχρονα και άντρα βίας και ανομίας.

       Ωστόσο η κανονικότητα της πανεπιστημιακής ζωής, δεν μπορεί να παραμείνει τόσο επισφαλής ώστε να απαιτείται η διαρκής παρουσία της αστυνομίας.

       Η ουσία πάντως είναι ότι η κοινωνία απαιτεί  να γυρίσουμε σελίδα.

       Χρειάζεται πλέον να γίνει το επόμενο βήμα.

       Χρειάζεται η κυβέρνηση, πάντα σε συνεννόηση με τις πρυτανικές αρχές, να εγγυηθεί ότι ο πανεπιστημιακός χώρος ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

       Χρειάζεται επιτέλους η πανεπιστημιακή κοινότητα να εγκαταστήσει ένα σύστημα ελέγχου στις εισόδους των ιδρυμάτων, ώστε να απαγορευτεί η είσοδος στους ανεπιθύμητους και ξένους προς την ακαδημαϊκή κοινότητα «εισβολείς», με στόχο  να προστατευτούν οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι, καθώς επίσης  να θέσει   κανόνες για το ποιες δραστηριότητες είναι ανεκτές και ποιες όχι.

       Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, είναι φανερό ότι αν η πολιτεία δεν καταφέρει να αποκαταστήσει πλήρως την τάξη στα πανεπιστήμια της χώρας, θα χάσει τη μάχη στο χώρο της ανώτατης παιδείας.

       Αν η κυβέρνηση κάνει πίσω, ο πόλεμος θα χαθεί, τα πανεπιστήμια δεν θα συνέλθουν ποτέ και οι μεγάλες πόλεις θα συνεχίσουν να κινδυνεύουν από οργανωμένους βανδαλισμούς.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι  Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ. Ε.