Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Μέρες τώρα το πανελλήνιο προσπαθεί να αντιληφθεί για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά αρνητική στάση απέναντι στη μείωση των τιμών 6.000 φαρμάκων.

Μέχρι στιγμής αξιόπιστη απάντηση δεν έχει δοθεί.

Όλα τα επιχειρήματα (λέμε τώρα) που έχουν ακουστεί είναι είτε έωλα, είτε άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Λένε ότι θέλουν οριζόντια μείωση της τάξης 15-20% σε όλα τα φάρμακα – εγχώρια και εισαγόμενα - ενώ γνωρίζουν ότι οι τιμές καθορίζονται με βάση τις τρεις χαμηλότερες τιμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι όπως της κατεβαίνει της κάθε χώρας (ειδικά αν πρόκειται για χώρα αναφοράς, όπως είναι η Ελλάδα).

Λένε ότι με την μείωση των τιμών των γενοσήμων πλήττονται οι εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες (οι οποίες ειδικεύονται στην παραγωγή αντιγράφων), διότι αυτά θα έρχονται φθηνότερα από χώρες της Ασίας, ενώ η μείωση της παραγωγής των ελληνικών εταιριών (από το 80% στο 20%) και η απώλεια 7.000 θέσεων εργασίας είχε συντελεστεί πριν από το 2004.

Επιπλέον, με τη μείωση των τιμών των εισαγομένων φαρμάκων, οι ελληνικές εταιρίες θα έχουν την ευκαιρία να προβάλουν ένα ανταγωνιστικό ελληνικό προϊόν, ώστε να το προτιμούν οι Έλληνες, ακόμη κι’ αν είναι λίγο ακριβότερο, διότι θα αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια.

Διαφορετικά, δεν θα αισθάνονται ασφαλείς με κανένα γενόσημο – ελληνικό ή ξένο.

Λένε ότι τα γενόσημα δεν ελέγχονται, ενώ είναι γνωστό ότι κανένα φάρμακο δεν κυκλοφορεί χωρίς την έγκριση του ΕΟΦ.

Λένε ότι τα γενόσημα πρέπει να προέρχονται από χώρες που κάνουν ελέγχους, ενώ είναι γνωστό πως όσοι έλεγχοι και αν γίνουν στο εξωτερικό, αυτοί επαναλαμβάνονται από τον ΕΟΦ.

Βάζουν τέλος ένα «διαδικαστικό» θέμα, επειδή η τροπολογία που μπαίνει αύριο σε ονομαστική ψηφοφορία, δεν… συζητήθηκε στην αρμόδια Επιτροπή (λες και το ζητούμενο δεν είναι να μειωθεί η τιμή των φαρμάκων).

Και τελικά μας λένε πως δεν συμφωνούν διότι η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης δεν αποσκοπεί στην ανακούφιση της κοινωνίας, αλλά στην εξυπηρέτηση του Μνημονίου, που προβλέπει μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης!

Και επομένως, ακόμη και αν το Μνημόνιο περιλαμβάνει κάτι σωστό, δεν μπορούν να το δεχθούν, διότι το σωστό το επιβάλλει η τρόικα.

Αυτό το τελευταίο μπορεί να αποτελέσει και μια σανίδα σωτηρίας για τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της αυριανής ονομαστικής ψηφοφορίας.

Να πουν δηλαδή πως εμείς δεν ψηφίζουμε, επειδή δεν ψηφίζουμε ούτε τα καλά, ούτε τα κακά του Μνημονίου.

Θα αποκαλυφθούν βέβαια ως προς τις οριζόντιες πολιτικές επιλογές τους, αλλά άλλος τρόπος να σωθούν από το ολίσθημα δεν υπάρχει.

Αλλά και πάλι είναι απορίας άξιον πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση και το μνημόνιο σε ένα τέτοιο θέμα.

Πρέπει, δηλαδή, κανείς να αισθάνεται πολύ δυνατός και πολύ θωρακισμένος για να μπει μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Ένα θέμα που πριν από 13 χρόνια είχε απασχολήσει και τον Βρετανό μετρ των μυθιστορημάτων κατασκοπείας Τζον Λε Καρέ, που στο βιβλίο του «Ο Επίμονος Κηπουρός» περιέγραψε πώς τα φάρμακα, το σύμβολο κατά του ανθρώπινου πόνου, κατέληξαν να βρεθούν στο επίκεντρο ενός άγριου ανταγωνισμού, γεμάτου διαφθορά και υποκρισία.

Αναζητώντας στοιχεία, ο Τζον Λε Καρέ ανακάλυψε πως το αμερικανικό υπουργείο των Εξωτερικών έφτασε να απειλήσει τις κυβερνήσεις φτωχών χωρών με οικονομικές κυρώσεις, αν προχωρούσαν στην παρασκευή φαρμάκων με δικά τους μέσα, αντί να τα εισάγουν, κάνοντας τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες να θησαυρίζουν!

Ειδικά όσον αφορά στα πανάκριβα σκευάσματα κατά του AIDS, η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη.

Με τον δικό του γλαφυρό τρόπο, ο Λε Καρέ αναρωτήθηκε: «Όταν συνταγογραφείται ένα φάρμακο, μας περνά ποτέ από το μυαλό ότι είναι δυνατόν οι εταιρίες να πληρώνουν αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις; Φυσικά όχι. Έχουμε το μυαλό μας στο αγαπημένο μας πρόσωπο που υποφέρει».

Και θύμισε πως ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ έφθασε στην εξουσία υποστηριζόμενος από αδίστακτους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και μεγάλη φαρμακευτική εταιρία που πρόσφερε εκατομμύρια δολάρια στην προεκλογική του καμπάνια.

Και πως και ο Μπιλ Κλίντον δέχθηκε την πίεση της ίδιας εταιρίας, προκειμένου να μην διανεμηθούν τα φάρμακα της σωτηρίας στη μαύρη ήπειρο, για να μην πέσει αναγκαστικά η τιμή τους!

Είναι δε γνωστό πως οι φαρμακοβιομηχανίες έχουν κατηγορηθεί ότι… πρώτα παρασκευάζουν τις ασθένειες και μετά τα φάρμακα!

Διάφορα μικροπροβλήματα που στο παρελθόν δεν αξιολογούνταν καν, τώρα αναγορεύονται σε ασθένειες και σύνδρομα (όπως το περίφημο των… ανήσυχων ποδιών ή για έναν μύκητα των ποδιών), ώστε να προκαλούνται χρυσές εισπράξεις από άχρηστα χάπια.

Είναι επίσης γνωστός ο πόλεμος μεταξύ των φαρμακοβιομηχανιών, που φθάνουν στο σημείο να χρηματοδοτούν έρευνες που βγάζουν σκάρτα τα φάρμακα του αντιπάλου.

Και είναι επίσης γνωστό ότι έχουν φθάσει στο σημείο να κατεβάζουν τους δείκτες (όπως αυτός της χοληστερόλης) για να πωλούν περισσότερα φάρμακα.

Με λίγα λόγια, ο πόλεμος είναι πολύ μεγάλος και πολύ παλιός για να τον εντάξουμε στον πόλεμο κατά του μνημονίου.

Λίγοι ίσως θυμούνται σήμερα πως τον Νοέμβριο του 2008, ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ, μιλώντας στο Συνέδριο του Economist είχε απευθύνει αυστηρές συστάσεις στην τότε ελληνική κυβέρνηση για τα χρέη της προς τις πολυεθνικές του φαρμάκου ( ο τότε υπουργός Δ. Αβραμόπουλος είχε χαρακτηρίσει την παρατήρησή του «ατυχή» και τον είχε κατηγορήσει ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών).

Τότε, η δημοσιογραφική έρευνα είχε «βγάλει» πως φαρμακοβιομήχανοι είχαν απευθυνθεί σε πρεσβείες χωρών όπου εδρεύουν οι αντίστοιχες πολυεθνικές (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ελβετία, Γερμανία κλπ).

Επομένως, το πάρτι ήταν πολύ μεγάλο (το 2010 η φαρμακευτική δαπάνη είχε εκτοξευτεί στα 8 δις ευρώ) για να αποτελεί ένα από τα λάβαρα του αντιμνημονίου.

Η ενίσχυση της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας μπορεί και πρέπει να γίνει, αλλά το μέσο δεν είναι να κρατηθούν ψηλά οι τιμές των φαρμάκων για το… γινάτι του μνημονίου (όπως βλέπετε, δεν μπαίνω στη συζήτηση περί εξυπηρέτησης συμφερόντων, διότι αν αυτό γίνεται από ένα κόμμα, τότε μιλάμε για εσχάτη προδοσία).

Τέλος, μια και το ‘φερε η κουβέντα, σημειώστε πως τον Μάρτιο του 2007 (δηλαδή πολύ πριν από τα μνημόνια), το Ινστιτούτο Φαρμακευτικής Έρευνας και Τεχνολογίας (ΙΦΕΤ) είχε δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία στη χώρα πωλούνταν 144 εκ. αγχολυτικά χάπια τον χρόνο.

Οι «ασθενείς» υπολογίστηκαν τότε σε 800.000 (δηλαδή 533 χάπια ανά «ασθενή»), με τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους στα όρια της εξάρτησης και 4 στους 100 μαθητές να έχουν καταφύγει σε αγχολυτικά χωρίς συνταγή γιατρού.

Όπως μας είπαν, από το 1990 ως το 2004 η συνολική δαπάνη για φάρμακα που αφορούν τις παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος, είχε εκτιναχθεί από τα 50,5 εκ ε στα 698,8 εκ ε.

Στην αυριανή ονομαστική ψηφοφορία θα χρειαστούμε πολλά χάπια για να καταπιούμε το καινούργιο αντιμνημονιακό χάπι του ΣΥΡΙΖΑ…