Ο ελπίζων χαίροντας αποθνήσκει… Ο τίτλος- ρήση του σημερινού άρθρου, απόσταγμα της λαϊκής θυμοσοφίας, δεν αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις ότι στα νεκροταφεία είναι ενταφιασμένες, μεταξύ των άλλων ανθρώπινων αδυναμιών και ματαιόδοξων επιδιώξεων, οι ελπίδες χιλιάδων θνητών, ο οποίοι μέχρι να διατρέξουν την Αχερουσία λίμνη διατηρούσαν τη χαρά της προσδοκίας ότι θα συμβεί το ποθούμενο… Και το πιστοποιούν αυτό οι βαρυστέναχτοι συγγενείς τους με οιμωγές, στεναγμούς και πόνο…

Είναι πολλά τα θύματα στην ελλαδική πραγματικότητα των ελπιδοπωλώνν της πολιτικής…

Αδυναμία των ορνιθοπετούντων και μωρόπιστων πολιτών η παθητικότητα και η σιωπή, που συνοδεύονται από την απονάρκωση των διανοητικών τους δυνάμεων και την αποχαύνωση. Εκατοντάδες χιλιάδες με ενταφιασμένα όνειρα και κατακερματισμένες προσδοκίες, ως αποτέλεσμα μιας στάσης ζωής παλλόμενης από μάταιες ελπίδες, αισιομανίας, ανοψίας, ιστορικής αμνημοσύνης, ένδειας πνεύματος, ασυλλογιστίας και πολιτικής ανοφθαλμίας…

Λαός ανέγνωμος ο ελληνικός, που εκλαμβάνει αφελώς και αβασανίστως ως αληθές το ψέμα και έχει κάνει “ποίηση” την παθητικότητα διανθισμένη με μακαρία χαρμοσύνη. Και την ποίηση την έχει αναγάγει στον απέραντο χρόνο. Κι όμως, είναι λαός ταλαιπωρημένος, θύμα της βαρβαρότητας των καιρών. Με την πολιτική κτηνωδία να την έχει νιώσει στο πετσί του.

Με τη σιωπή του, ωστόσο, να ανατέμνει την ελληνική κοινωνία…

Και η σιωπή του αυτή, με τη “χαζοχαρούμενη” και ελπιδοφόρα λογική μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών για διέξοδο από την υφίσταμενη κρίση, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και αξιών, που καλλιεργείται από τους κυβερνώντες κατά τις υπαγορεύσεις της κεφαλής τους και των δανειστών, μολονότι δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, δημιουργεί εντούτοις τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού.

Η αβασάνιστη αποδοχή των τετελεσμένων και η αντίδραση μιας αξιοπρόσεκτης κοινωνικής μάζας σαν το σκύλο του Παβλόφ, με απενεργοποιημένο το μυαλό, με τη μιμητική και την κίνηση να είναι παραπληρωματικές γωνίες της προαναφερόμενης πολυεδρικής ταυτότητας της κοινωνικής συμπεριφοράς, συνιστά την κοινωνία του σουρεαλισμού…

Ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα, όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας; Όχι βέβαια αυτοί οι τυχάρπαστοι της πολιτικής, οι οποίοι χειρίζονται μια παθογόνα και παθογενή ψυχοσύνθεση, όπως είναι σήμερα των Ελλήνων, αλλά όσοι τολμήσουν να καταγγείλουν και προσπαθήσουν να καταπολεμήσουν την αρρώστια μας. Οι σημερινοί διαχειριστές της “κατάντιας” μας, υπό το κράτος της ανασφάλειας και της απελπισίας τους, διαγκωνίζονται στην αναπτέρωση των ελπίδων και στην υπερακόντιση των προσδοκιών του λαού. Ετσι, κατορθώνουν να αντιπαλέψουν την όποια λαϊκή δυσπιστία και το σκεπτικισμό.

Με διφορούμενες απόψεις, σιβυλλικές εκτιμήσεις και ράκη φράσεων προσπαθούν να προκαλέσουν σύγχυση και συσκότιση. Αυτό βολεύει. Όπως “βολεύει” το θέαμα για τον ανυπόδητο και αναστενάρη Έλληνα, που τον υποχρέωσαν να περπατάει εξ’ ανάγκης στα αναμμένα κάρβουνα. Ποιος θα σβήσει τα κάρβουνα; Ποιος θα ποδέσει το έθνος; Ποιος θα δείξει τη χαμένη του κατεύθυνση; Οι “θαυματοποιοί” και οι “μάγοι” της παραπλάνησης ή οι ρεαλιστές της ευθύνης;

Καμία διαφωνία με την άσκηση της εξουσίας, αλλά με το πως ασκείται αυτή η εξουσία και τι προσπορίζει στο έθνος και στη χώρα. Φτάσαμε να ζούμε στις παρυφές του αδιανόητου. Μας μιλούν για έξοδο από την κρίση και ανάκαμψη εντός του 2013, όταν προσκρούουμε μετωπικά με την αδυναμία να προχωρήσουν στοιχειώδεις διαρθρωτικές αλλαγές, αφού παρατηρείται πολιτική δειλία, αμεθοδία και έλλειψη προπαρασκευής ενός αποτελεσματικού σχεδίου δράσης.

Μας μιλούν για διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, όταν σε πολιτικό επίπεδο ο πρωθυπουργός του “σωλήνα” διαπιστωμένα έχει υποστεί “πολιτικό λουμπάγκο” από την γονυκλισία στους δανειστές. Μας “βομβαρδίζουν” λεκτικά με… αισιόδοξα μηνύματα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, όταν το δημόσιο χρωστάει και της Μιχαλούς, ενώ ο… ενάρετος δημοσιονομικός δρόμος ικανοποιεί απλώς το βασικό μνημονιακό ζητούμενο.

Ακούμε περί “ανάταξης της οικονομίας”, ναι αυτής της βαριά νοσούσης οικονομίας μας, όταν παραμένει ατιθάσευτη η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η διαπλοκή των επιχειρηματικών συμφερόντων, η προσοδοθηρία, η πιστωτική συρρίκνωση και δεν μπορούν να μειωθούν όλα τα συστατικά κόστους, χωρίς την υποτίμηση του νομίσματος, που θα το επέτρεπε σχεδόν αναίμακτα.

Ο πολιτικός κρετινισμός σε συνδυασμό με την πολιτική τυφλότητα, εξαιτίας και της υποτελούς λογικής των κυβερνώντων, συντηρούν και τον μεγάλο “ασθενή” που είναι ο ονειροβάμων μέσος Έλληνας. Άλλωστε, αν ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι ντερβίσης, γίνεται “χαζοχαρούμενος” μαζόχας. Δηλαδή ή θα διατάζει και θα επιβάλλει ή θα θαυμάζει και θα ελπίζει. Το “θαυμάζει” για το μαζόχα σημαίνει ότι μεγεθύνει τα πάντα υπέρ του σαδιστή. Και έτσι ο λαός δραπετεύει στο…
πλαστικοποιημένο όνειρο και την καταδικασμένη στον ενταφιασμό “ελπίδα” στα ατελείωτα νεκροταφεία των ελπιδολάγνων…

Στο δε πολιτικό προσκήνιο οι φανφαρόνοι με τις κομματικές καιροσκοπίες, τις πρόχειρες αντιδράσεις για εσωτερική κατανάλωση, με τον ηθελημένο στραβισμό του βολέματος, με την πανταχόθεν ερήμωση, συνεχίζουν να σπέρνουν λόγια και να φυτρώνουν συμφορές. Μόνο εθνικές συμφορές!


http://freepen.gr/2013/