Γράφει ο
Δρ. Νίκος Ερρ. Ιωάννου

Κάποτε θεωρούσα ότι είμαι «πίσω από τον κόσμο» αν δεν παρακολουθούσα το βραδινό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων.

Προοδευτικά όμως, έφτασα να θεωρώ ότι γίνομαι θύμα πλάνης και χρειάζομαι κάποιον άλλο μηχανισμό ενημέρωσης. Δεν ήταν όμως εύκολο να καταλήξω σε μία τόσο ρηξικέλευθη απόφαση χωρίς στοιχειοθετημένη αιτιολογία.

Το πρώτο και ισχυρότερο απωθητικό αίτιο είναι η καταθλιπτική και υπέρμετρη προβολή των αξιωματούχων της μοχθηρής γείτονος και μάλιστα με υποχρεωτικό το άκουσμα των βρυχηθμών τους με προκλητικά πρωτοφανή την μετάφραση σε Ελληνικούς υπότιτλους στην οθόνη.

Επιχείρησα να πληροφορηθώ αν έχει εμφανιστεί ή ακουστεί Έλληνας πολιτικός σε Τουρκικά τηλεοπτικά μέσα με συνοδεία της ομιλίας του από υπότιτλους στη γλώσσα τους. Ουδόλως και ουδαμού!

Ενδεχομένως, λόγω του υψηλού ποσοστού αναλφαβήτων εκεί, να υπήρχε μία λογική αιτιολογία, αλλά ο λόγος δεν είναι αυτός. Εξάλλου, υπάρχουν και στη χώρα μας αναλφάβητοι όπως και πολλοί με πρόβλημα οράσεως που μπορούν μόνο να ακούσουν. Γιατί να στερούνται την ενημέρωση;

Όσον αφορά  τα δικά μας τηλεοπτικά κανάλια φρονώ, ότι θα αρκούσε μία επιλεγμένη ολιγόλογη μετάδοση κρίσιμων θέσεών τους στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ και όχι κάθε σχολίου και απειλητικής ρητορικής τους. Οι δε εικόνες τους, οι πολυάριθμες τουρκικές σημαίες και τα αιματοβαμμένα ερευνητικά-πειρατικά πλοία μπορούσαν να λείπουν η να περιοριστούν δραστικά. Με πάσαν ειλικρίνεια ζητώ βοήθεια των λειτουργών του Τύπου να βελτιωθεί αυτό το φαινόμενο.

Το επόμενο, είναι οι πολλαπλές επαναλήψεις της ιδίας ιστορίας (εκφωνητής, ρεπόρτερ, μάρτυρας, αστυνομικό όργανο, ειδικός σχολιαστής κ.ο.κ.) για θέματα συχνά ήσσονος σημασίας.

Η συχνή κακοποίηση της γλώσσας πληγώνει, αλλά ευτυχώς υπάρχει η μακραίωνη πάλη της με τον χρόνο, τις αντιξοότητες, τις ξένες κατακτήσεις, τους εμφύλιους σπαραγμούς και η τελική διάσωση και επιβίωσή της. Ισχυρό έρεισμά της παραμένει ο θαυμασμός και η χρήση της από πνευματικούς ανθρώπους ανά την Υφήλιο.

Ο πλέον πρόσφατος ακρωτηριασμός που υπέστη η Ελληνική γλώσσα, ήταν η μεταμεσονύκτιος, δια νόμου ψηφισθέντος από μερικές δεκάδες βουλευτές, κατάργηση των τόνων και η καθιέρωση του μονοτονικού. Ευτυχώς δεν απαγορεύθη η χρήσις τους, γι’ αυτό όποιος διαβάσει το ίδιο κείμενο μετά και άνευ τονισμού, θα διαπιστώσει την διαφορά στη μουσική μετάδοση των εννοιών.

Επανέρχομαι στις ζωντανές τηλεοπτικές μεταδόσεις, όπου βεβαίως ο τονισμός δεν απεικονίζεται αλλά διακρίνεται.

Μερικές φορές διερωτήθηκα αν για κάποιους σχολιαστές έχει καταργηθεί και η ...τελεία!

Μεταδίδεται είδηση για πολεμικές συγκρούσεις, χωρίς διακοπή γίνεται περιγραφή φυσικών καταστροφών και συνεχίζεται η αφήγηση κάποιου πολιτικού σκανδάλου.

Έλεος μην καταργήσετε την τελεία. Σημειώνει το πέρας μιας φράσεως ή και ενότητος και δίνει το χρόνο να πάρουμε ανάσα. Αν είναι κακή είδηση ελπίζουμε η επόμενη να είναι καλή κι αν είναι καλή να ακολουθήσει καλύτερη.

Ας διασώσουμε την τελεία γιατί δεν σημαίνει πάντα το τέλος. Αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για κάτι καινούργιο, μια νέα αρχή!