Δεν πέτυχε ούτε ο στόχος του εκβιασμούΠολύ κακό για το τίποτα και στο βάθος… ψηφίστε μας! Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Με ένα διάγγελμα στην αρχή και άλλο ένα στο τέλος, με μια υποτονική εμφάνιση, απολογητικός και προσπαθώντας να αποσείσει τις ευθύνες τόσο από την κυβέρνησή του, όσο και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου σπατάλησε χθες ένα πολύ σοβαρό κεφάλαιο: Αυτό της επικοινωνίας με τον λαό.

Ακόμη και τα μηνύματα που ήθελε να στείλει – αυτό της εξόδου από το μνημόνιο ή της μη επιβολής νέων μέτρων, παρά την αναθεώρηση προς τα πάνω του ελλείμματος – όχι μόνο δεν μεταδόθηκαν με σιγουριά, αλλά ο ίδιος φρόντιζε να τα αναιρεί την ίδια στιγμή που αναφερόταν σ’ αυτά.

Το Μνημόνιο σταματά το 2013, είπε. Αλλά εφόσον είμαστε συνεπείς, πρόσθεσε.

Θέλουμε να μειώσουμε τους φόρους, βεβαίωσε. Αλλά αν προηγουμένως του εγγυηθεί κάποιος (ποιος;) ότι θα πληρώνουν όλοι. Παραδέχθηκε ουσιαστικά αδυναμία είσπραξης των φόρων από εκείνους που φοροδιαφεύγουν.

Θέλαμε να εφαρμόσουμε την πολιτική που είχαμε εξαγγείλει προεκλογικά, αλλά δεν προλαβαίναμε, δικαιολογήθηκε. Προεκλογικά, όμως, είχε μιλήσει για εναλλακτική λύση και για άμεσο σχέδιο αναθέρμανσης της οικονομίας.

Δεν μας κυβερνά η τρόικα, είπε, αλλά έσπευσε να προσθέσει ότι οι δανειστές μας θέλουν να είναι σίγουροι πως θα είμαστε συνεπείς.

Υπάρχει φως στο τέρμα του τούνελ, αλλά ο συναγερμός δεν έχει λήξει.

Λεφτά υπάρχουν, αλλά έχουν σπαταληθεί και σπαταλιούνται ακόμη, επανήλθε στο παλιό σύνθημα. Ωστόσο, ακόμη και τον Δεκέμβριο του 2009, δήλωνε πως «θα αποδείξουμε στην πράξη ότι λεφτά υπάρχουν». «Ούτε ήπια προσαρμογή, ούτε σκληρά μέτρα», είχε δηλώσει από το Ζάππειο. «Δεν θα γίνω εκκαθαριστής της πτώχευσης». Και πρότεινε 57 μέτρα, ονομάζοντάς τα «Το δικό μου σύμφωνο σταθερότητας».

Δεν θα πάρουμε νέα μέτρα, δεσμεύθηκε. Πρόσθεσε όμως, πως αν πάμε σε αναθεώρηση του ελλείμματος πάνω από 15% «δεν θα φταίμε εμείς, αλλά οι προηγούμενοι».

Επίσης: Δεν έχω λόγο και πρόθεση να πάω σε εθνικές εκλογές, αλλά αν βαρύνει η κατάσταση σε ό,τι αφορά στην δυνατότητα μιας κυβέρνησης να προωθεί τις αλλαγές, θα υπάρξει απόφαση του ελληνικού λαού.

Και τέλος, ο εκβιασμός: Αν τώρα δεν συνεχίσουμε με συνέπεια τις μεγάλες αλλαγές, θα χαθούν οι θυσίες του ελληνικού λαού.

Υποστήριξε επίσης ο κ. Παπανδρέου θέσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Είπε ότι τώρα με υψηλότερους φόρους έρχονται επενδύσεις. Πουθενά και ποτέ δεν έχουν υπάρξει επενδύσεις με υψηλούς φόρους. Επιπλέον, μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει καμιά σημαντική – αλλά ούτε  και μικρότερη – επένδυση, ενώ ακυρώθηκε και αυτή του Αστακού.

Είπε ότι από την πρώτη στιγμή που εξελέγη βουλευτής, «πριν από αρκετά χρόνια» (δηλαδή… τριάντα), αγωνίστηκε για τον τερματισμό του πελατειακού συστήματος. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε η προσπάθειά του στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία.

Έφερε ως παράδειγμα την Σουηδία όσον αφορά στα θέματα της διαφάνειας, αλλά όταν ο ίδιος, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε επισκεφθεί το ΑΣΕΠ και είχε ακούσει τα περί αξιοκρατίας, είχε πει «αυτά δεν είναι για την Ελλάδα, αλλά για την Σουηδία».

Είπε ότι η χώρα μπήκε σε επιτήρηση δύο φορές και τις δύο λόγω της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, ενώ η ίδια η Κομισιόν, δια του τότε Επιτρόπου Αλμούνια, έχει επίσημα δηλώσει πως η Ελλάδα βρίσκεται από το 1997 σε επιτήρηση αυστηρότερη από οποιαδήποτε επιτήρηση έχει επιβληθεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Συμπέρασμα: Αν ο κ. Παπανδρέου σκόπευε να στηρίξει τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές, τέτοια βοήθεια δεν προέκυψε. Αν πάλι ο κ. Παπανδρέου ήθελε να κάνει μια ένεση αισιοδοξίας στον λαό, η γενική εικόνα ήταν χλιαρή και απαισιόδοξη. Κι’ αν τέλος ο σκοπός ήταν ο εκβιασμός του λαού για να μην καταψηφίσει την κυβέρνηση στις δημοτικές, αυτός έπεσε στο κενό.