Κύπελλα και Τεφροδόχοι Έχουμε συνηθίσει να λέμε (και να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτό) πως στα γήπεδα οι συρράξεις προκαλούνται από μερικούς «ανεγκέφαλους» - υποστηρίζοντας περίπου πως όλα τα άλλα (ιδιοκτησίες, μάνατζερς, διαιτητές, παράγοντες κλπ) συναποτελούν έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο και απλώς βρίσκονται πάντα κάποιοι θερμοκέφαλοι και τα σπάνε.

Έχω διαφορετική γνώμη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα.

Το θέμα μου είναι πως την προηγούμενη Κυριακή, ημέρα που σημειώθηκαν τα γνωστά έκτροπα στο γήπεδο του Ελληνικού – σ’ έναν αγώνα μπάσκετ, για τον Θεό-  έκτροπα σημειώθηκαν και στην Κύπρο, στον αγώνα ανάμεσα στη «Νέα Σαλαμίνα» και στην «Ανόρθωση».

Η ήττα της τελευταίας, προκάλεσε την οργή των οπαδών της (άλλοι «ανεγκέφαλοι» αυτοί), που επίσης άρχισαν να πετούν διάφορα αντικείμενα και εναντίον της αστυνομίας.

Καθόλου άσχημα για μια ήδη πτωχευμένη χώρα, που βρίσκεται εκτός αγορών και ζει από τις δόσεις των δανείων και για μια υπό πτώχευση χώρα, της οποίας αν δεν εγκριθεί το πρόγραμμα στήριξής της μέχρι τα τέλη Μαρτίου, θα κηρύξει στάση πληρωμών.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που χρεοκοπήσαμε – κυρίως πνευματικά και ηθικά.

Η ρίζα του κακού βρίσκεται στο γεγονός ότι οι διάφορες αθλητικές διοργανώσεις θεωρούνταν πάντα πολύ σημαντικότερες ακόμη και από την πιο σημαντική πνευματική εκδήλωση  – και στο γεγονός ότι αυτό εθεωρείτο (ου μην αλλά και θεωρείται ακόμη) περίπου φυσιολογικό.

Το 2004, τον καιρό του Ευρωμπάσκετ και του Ευρωκυπέλλου, τότε που οι τράπεζες μοίραζαν αβέρτα διάφορα… πορτοδάνεια, μπας και δεν πάνε οι Έλληνες στο Πόρτο της Πορτογαλίας να δουν τον αγώνα ζωντανά, η διοργάνωση είχε καταλάβει το 99,999% του τηλεοπτικού χρόνου.

Εκείνη την περίοδο, συνέβη να πεθάνει ο μεγάλος ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ, που είχε την ατυχή έμπνευση να ζητήσει να αποτεφρωθεί και η τέφρα του να μεταφερθεί στην Ελλάδα.

Ο θάνατος του Λακαριέρ και η μεταφορά της τέφρας του, συνέβησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή – κι’ ας ήταν η τεφροδόχος του το πιο ακριβό κύπελλο που κέρδισε ποτέ η Ελλάδα.

Τον Ιούλιο του 2006, πέθανε και ο μέγας ελληνιστής Ροζέ Μιλλιέξ.

Κι’ αυτός αναχώρησε μέσα στην απόλυτη σχεδόν σιωπή, καθώς ο θάνατός του εξαφανίστηκε από έναν καυγά της τότε κυβέρνησης με την περίφημη FIFA.

Είναι προφανές πως τόχει η μοίρα τους των Ελληνιστών να αναμετρώνται με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και να χάνουν.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν χάνουν αυτοί.

Χάνει η Ελλάδα!

Αυτοί πράττουν το καθήκον τους προς την Ελλάδα του πνεύματος και του πολιτισμού.

Και πεθαίνουν έχοντας στο νου και στην καρδιά τους την Ελλάδα των Ιδεών.

Αυτό που αφήνουν πίσω τους, είναι η Ελλάδα των «ανεγκεφάλων» - στους οποίους περιλαμβάνω πολύ περισσότερους από αυτούς στους οποίους επισήμως περιορίζεται το φαινόμενο.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά – και ανάλογα των αρνητικών προτύπων που αναπτύχθηκαν στη χώρα.

Το μεγαλύτερο δράμα παίχτηκε στις 24 Απριλίου 2010, επομένη της προσφυγής της χώρας σε μηχανισμό με συμμετοχή του ΔΝΤ και των λαθών του.

Τότε συνέβη αυτό που ονομάστηκε «η μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών στην ιστορία του ποδοσφαίρου», όταν οι οπαδοί του Άρη ήλθαν στην Αθήνα για τον αγώνα με τον ΠΑΟ.

Όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που χρεοκοπήσαμε…