Αναζητείται ηγέτης για να υπάρξει ελπίςΜε χωρίς στόχους και εθνικά οράματα Διοίκηση της πατρίδος μας τα τελευταία τριάντα χρόνια από ουσιαστικά μετριότατους για το αξίωμα του ηγέτη πολιτικούς, με την αυτοτιτλοφορία του «προοδευτικού» ή «συντηρητικού» στην ουσία είναι ένα και το αυτό πράγμα, έφεραν την χώρα μας σ’ αυτήν την κατάντια μέσα στην Ευρώπη. Ποια χώρα; αυτή που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην Ευρώπη και το όνομά της διαπομπεύεται σήμερα και έγινε  σ’ αυτήν κακόν παράδειγμα προς μίμησιν.

Έφθασε στο σημείο η χώρα μας με τις ανάξιες πολιτικές ηγεσίες τις έτσι ώστε: Από την μία πλευρά πλούσιοι να προκαλούν με τις ανενδοίαστες πράξεις των, ως άλλοι αρχοντοχωριάτες του Μολιέρου, στην οικονομική επίδειξη χλιδής και σπατάλης και από την άλλη να υπάρχουν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι που ν’ αντιμετωπίζουν το φάσμα του επιουσίου για το αύριο.

Οι κατά καιρούς ανάξιες κυβερνήσεις έδωσαν την δυνατότητα να ανέλθουν στην διοικητική και πολιτική ζωή της χώρας μας και όχι μόνον, ανεύθυνοι, τρωκτικά ολκής, ασυνείδητοι, και λάτρεις του αχόρταγου πλουτισμού. (Δεκάδες ακίνητα, έλεος κύριοι, πώς και πότε έγιναν αυτά;)

Με αποτέλεσμα σ’ όποιο χώρο είχε την ευθύνη το δημόσιο με τους άθλιους υπεύθυνους του, να λεηλατηθούν τα πάντα (κονδύλια Ευρωπαϊκής Ένωσης, φόροι, έσοδα του κράτους κ.λ.π.).

Δημόσιοι φορείς αντί με τα έσοδα των να καλύπτουν και να συνδράμουν στον κρατικό κορβανά, για ανάπτυξη και αύξηση θέσεων εργασίας, αυτές ακόμη και σήμερα λειτουργούν με την ίδια νοοτροπία, εις βάρος του μόχθου της μεσαίας και κάτω τάξεως του ελληνικού λαού.

Και δυστυχώς αυτοί οι πολιτικοί που και σήμερα τινές εξ αυτών επιδημούν εισέτι στο πολιτικό σύστημα, δεν πήραν κανένα μάθημα και δεν προβληματίζονται τι θέλει ο τόπος μας, άρα η κατρακύλα, συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Πέντε πολιτικά κόμματα, πέντε συμπεράσματα της εξεταστικής επιτροπής θυμάμαι προ έτους, για το φαγοπότι του δημόσιου πλούτου και του μόχθου του Ελληνικού λαού, εάν αυτό δεν είναι κοροϊδία του Ελληνικού Λαού τότε τί είναι; είναι δυνατόν να υπάρχουν πέντε αλήθειες;

Ας θυμηθούμε ένα προ έτους περιστατικό για να επισημάνουμε την ουσιαστική ανυπαρξία του κράτους. Η κατάντια του ιστορικού πλοίου «ΑΒΕΡΩΦ», σε πασαρέλα των μειρακίων του εύκολου πλουτισμού.

Και να σκεφθεί κανείς την εποχή εκείνη ότι, Έλληνες πλούσιοι αλλά πατριώτες με τα χρήματα που κέρδιζαν στο εξωτερικό, αγόρασαν το πλοίο αυτό και το δώρισαν στην πατρίδα τους, για την απελευθέρωση των ελληνικών νησιών μας.

Από την γέφυρα αυτή, την οποία οι άλλοι εραστές του χρήματος και της πρόκλησης, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό για την περί ου ο λόγος πράξη των, όπως μας γράφει, ο υπέροχος Έλληνας – Πατριώτης Δημοσιογράφος κ. Μέρτζος, ο καπετάν Κουντουριώτης εξέπεμπε ορμή και φωτιά για την λευτεριά του Αιγαίου μας. 

Τότε βέβαια υπήρχαν άνδρες πατριώτες καπετάνιοι, κυβέρνηση και Ελληνικός λαός που λαχταρούσε λευτεριά.

Οι τότε πλούσιοι Έλληνες, διέθεταν την περιουσία των και την ζωή των ακόμη για την πατρίδα των. Ενώ σήμερα με το πρώτο «Μπαμ» φυγάδευσαν τα χρήματα των στο εξωτερικό και είναι γεγονός ότι ελάχιστοι εξ’ αυτών εάν υπηρέτησαν ή υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Χθες άκουσα από τηλεοράσεως τον αξιότιμο κ. Υπουργό Ρόβλια, συμπαθέστατο κατά άλλα, να μας ενημερώνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, εάν δεν υπάρχει σωστά οργανωμένο δημόσιο. Συμφωνούμε απόλυτα κ. Υπουργέ, γιατί όμως το λέτε σ’ εμάς εμείς το γνωρίζουμε. Εσείς δεν γνωρίζετε ότι σαν Κυβέρνηση και σαν Υπουργείο, είσθε απόλυτα υπεύθυνοι και για την διάλυση κάποτε και για την αναδιοργάνωση του δημοσίου σήμερα;

Το Δημόσιο το μόνο που χρειάζεται είναι ιεραρχία με δικαιώματα και υποχρεώσεις που να βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του οργανισμού αξιοκρατικά και όχι ουρανοκατέβατοι κομματάνθρωποι και όχι ένα συνδικαλισμό εκτός αποστολής.      

Αποκατάσταση της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας, της ηθικής και του πατριωτισμού μέχρι θυσίας, αποτελεί πλέον, στον όλο πολιτικό και δημόσιο βίο μονόδρομο. 

Άλλως το κράτος μας θα συνεχίζει να βουλιάζει, με κατοχικές συνέπειες.

ΗΓΕΤΗΣ: Το κυρίως προνόμιο του ηγέτη είναι, να ζωντανεύει ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων. Μόνο από εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, ν’ ανθίζει χαμόγελο να βουρκώνουν μάτια, να γεννιέται στην θέα του στο πλήθος γιορτή.