Οι απέριττοι φίλοι μαςΚαι μου είπε κάποια στιγμή ο καλός μου φίλος ο Βαγγέλης, ή μάλλον με ρώτησε:

Η ανακύκλωση αισθημάτων και συναισθημάτων επιτρέπεται ή επιβάλλεται στους φίλους μας; Και για τους φίλους μας; Πες μου τη γνώμη σου!

Και κατά σύμπτωση είχα διαβάσει πρόσφατα γι’ αυτό το εξής, γιατί κι εγώ έχω τους ίδιους προβληματισμούς ακόμα κάποιες στιγμές:

Να έχεις καλές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους δίχως να ασκείς βία στον εαυτό σου!

Έτσι του απάντησα αυθόρμητα.

Πράγματι πόσες φορές έχω κλάψει, έχω στενοχωρηθεί, έχω πονέσει, έχω δυσαρεστηθεί… από φίλους, αρκετές κι εγώ!

Γιατί τόση πίκρα, τόση διεκδίκηση, ζήλεια, αντιζηλία και ανταγωνισμός.

Γιατί;

Η φιλία είναι απ’ τα ωραιότερα που μας τυχαίνουν στη ζωή μας, περιέχει ωραία συναισθήματα και όμορφους ανθρώπους με πολλές αρετές.

Όταν ήμασταν παιδιά, θυμάμαι, ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο. Ποιος είναι ο καλύτερός σου φίλος ή φίλη; Και όταν η απάντηση ήταν για κάποιον άλλο και όχι για μας, να η στεναχώρια γιατί δεν ήμασταν εμείς.

Μήπως και τώρα που μεγαλώσαμε μια από τα ίδια δεν κάνουμε, κάπως πιο καλυμμένα βέβαια.

Με ένα «γιατί» ήμασταν και είμαστε, που δε μας μίλησε χθες εγκάρδια η Βούλα, που δε μας κάλεσε στη γιορτή ο Νίκος, στη βάπτιση η Μαριάνθη, στο τραπέζι η Ελένη, στο εξοχικό του ο Κώστας και πάει λέγοντας… ναι, αλλά κάλεσαν την Πόπη, ξέχασαν ότι από μένα την γνώρισαν; Ε; Γιατί; Έχουν γίνει κολλητοί τελευταία κι εγώ απ’ έξω. Ξέρεις, η Νίκη μόλις είδε ότι φορούσα το δαχτυλίδι που μου δώρισες πήγε σπίτι της και φόρεσε κι εκείνη το δικό της! Απίστευτο! Χθες το βράδυ στο πάρτι με είδε η Κατερίνα να μιλάω με το Λευτέρη και δε μου ξαναμίλησε όλη την υπόλοιπη βραδιά. Λες να ζήλεψε; Ο κολλητός μου βρήκε φιλεναδίτσα, εάν τη δεις, χάλια είναι!

Τι θέλουμε τελικά απ’ τους άλλους; Τι ζητάμε; Τι φοβόμαστε; Μην τους χάσουμε από φίλους μας; Γιατί, μας ανήκουν; Είναι ιδιοκτησία μας οι άνθρωποι δίπλα μας και γύρω μας;

Συμφωνώ ότι είναι άσχημο οι απέριττοι φίλοι να γίνουν κάποια στιγμή περιττοί, αλλά κι αυτά συμβαίνουν, δυστυχώς. Τι να κάνουμε όμως, αυτό που χρειάζεται είναι απόφαση να μη γίνουμε κι εμείς περιττοί! Φίλος είσαι εσύ; Λέμε συχνά.

Η καλύτερή μου φίλη, που είμαστε από παιδιά μαζί κ.λ.π… Έχουμε ποτέ σκεφτεί ότι οι καλύτεροί μας φίλοι είναι μόνο οι απέριττοι; Αυτοί  που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε αληθινά; Τίποτα δε γίνεται με το ζόρι, πόσο μάλλον η φιλία και οι ανθρώπινες σχέσεις. Άλλωστε, οι πράξεις δείχνουν, τα αισθήματα φαίνονται και τα συναισθήματα βγαίνουν κάθε στιγμή που τα έχουμε ανάγκη.

Μου είπε κάποτε μια απέριττη φίλη μου, η Βάσω για μια φίλη της (μάλλον περιττή), όποτε είμαι στενοχωρημένη με πλησιάζει, ενώ όταν είμαι χαρούμενη ούτε που με ρωτάει, φεύγει μακριά μου, γιατί; Ε, γι’ αυτό!

Λοιπόν, φιλία ήταν και πέρασε, ας την αφήσουμε να φύγει απαλά απ’ τη ζωή μας, ως εδώ ήταν, έληξε, όλα έχουν ημερομηνία λήξης και τι  κάνουμε με τα ληγμένα μας; Απλά τα πετάμε στην ανακύκλωση!

Καλό θα ήταν βέβαια να μην έληγαν ποτέ, να ήταν πάντα φρέσκα αλλά υπάρχουν τέτοια ήδη; Χωρίς ημερομηνία πια;

Γι’ αυτό κι εμείς απ’ την αρχή προσέχουμε για να έχουμε. Προσοχή, τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας ανοιχτά (όπως λένε και οι γιαγιάδες μας) και να φεύγουμε έγκαιρα, να ζητάμε και συγγνώμη εάν χρειάζεται να ξεκαθαρίζουμε τις παρεξηγήσεις μας, να παίρνουμε τις αποφάσεις μας και να μην επιμένουμε άλλο. Τέλος η φιλία, έληξε, ως εδώ, έγινε πλέον περιττή! Στην ανακύκλωση όλα και να είμαστε καλά όλοι μαζί. Τι πιο ωραίο!

Ανακύκλωση λοιπόν! Αισθήματα, συναισθήματα, περιττοί φίλοι και φιλίες επιβάλλεται που και που. Ανανέωση! Ας εξασκηθούμε, ποτέ δεν είναι αργά να είμαστε πάντα έτοιμοι, ας γίνουμε απέριττοι φίλοι με την ανακύκλωση, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και με εμάς.

Να μάθουμε να ρίχνουμε στον κάδο τις περιττές μας συνήθειες, στην άσχημη τυχόν συμπεριφορά μας… ας μάθουμε να την ανακυκλώνουμε και να βγάζουμε ύστερα κάτι πιο αγνό, όμορφο κι απέριττο.

Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, είμαστε κι εμείς κάπου εκεί μερικές φορές!

Η μεγαλύτερη χαρά μας είναι να το πετύχουμε να γίνουμε και να είμαστε φίλοι απέριττοι εμείς στους άλλους. Κι όταν υπάρχει αυτό, το γνωρίζουμε πολύ καλά και το ξέρουμε, γι’ αυτό και χαιρόμαστε απέριττα! Δεν ανήκουμε και δε μας ανήκει κανείς. Ας το εμπεδώσουμε πια, καιρός είναι.

Απέριττοι εκείνοι
απέριττοι κι εμείς!
Περιττοί οι άλλοι
απέριττοι εμείς!
Εν τάξει!

Ας γίνουμε απέριττοι φίλοι με την ανακύκλωση, επιβάλλεται, πώς αλλιώς θα αυτοπροστατευθούμε; Όταν ξαφνικά οι απέριττοι φίλοι μας γίνουν περιττοί, με πολύ τακτ βέβαια και περισυλλογή, χωρίς να κατηγορήσουμε κανέναν αλλά και χωρίς να επιμένουμε άλλο, αφήνουμε απλά τη σχέση να πάρει το δρόμο της. Κι ο καθένας μας ας κάνει την αυτοκριτική του!

Τους απέριττους φίλους μας τους αγαπάμε, τους φροντίζουμε, τους νοιαζόμαστε, τους βοηθάμε, χαιρόμαστε με τη χαρά τους, λυπούμαστε με τη λύπη τους, πονάμε με τον πόνο τους. Δεν τους ζηλεύουμε, δεν τους κατηγορούμε, δεν τους μαχαιρώνουμε πισώπλατα ποτέ ούτε γι’ αστείο. Εάν συμβεί κάτι απ’ όλα αυτά, τότε σημαίνει πως τους γίναμε περιττοί ή μας έγιναν περιττοί. Καλύτερα να τους ανακυκλώσουμε ή να μας ανακυκλώσουν! Σωστά; Αυτό ήταν ως εδώ.
Δε θα πάψουμε όμως να τους αγαπάμε ποτέ εμείς ό,τι κι αν συμβεί! Άλλωστε φίλοι απέριττοι ήταν! Εν τάξει!

Την τσαντούλα της ανακύκλωσης στο χέρι κι αυτό ήταν. Μέχρι εδώ.

Ημερομηνία λήξης τέλος!

Μετά τη λήξη η περιττή φιλία κάνει κακό!

Περιττοί εκείνοι; Ανακύκλωση εμείς!

Ευτυχώς πλέον δε με πειράζει εάν δε με αγαπούν, μου αρκεί να τους αγαπάω εγώ! Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο!

Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι (και λέω εγώ) να σου πω πώς είσαι!

Καλά να είστε πάντα όλοι, περιττοί κι απέριττοι φίλοι μου, σας αγαπούσα, σας αγαπώ και θα σας αγαπάω απέριττα!

Η ανακύκλωση περιμένει

Γεια σας

Υ.Γ. Απέριττε φίλε μας, Βαγγέλη, το ξέρεις ότι σ’ αγαπάμε όλοι και μας έλειψες, σε περιμένουμε σύντομα κοντά μας με χαρά!
Πολλές ευχές και «Τα καλύτερα έρχονται όπως συνηθίζεις να λες κι εσύ»
Περαστικά σου!