Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Πολλές φορές έχουμε ακούσει, ότι οι επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας γίνονται για εσωτερική κατανάλωση. Αρκετοί αναλυτές και πολιτικοί επιχειρούν να  μας καθησυχάσουν με αυτού είδους τις προσεγγίσεις στο θέμα της Τουρκίας.

Όμως τα γεγονότα και η ιστορία τους διαψεύδουν. Κι αυτό γιατί η Άγκυρα έχει μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς και στόχους, που οφείλουμε επιτέλους να προσεγγίσουμε, με ανάλογη σοβαρότητα. Εξάλλου ο εξ ανατολών γείτονάς μας, δεν κρύβει ούτε τις προθέσεις του ούτε και τις επιδιώξεις του.

Τι περισσότερο να σου πει και να κάνει, όταν την Κύπρο την έχει περικυκλώσει με ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα. Όταν εδώ και καιρό γνωρίζουμε ότι έχει ξοδέψει 1,5 δις για τα τέσσερα αυτά πλοία.

Και δεν το έκανε τυχαία. Γνωρίζει ότι παραβιάζει κατάφορα το Διεθνές Δίκαιο και το αντίστοιχο της Θάλασσας και γι’ αυτό δεν νοίκιασε, ούτε ερευνητικά σκάφη, ούτε γεωτρύπανα γιατί καμιά εταιρία που εξειδικεύεται σε αυτό τον χώρο, δεν θα τολμούσε να σουλατσάρει στα νερά που ανήκουν σε μια τρίτη χώρα, για λογαριασμό της Τουρκίας.

Και δεν είναι τυχαίο ότι η Άγκυρα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν αναγνωρίζουν το Δίκαιο της Θάλασσας του Mondego Bay, που συμφώνησε το 1982 το σύνολο σχεδόν των κρατών-μελών του ΟΗΕ.

Αλλά είναι απορίας άξιο τι συζητούσαν η Ελλάδα  και η Τουρκία σε αυτές τις πλέον των σαράντα ετών συνομιλίες, με θέμα τον καθορισμό της Υφαλοκρηπίδας και όχι και της ΑΟΖ.

Οι θεωρίες που κατά καιρούς έχουν ακουστεί περί μελλοντικής διάλυσης του τουρκικού κράτους, έχουν καταρρεύσει. Αντίθετα η Τουρκία έχει σταθεί στα πόδια της οικονομικά και το κυριότερο με την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της, αποτελεί  πλέον  μια υπολογίσιμο δύναμη όχι μόνο στρατιωτικά και γεωπολιτικά, αλλά και χώρο όπου συνωστίζονται οι απανταχού της γης επενδυτές να τον καταλάβουν.

Αντίθετα η Ελλάδα συρρικνώνεται, μια και οι γεννήσεις είναι κατά πολύ λιγότερες των θανάτων. Το 1996 μετά τα Ίμια, αποφασίστηκε ένα γενναίο πρόγραμμα εξοπλισμών, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η επιθετικότητα της Τουρκίας.

Οι προμήθειες αυτές αποτέλεσαν πεδίο δόξης λαμπρόν για κάθε λογής πλιατσικολόγο, μια και οι μίζες έπεφταν σαν το χαλάζι, με αποτέλεσμα την υπερδιόγκωση των ποσών που πληρώθηκαν, που συνεισέφεραν κι αυτές με την σειρά τους, στην υπερδιόγκωση του χρέους.

Τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν ήταν στοχευμένα στην αύξηση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας, αλλά εξαρτώντο στο ποιος έδινε την μεγαλύτερη μίζα. Και κάποια οπλικά συστήματα, που αγοράστηκαν, δεν συνοδεύτηκαν οι συμφωνίες από τα αντίστοιχα ανταλλακτικά και τις προβλεπόμενες για αναβαθμίσεις, που θα εξασφάλιζαν την αξιόμαχη παρουσία τους, στην πορεία του χρόνου.

Σήμερα όπως λένε οι ειδικοί, δεν χρειάζονται νέα πολυδάπανα εξοπλιστικά προγράμματα. Τα υπάρχοντα χρειάζονται ανταλλακτικά και αναβαθμίσεις. Κι αυτό, γιατί μόνο μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη είναι ικανή να «συνετίσει» τον επιθετικό γείτονά μας.

Ούτε το Διεθνές Δίκαιο , ούτε ο ΟΗΕ, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, λένε τίποτα στους Τούρκους. Λειτουργούν πειρατικά τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν λογαριάζουν κανέναν.

Διαχρονικά καραδοκούν να εκμεταλλευθούν την εκάστοτε συγκυρία, προκειμένου να προωθήσουν τα μακροχρόνια σχέδια τους. Από το 1955 με αφορμή την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και την ασθένεια του Παπάγου, που έδιωξαν με τη βία τους Έλληνες της Πόλης, μέχρι τώρα που με τα πλοία τους έχουν ζώσει σε έναν θανάσιμο εναγκαλισμό της Κύπρο και απειλούν ευθέως με έναν επόμενο Αττίλα.

Οι ατέρμονες συνομιλίες τόσο των Ε/Κ με τους Τ/Κ, όσο και των Ελληνοτουρκικών επιτροπών ουδέν απέδωσαν και ουδέν θα αποδώσουν στο μέλλον.

Η Τουρκία έχει διαχρονικά πετύχει να διώξει τον ελληνισμό από την Κωνσταντινούπολη, να γκριζάρει το Αιγαίο μια και καμιά κίνηση για υδρογονάνθρακες δεν μπορεί να γίνει πέραν των έξι μιλίων, δηλ. των χωρικών μας υδάτων. Έχει θέσει θέμα διεκδίκησης 18 νησιών του Αιγαίου, μεταξύ των οποίων και αρκετών που κατοικούνται.

Ακόμη έχει καταθέσει χάρτες στον ΟΗΕ που αγνοούν Κύπρο και Ελληνικά νησιά και θεωρούν χώρο τους ακόμη και το Νότιο μέρος της Μεγαλονήσου επεκτείνοντας  την ΑΟΖ τους μέχρι τη Λιβύη.

Και τι κάνει η Ελλάδα; Προστρέχει  στους εταίρους της στην ΕΕ για να βρει το δίκιο της. Άρμεγε και κούρευε που λένε. Όταν η διεθνής κοινότητα ανέχεται να εμφανίζεται ένα κομμάτι γης που έχει καταληφθεί με την βία εδώ και 45 χρόνια που η Άγκυρα μόνο θεωρεί κρατική οντότητα να του εκχωρεί παρανόμως την ΑΟΖ του βορά που έχει καταληφθεί και να προχωράει και την ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου για να κουρσέψει, υποστηρίζοντας ότι τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου μισά-μισά, τότε έχουμε να κάνουμε με ζούγκλα που μας γυρίζει σε άλλες εποχές αυτές που υπήρχε ένα δίκαιο, αυτό του ισχυρού.

Έχουν περάσει 45 χρόνια από την ολοκλήρωση της εισβολής στην Κύπρο και της κατοχής έκτοτε του 38% της Μεγαλονήσου. Οι συνομιλίες που φαίνεται ότι επαναλαμβάνονται μετά την αποτυχία του Kran Montana, ουδέν θα αποδώσουν. Η Τουρκία θέλει όμηρο ολόκληρη την Κύπρο έρμαιο στις ορέξεις της.

Όταν υποστηρίζει, παρά την ήδη νομοθετική κατοχύρωση από πλευράς της Κυπριακής Δημοκρατίας των Τ/Κ στη διανομή των εσόδων από τους υδρογονάνθρακες του Νότου, ότι εδώ και τώρα χωρίς επίλυση του κυπριακού με το πιστόλι στον κρόταφο, να τους δοθούν ως λύτρα το 50% για λογαριασμό ενός μορφώματος που σχηματίσθηκε με τη βία, τότε είναι εύκολο να διαβάσει κανείς τις τουρκικές προθέσεις και επιδιώξεις.

Παρά τις συμμαχίες εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της περιοχής με Ισραήλ, Αίγυπτο και ΗΠΑ η Τουρκία δεν θα υποχωρήσει αν δεν πάρει τα μισά από αυτά που δεν δικαιούται.

Όσο για την Ελλάδα μπορεί η Κύπρος να πέφτει μακριά, όμως εκεί ζουν 800.000 Έλληνες και ως εγγυήτρια δύναμη έχει υποχρέωση παντοιοτρόπως να προστατεύσει. Εκτός αν αποδεχόμαστε με βάση και τα όσα πρεσβεύουν οι κάθε Γαβρόγλου και οι συν αυτώ στις διεθνιστικές απόψεις, ότι το Έθνος είναι μια ξεπερασμένη αντίληψη που παραπέμπει στον εθνικισμό,  άρα πρέπει να ξεριζωθεί και από τα μυαλά των Ελλήνων και κυρίως των νέων …