Γράφει ο
Νίκος Ιωάννου

Στο ανεκτίμητης λαογραφικής και εθνολογικής αξίας βιβλίο «Το Αϊβαλί, η Πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου, συνάντησα περιγραφή της επικής αναμέτρησης του καπετάν Στέλιου με τη θάλασσα του Μαρμαρά, που αναπάντεχα θέριεψε, φουρτούνιασε και απείλησε το σκάφος και το πλήρωμα με πνιγμό.

Σαν φουντάρανε και μαϊνάρανε τα πανιά, ο καπετάνιος είπε: «Όποιος πνίγηκε μετάνιωσε».

Προσπάθησα να κάνω μία αντιδιαστολή ανάμεσα στον καπετάνιο που βγαίνει στο πέλαγος με καλό καιρό, είναι όμως προετοιμασμένος να παλέψει κάθε αντιξοότητα για να οδηγήσει το σκάφος σε ασφαλές λιμάνι και τους ηγέτες μας που ξανοίγονται σ’ ένα ναρκοθετημένο ταξίδι που λέγεται «πενταμερείς συνομιλίες».

Η Αγγλικής επινοήσεως συνταγή αυτή, πρωτοεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ. Όλοι γνωρίζουμε πως κατέληξε στην κολοβή  ανεξαρτησία, με υπερδικαιώματα στην Τουρκοκυπριακή μειονότητα και διατήρηση δύο κυρίαρχων στρατιωτικών βάσεων της Αγγλίας, στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο αισιοδοξίας για την έκβαση και αυτών των συνομιλιών.

Το ναυάγιο είναι προδιαγεγραμμένο και η φιγούρα των θυμάτων διαφαίνεται στον ορίζοντα. Εμείς θα καταποντιστούμε και οι Τούρκοι θα μας χρεώνουν με το γνωστό τους θράσος και την ευθύνη για το ναυάγιο.

Ο θαυμασμός και η ευγνωμοσύνη δικαιωματικά αναγνωρίζονται σε άτομα που θυσιάστηκαν για την Πατρίδα, την Πίστη, τις Αρχές τους για το κοινό συμφέρον. Σταχυολογώ στην τύχη τον Έκτορα, τον Κυναίγειρο, τον Μιλτιάδη με τους 300, τον Ιησού, τον Αυξεντίου και τόσους άλλους. Όλοι αυτοί συνδύαζαν θάρρος με αυταπάρνηση που τους οδήγησε στη θυσία.

Είναι τελείως διαφορετικό όμως και δε συνιστά ούτε θαρραλέα ούτε υπεύθυνη θέση να οδηγεί κάποιος το σκάφος-κράτος σε ένα ταξίδι με προδιαγεγραμμένο το τέλος όπου το σκάφος θα βυθιστεί αύτανδρο.

Η αρετή του  Ηγέτη αποδεικνύεται αν είναι διατεθειμένος να απαρνηθεί ακόμα και την εξουσία προκειμένου να σώσει το Λαό του.