Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Με αγωνία παρακολουθεί η ανθρωπότητα, από τις 16 Σεπτεμβρίου, όταν άρχισε η πολιορκία της πόλης από τους φανατικούς τζιχαντιστές, τη μάχη των Κούρδων για να σώσουν το Κομπάνι, τη συριακή πόλη στα σύνορα με την Τουρκία. 

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθήσαμε την προέλαση των παραφρόνων, με πόνο ψυχής ακούμε για τους εκατοντάδες νεκρούς, είδαμε την πόλη να εγκαταλείπεται από τους κατοίκους της που έφυγαν για να γλυτώσουν από την μανία του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους», δεν κρύψαμε την χαρά μας που γυναίκες είναι οι πιο γενναίες υπερασπίστριες της πόλης, πολεμώντας σκληρά και συχνά από ανώτατες θέσεις μέσα από της γραμμές των Μονάδων Προστασίας του Λαού, της κουρδικής YPG. 

Το Κομπάνι, πόλη-σύμβολο για την ειρηνική συμβίωση μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων και για την ισότητα των φύλων, έγινε από την πρώτη στιγμή οι Θερμοπύλες της εποχής μας.

Την ώρα που η Τουρκία σφύριζε αδιάφορα, η ανθρωπότητα ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας και ζήτησε επιτακτικά να σωθεί η πόλη από τα χέρια των φανατικών.

Εδώ και μερικές μέρες, η αμερικανική πολεμική αεροπορία έχει αναλάβει δράση, καταφέρνοντας καίρια πλήγματα στις θέσεις των τζιχαντιστών, που στην αρχή καθηλώθηκαν και μετά άρχισαν να υποχωρούν. 

Μεταξύ των στόχων των αεροπορικών επιδρομών και οι «πηγές χρηματοδότησης» των τζιχαντιστών, όπως οι δομές παραγωγής, άντλησης, αποθήκευσης και μεταφοράς πετρελαίου. 

Είναι γνωστό ότι το λαθρεμπόριο πετρελαίου είναι μια από τις σημαντικότερες πηγές χρηματοδότησης των τζιχαντιστών, που υπολογίζεται ότι αποκομίζουν από ένα ως τρία εκ. δολάρια την ημέρα.

Οι τζιχαντιστές μπήκαν στην πόλη στις αρχές Σεπτεμβρίου, κατέλαβαν τη μισή και είναι βέβαιο πως χωρίς τις αεροπορικές επιδρομές, το Κομπάνι θα είχε πέσει προ πολλού. 

Όλο αυτό το διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του Κόμματος εκδίδουν ανακοινώσεις υπέρ της σωτηρίας του Κομπάνι, καταγγέλλοντας όσους δεν επεμβαίνουν και καλώντας σε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Ζητούν παρέμβαση χωρίς καθυστέρηση, αλλά την ίδια ώρα μιλούν για υποκρισία και «δήθεν ανθρωπιστικό ρόλο στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή», ενώ «νέα σύνορα χαράσσονται με αίμα και αμέτρητο πόνο στον καμβά  των νέων λεωφόρων πετρελαίου και φυσικού αεριού, στο γεωγραφικό κατακερματισμό κρατών και τον σφαγιασμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων».

Καταδικάζουν (το έκανε και ο κ. Τσίπρας το Σάββατο) «τις μεσαιωνικές βαρβαρότητες που διαπράττονται καθημερινά από το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος» στη  Συρία και στο Ιράκ κατά αμάχων, τους συστηματικούς διωγμούς των Χριστιανικών κοινοτήτων, των Κούρδων και άλλων θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων από τις πατρογονικές εστίες στις οποίες διαμένουν εδώ και αιώνες». 

Λένε (σύμφωνα με την ανακοίνωση της υπεύθυνης Εξωτερικών κ. Βαλαβάνη) ότι «στο Κομπάνι σήμερα διακυβεύεται κάτι πολύ περισσότερο απ’ την υπεράσπιση μια ακόμα πόλης απ’ την προέλαση των τζιχαντιστών του ISIS. Διακυβεύεται αν θα χαθεί μέσα σε ένα λουτρό αίματος ή θα κρατήσει μια πόλη-πείραμα, που με την ύπαρξη της αποδεικνύει ότι στην περιοχή μπορεί να υπάρξει τοπική εξουσία μακριά από κάθε θρησκευτικό φανατισμό, με ισότιμη παρουσία αντρών και γυναικών στα εκλεγμένα όργανα της και στην καθημερινή ζωή, μ’ έντονα στοιχεία άμεσης δημοκρατίας».

Και καταλήγει: «Κάθε δημοκρατικός και προοδευτικός άνθρωπος πρέπει ν’ απαιτήσει απ’ τη διεθνή κοινότητα, ΟΗΕ και ΕΕ, αλλά κι απ’ την Τουρκία, που περιμένει τη συντριβή των μαχητών και μαχητριών του YPG απ’ τους τζιχαντιστές: Κάθε απαραίτητη βοήθεια πρέπει να δοθεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες, ώστε το Κομπάνι να κρατήσει, ώστε το Κομπάνι να μη χαθεί». 

Σωστά και ωραία όλα αυτά, αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται συστηματικά κατά των «ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων», διακηρύσσει ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν είναι η λύση, διαμαρτύρεται κατά της στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης και εύχεται την αυτοδιάλυση του ΝΑΤΟ – όταν δεν δηλώνει πως «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα εργαστεί για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ»!

Οπότε, πρέπει και να μας πουν αν συμφωνούν με τις αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές!

Συγγνώμη, αλλά χωρίς τις αεροπορικές επιδρομές, τη στρατιωτική δηλαδή επέμβαση, πώς αλλιώς μπορούσε να σωθεί το Κομπάνι;

Με… μεταβίβαση πνεύματος αλληλεγγύης;