Γιατί ενοχοποιούν το γιαούρτωμα«Εάν μία αληθινή πλευρά της πραγματικότητας την πεις σε λάθος πλαίσιο αυτήν την αλήθεια την σκάβεις», έγραψε ο Αντόρνο στα Μικρά Ηθικά του. «Τρελός, κακός κι επικίνδυνος», είναι άλλωστε η περιγραφή της λαίδης Lamb, (νομίζω) για τον Λόρδο Βύρωνα. «Τρελά, κακά κι επικίνδυνα» είναι η περιγραφή κάποιων, για τα κοινωνικά κινήματα γενικά.

Τελευταία γίνεται μεγάλη προσπάθεια να καταγγελθούν οι «αγανακτισμένοι πολίτες». Ως γενική αρχή καλώς γίνεται αν συνδυάζεται όμως με την ουσιαστική ανάδειξη σαφέστερων ευθυνών. Μόνο που στην κατεύθυνση αυτήν η (καθόλου τυχαία επιλεγμένη) φράση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» μεταφράζεται ως αυτοκριτική του συστήματος, παρόλο που κατά την άποψη μου ήταν επιμεριστική της κύριας ευθύνης που αφορά τον κόσμο του και τους ομοτράπεζου του (πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοσυνδικαλιστές, όλον τον ποικιλόχρωμο διακομματικό ιστό και τους άμεσα εμπλεκόμενους) κι άρα είναι φαύλη κι ευθυνόφοβη. Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι οι έμμεσα εμπλεκόμενοι (τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που ευρισκόμενα στην ίδια χώρα εξαρτούσαν το μέλλον τους από τον πελατειακό/ εκβιαστικό τρόπο όλων των άνω που διαχειρίζονταν τον φόβο και την ανάγκη τους) έχουν ίσες ευθύνες, δεν θα πείσουν παρά όσους έχουν προαίρεση ή συμφέρον να πειστούν.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρότερα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι σε αντίθεση με τις (όχι τέλειες μα σαφώς πολύ καλύτερες στο συγκεκριμένο) δυτικές δημοκρατίες της Ευρώπης, στα Βαλκάνια η αυταξία των δικαιωμάτων δεν εγκαθιδρύθηκε ποτέ κι όλοι οι από κάτω ανεξάρτητα από ιδεολογία εξαρτούσαν το μέλλον τους από την «καλή προαίρεση» των άνω λέγοντας -για το αυτονόητο που εκχυδαΐστηκε σιγά μα σταθερά σε σπέκουλο και αντικοινωνική χάρη!- από πάνω κι ευχαριστώ!

Αυτός ο ηθικός εκμαυλισμός δημιούργησε έναν νεοέλληνα χωρίς πυγμή και χωρίς δημιουργικές πρωτοβουλίες αφού (με λαμπρές εξαιρέσεις) τα δυο τελευταία μάλλον πρόβλημα θα δημιουργούσαν παρά σε λύση θα οδηγούσαν. Το πρόβλημα κύριοι δεν ήταν ότι μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά αντίθετα ότι δεν μπήκαμε ουσιαστικά ποτέ! Στην Βουλή, στην Εκκλησία, στα ΑΕΙ στην κορυφή του συνδικαλισμού και των μίντια έχουμε ανθρώπους με «μεγαλόστομες κάρτ βιζίτ» που όμως δύσκολα θα τους προσλάμβανε κάποιος στο «μαγαζί του».

Είναι αυτοί τώρα που επιμερίζουν τις ευθύνες διαστρέφοντας πρόστυχα την πραγματικότητα. Αυτοί που θεωρούν το γιαούρτι (γραφική εδώ που τα λέμε  τακτική που ήρθε από τις δυτικές δημοκρατίες όχι από ανελεύθερα καθεστώτα άλλωστε) επικίνδυνο για την Δημοκρατία!

 Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης όμως καταλύθηκε όχι από το αγελαδινό (ούτε το πρόβειο) μα από μονεταριστικές πολιτικές και την ταπείνωση του κόσμου. Το αληθινό πρόβλημα είναι όμως ότι το γιαούρτωμα καταλύει φευγαλέα ένα από τα όπλα της κυριαρχίας, την σοβαροφάνεια, βάζοντας ανόσιο χέρι στις αναπαραστάσεις μέσα από τις οποίες η ηγεμονία νομιμοποιεί τον εαυτό της στους υπηκόους της. Κι επειδή ο ναρκισσισμός του Πάγκαλου έχει «χτυπήσει κόκκινο», όπως η Αλέκα κι ο Μαϊλης  ταυτίζουν απλουστευτικά τον πολυσχιδή λαό με τον εαυτό τους («να πάρει ο λαός την εξουσία» αντιπροτείνουν ως λύση!), όπως ο Συριζόχωρος ταυτίζει την επαναστατικότητα με τις γραφικότητες του, έτσι κι ο (επικίνδυνος) Πάγκαλος ταυτίζει τον εαυτό του με την Δημοκρατία! Δίχως να της προσφέρει μάλιστα την μόνη υπηρεσία που θα μπορούσε: Αυτήν της παραίτησης.

Τέλος, σε όλους όσους ξαμολιούνται «ευχάριστοι στα πρέποντα αυτιά» για να ενοχοποιήσουν τις αντιδράσεις του κόσμου στερώντας του και την «άγια οργή του» παραδίδοντάς τον στην παθητικότητα της απρόσωπης υποταγής  κι άρα στην βαρβαρότητα, (τότε θα ’ρθει ο φασισμός…) να θυμίσω μονάχα έναν στίχο από τους αμέτρητους από τον χώρο (της εκβαρβαρισμένης άραγε για τα «μοντέρνα ήθη»;) τέχνης: «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού» (Γ. Μιχαηλίδης).

Με δυο απαιτούμενα όμως στα οποία απέτυχε ιστορικά μέχρι τώρα: Να είναι η οργή του έλλογη, χαριτωμένη, προπαντός έξυπνη κι όχι κτηνώδης, και να περιλαμβάνει και τον εαυτό μας μέσα ώστε να γίνουμε κάποτε πολίτες. Όσο απίστευτο κι αν μοιάζει, ίσως έτσι, σε χρόνο μακρινό, να μην απεικάσουμε ξανά ως υπήκοοι το πολιτικό φαντασιακό κανενός «χώρου». Αλλιώς πάλι θα βρεθούν επίσημοι σωτήρες από τη μια μεριά κι επίσημοι μεταφραστές από την άλλη…