Η μεγαλύτερη των ΕπαναστάσεωνΠέρασαν ήδη κοντά δύο αιώνες από την εθνική μας παλιγγενεσία κι όμως όλα δείχνουν σαν να μην άλλαξε μια μέρα από εκείνο το "φτάνει πια" των αγράμματων της επανάστασης όπως ανερυθρίαστα χαρακτηρίστηκαν, τότε που η φλόγα σιγόκαιγε αιώνες μέσα στο κοινωνικό ασυνείδητο ενός κατά τα  φαινόμενα κοιμισμένου και φοβισμένου λαού. Τότε που πήρε επιτέλους σάρκα και οστά από άκρη σε άκρη και σχεδόν όπου βρίσκονταν έλληνες, κατακαίγοντας τους εχθρούς του γένους και επαναπροσδιορίζοντας τον ελληνισμό ανάμεσα στην κοινωνία των εθνών.

Ο ελληνισμός της επανάστασης συγκίνησε τους λαούς της Ευρώπης αλλά και του κόσμου με την αυτοθυσία του και αυτό το ξέγραμμα της ίδιας του της ύπαρξης και κατέστησε σαφές σε εχθρούς και φίλους πως δεν νοείται να ζεις μέσα στην σκλαβιά και την καταπίεση, ο αγώνας του τότε, υπήρξε ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην χειραγώγηση της ζωής του και προς τούτο και σήμαινε κάτι πολύ δυνατό για όλους, μιλούσε βαθιά μέσα στην ψυχή του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί για ακόμα μια φορά η Ελλάδα έβγαινε μπροστά προκειμένου να υποστηρίξει πανανθρώπινες αξίες και τον γενικότερο πολιτισμό.

Ο σημειολογικός χαρακτήρας της τότε εθνεγερσίας υπήρξε θεμελιώδης για ακόμη μια φορά όπως και ο ρόλος της πατρίδας μας υπήρξε ο φάρος της θυσίας και του αγώνα για τους μετέπειτα αγώνες παγκοσμίως.

Κι έπειτα ύστερα από αρκετά χρόνια τιτάνιου αγώνα που πέρασαν από σαράντα κύματα, με τα θηρία ανατολής και δύσης, ήρθε ο βαυαρισμός ο οποίος δυστυχέστατα μετετράπη σε βαρβαρισμό και απαξίωση του ελληνισμού και ό,τι τον διέπει ως αρχές και έχτισε επάνω στο σαπισμένο έδαφος της τουρκοκρατίας μην δυνάμενος να απαλείψει όλα εκείνα τα κουσούρια που έπειτα από πλέον τέσσερεις αιώνες αναγκαστικά έφερε η ελληνική κοινωνία, αμαυρώνοντας εκ του αποτελέσματος τον εθνικό αγώνα και πετώντας στο περιθώριο όσους τιμίως έπεσαν και αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας.

Είμαστε άραγε σε θέση σήμερα να κατανοήσουμε πλήρως το πόσο επίκαιρο είναι το μήνυμα της θυσίας για υψηλά ιδανικά και το πόσο επίσης επίκαιρο παραπάνω από ποτέ είναι το θέμα του να κατανοήσουμε πως διερχόμαστε μέσα από παρόμοιες καταστάσεις ανελευθερίας που μας οδηγούν ολοένα και περισσότερο στην εξαθλίωση και την απαξίωση της ίδιας μας την ύπαρξης ως άτομα αλλά και ως κοινωνία ;

Η επανάσταση του 1821 είναι πλέον ζωντανή από ποτέ και δεν αποτελείται από μερικές παρελάσεις και εμβατήρια  ή τα σκονισμένα πορτραίτα των αγωνιστών ξεχασμένα σε κάποιον τοίχο η πεταμένα πίσω από το παραβάν της δικής μας οκνηρίας και του ωχαδερφισμού οπού μας έχουν εξωθήσει οι επιτήδειοι της ιστορίας μετατρέποντάς μας σε ανθρωπάκια των καιρών, τυχοδιώκτες και άτομα χωρίς προσωπική σφραγίδα, ανθρώπους χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Το λέω και το τονίζω παντού και με κάθε ευκαιρία πως πέρα από τα μνημόνια και τις οικονομικές μας δυσχέρειες οφείλουμε να δούμε το πρόβλημα μας βαθύτερα και να κατανοήσουμε επιτέλους το πόσο έχουμε ανάγκη την οριοθέτηση νέων κόκκινων γραμμών ως κοινωνία εν γένει, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για το που οδηγείται το καράβι αυτό της χώρας αναδιαρθρώνοντας σε βάθος σε αξιακό και κοινωνικό επίπεδο τις συνειδήσεις μας.

Κάποτε μίλησα για την κατάπτωση των εθνικών συμβολισμών εκ των έσω όσο περνά ο καιρός μας μέσα στην σαπίλα, διότι αυτοί θα καταπέσουν όσο εμείς δεν τους στηρίζουμε με την στάση ζωής μας και δυστυχώς αυτοί που μας κατατρέχουν και επιδιώκουν την τιθάσευσή μας ως λαού, μας ρίχνουν στο καναβάτσο της ιστορίας με τις δικές μας δυνάμεις και μόνον διότι στην ουσία δεν έχουν καμία δύναμη από την στιγμή που θα αποφασίσουμε να αναλάβουμε ευθύνες και να καθορίσουμε εμείς τις δικές μας τύχες και ζωές.

Ως κοινωνία διαθέτουμε τρείς βασικούς πυλώνες την θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια, κάνετε όλοι μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και θα διακρίνετε μάλλον εύκολα το πόσο αυτά τα ποδάρια που διαθέτουμε, κάποιοι προσπαθούν τεχνηέντως εδώ και πολλά χρόνια να μας τα σπάσουν και να μας τα αφαιρέσουν διότι γνωρίζουν πως αν αυτό ποτέ γίνει δυνατόν, θα είμαστε πραγματικά έρμαια των ορέξεών τους, η θρησκεία πολεμάται μέσα από διαδόσεις για σκάνδαλα, ανεξιθρησκία, "εναλλακτικές λύσεις" και τα τοιαύτα πρώτα απαξιώνοντάς την κι έπειτα προσφέροντας την "λύση" που δεν είναι άλλη από το δέσιμο στο άρμα ενός αγνώστων προθέσεων καθοδηγητή.

Ο πόλεμος σήμερα μαίνεται πανταχόθεν και είναι πραγματικά τόσο  πολυεπίπεδος που σε κάνει να αναρωτιέσαι το ποίος είναι ο εχθρός και ο εχθρός μας βρίσκεται δυστυχώς παντού και μάλιστα πολλές φορές ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, ακόμα και μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, ενώ οι επαναστάτες του τότε δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι από μια παρέλαση, μερικά χειροκροτήματα και μουσικές που είναι καταδικασμένες να χαθούν στον αέρα μέχρι την επόμενη φορά αν υπάρξει επόμενη φορά, το πραγματικό μνημόσυνο απέναντι στην θυσία τους θα ήταν το να μπορέσουμε να καταλάβουμε το μήνυμα του τότε ξεσηκωμού και το πού μας πηγαίνουν, καθώς  και το να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες απέναντι σε εμάς και τους επόμενους αναλογιζόμενοι πάντα το τι έπραξαν σε παρόμοιες καταστάσεις οι πριν από εμάς.

«Έκ του λάκκου σου βρυχάσαι
τις γιγνώσει δια να είπει
εάν ετάφης ή κοιμάσαι
φρίττωντας απο την λύπη»

Νικηφόρος Βυζαντινός