Γράφει ο
Μάνος Οικονομίδης

Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πλήγες. Ή τουλάχιστον, έτσι λέμε, όταν θέλουμε να δώσουμε κουράγιο στην καρδιά. Να στεγνώσουμε τα δάκρυα από τα μάτια. Γιατί τα δάκρυα της καρδιάς, συνεχίζουν να δροσίζουν τη σκέψη που παγώνει στο άκουσμα της είδησης. Το σοκ μπροστά στην απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου.

Πιθανότατα δυσκολεύεσαι να βιώσεις τη στιγμή στο σύνολο του δέους της. Είναι σαν να βλέπεις, από θέση κομπάρσου, μια ταινία να εκτυλίσσεται μπροστά σου. Δηλαδή, δεν θα ξαναμιλήσω με τον Μιχάλη;… αναρωτιέται το μυαλό. Και το άπειρο της σκέψης αναζητεί διαδρόμους διεξόδου, που ωστόσο, δεν υπάρχουν.

Για τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο, διαβάσατε και ακούσατε πολλά. Και, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια που έρχονται, θα ακούσετε και θα διαβάσετε περισσότερα. Μια προσωπικότητα χαρισματική και συνάμα γήινη. Ο Μιχάλης ήταν πάντα “ο Μιχάλης μας”, για όσους είχαμε το προνόμιο ζωής να περπατήσουμε μαζί του πλειάδα χρόνων. Ήταν όμως “ο Μιχάλης τους”, και για όσους συνεργάστηκαν μαζί του επαγγελματικά, ή τον είδαν να αξιοποιεί την επαγγελματική υπεραξία του για να τους δικαιώσει, σε μια αίθουσα δικαστηρίου.

Οι περισσότερες φωτογραφίες του που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, τον δείχνουν χαμογελαστό. Όχι όμως με καρφιτσωμένο χαμόγελο. Αλλά με χαμόγελο που ένωνε απευθείας και αδιαμεσολάβητα το νήμα του προσώπου με την καρδιά. Ένα χαμόγελο αυθεντικό. Ενός ειλικρινούς, ακέραιου και καθαρού ανθρώπου.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, εκείνος που πενθεί υποκύπτει στον πειρασμό ενός ασυγχώρητου λάθους. Αραδιάζει περιστατικά κοινών εμπειριών με εκείνον που χάθηκε. Έτσι, έστω και στιγμιαία, αφαιρεί από τον “μεγάλο απόντα” δόσεις υπεραξίας. Στον Μιχάλη δεν ταιριάζει κάτι τέτοιο. Άφησε άλλωστε τόσο σπουδαίο, σύνθετο και πολυδιάστατο αποτύπωμα στη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων, που η μνήμη είναι ακραία ζωηρή. Βιωματική. Ομιλούσα.

Ένας άνθρωπος που εκπαίδευσε τον εαυτό του στην αποστασιοποίηση από την απογοήτευση της στιγμής. Που δεν άφησε ποτέ τα μικρά και ασήμαντα να θολώσουν την κρίση του. Που δεν χάρισε σε καμία πικρία, όσο ισχυρή και αν ήταν, το δικαίωμα να τον αλλάξει. Δεν τον άλλαξε. Παρέμεινε ανθρώπινος. Μετριοπαθής. Συναινετικός.

Και εκπαίδευε στην ίδια αρχιτεκτονική ηθικής και εμάς τους υπόλοιπους. Με το δικό του παράδειγμα. Ένα παράδειγμα ζωής, ηχηρό, εκκωφαντικό, διαρκές άσβεστο. Οι ιδέες άλλωστε, είναι αλεξίσφαιρες. Όπως και ο αξιακός κώδικας που δεν κάνει εκπτώσεις και υποχωρήσεις.

Έδωσε μάχες. Με πείσμα και αξιοπρέπεια. Πάντα με χαμόγελο. Και πάντα γνωρίζοντας ότι, αύριο είναι μια διαφορετική μέρα. Αφήνοντας το χθες… στο χθες. Χωρίς να επιτρέπει σε καμιά σκιά να φωλιάσει στην καρδιά ή το μυαλό του.

Γι’ αυτό και, ακόμη και μετά τη βίαιη απώλειά του, η γυναίκα, τα παιδιά, τα αδέρφια, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνεργάτες, όλοι εμείς, αντικρίζουμε κάπου εκεί μακριά, ένα φως να έχει μείνει ανοιχτό. Έτσι, από αντίδραση. Από πείσμα. Για να φωτίζει το σκοτάδι.

Αντίο φίλε. Αντίο αδελφέ… Αντίο Μιχάλη μου…

ΥΓ: Με συμπλήρωμα επιλόγου, το ποίημα που έγραψε ο Ουόλτ Ουίτμαν, για τον Αβραάμ Λίνκολν, ως διαρκές δάκρυ για τη δολοφονία του, και οι νεώτερες γενιές μάθαμε ως μονόπρακτο στον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών”… O Captain! My Captain!”

http://ysterografa.gr/o-captain-my-captain-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B5/?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=%CE%A5%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1+13+%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85+2017+01