Τα πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες πάνω από το ΔΝΤ και την κρίση Μια ολοσέλιδη καταχώριση έκανε την εμφάνισή της στους Νιου Γιορκ Τάιμς την περασμένη Παρασκευή. Τίτλος του κειμένου, που υπογράφεται από το «Κίνημα Δημοκρατίας του Γκεζί» και πληρώθηκε με έρανο, «Τι συμβαίνει στην Τουρκία».

Στο κείμενο αυτό, ο τίτλος του οποίου χάνεται μέσα σε καπνούς δακρυγόνων, αναφέρονται οι λόγοι για τους οποίους ξέσπασαν οι φοβερές ταραχές στην Κωνσταντινούπολη.

Και προκύπτει σαφώς πως το εμπορικό κέντρο που ο Ερντογάν αποφάσισε να ανεγείρει στην Πλατεία Γκεζί, κόβοντας μερικά δένδρα, ήταν απλώς η αφορμή.

Τα αίτια, βρίσκονται στην αυξανόμενη καταπάτηση των πολιτικών και των ατομικών δικαιωμάτων από μια κυβέρνηση, όπου απόλυτος κυρίαρχος είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Αναφέρεται συγκεκριμένα στο κείμενο:
   
«Στα δέκα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία ο πρωθυπουργός Ερντογάν ζήσαμε τη συνεχή αποσάθρωση των πολιτικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας. Οι συλλήψεις πολλών δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και εκλεγμένων πολιτικών και οι περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης, στα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων, δείχνουν ότι το κυβερνών κόμμα δεν αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τη δημοκρατία».

Τι συμβαίνει, λοιπόν, εδώ;

Έλυσαν όλα τα προβλήματά τους οι Τούρκοι – τη φτώχεια, τις άθλιες συνθήκες εργασίας, την ανυπαρξία συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, τους νεκρούς στον πολυετή πόλεμο με τους Κούρδους στις νοτιοανατολικές επαρχίες;

Τα ξέχασαν όλα αυτά και αποφάσισαν να εξεγερθούν επειδή τους απαγορεύτηκε η κατανάλωση αλκοόλ και τα φιλιά στο μετρό;

Ε, λοιπόν, όπως φαίνεται, αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Μήπως ξέχασαν τις διαφημιζόμενες (ακόμη και στην δική μας χώρα) «επιτυχίες» του Ερντογάν;

Ξέχασαν ότι τους έβγαλε από το ΔΝΤ, τους πρόσφερε ανάπτυξη, έφτιαξε μαρίνες και τουριστικές υποδομές, τους πρόσφερε στρατηγικό βάθος, τους μετέτρεψε σε περιφερειακή δύναμη, τους «ξαναχάρισε την περηφάνια τους»;

Ξέχασαν ότι ο Ερντογάν έγινε διεθνής παίκτης, στάθηκε η αφορμή για να θεωρηθεί η χώρα τους «πρότυπο» για την εφαρμογή του μοντέλου του «ήπιου Ισλάμ», ένας «εξαιρετικός» συνδυασμός εκσυγχρονισμού και διατήρησης των παραδόσεων;

Ξέχασαν τον «μεγάλο μεταρρυθμιστή», τον «σημαντικότερο ηγέτη μετά τον Κεμάλ Ατατούρκ», τον πολιτικό που ήλθε σε συμφωνία για κατάπαυση πυρός με τους Κούρδους, αυτόν που θα χαρίσει στην Τουρκία την ενεργειακή της αυτάρκεια με την κατασκευή τριών πυρηνικών σταθμών, τον άνθρωπο που ψήφισαν και ξαναψήφισαν σε απανωτές δημοτικές και γενικές εκλογές;

Τα ξέχασαν όλα αυτά οι φοιτητές, η «γυναίκα με τα κόκκινα», που έγινε το σύμβολο των αγωνιζομένων για δικαιώματα γυναικών της χώρας, ο περιστρεφόμενος δερβίσης με την αντιασφυξιογόνα μάσκα, ο Σουλεϊμάν της γνωστής τηλεοπτικής σειράς, όλοι όσοι εδώ και δεκαπέντε μέρες κατακλύζουν την μικρή πλατεία Γκεζί;

Μέσα στη φτώχεια τους και παρά την άθλια ζωή τους στα βάθη της Ανατολίας, τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για δένδρα της πλατείας Γκεζί;

Γιατί ο «πόλεμος για το αριάνι»;

Γιατί δεν μέτρησαν ούτε τα θετικά, ούτε τα αρνητικά της οικονομικής διακυβέρνησης Ερντογάν, αλλά βγήκαν στους δρόμους για να μην τους υποχρεώσουν να πίνουν μόνο αριάνι;

Μα επειδή η προστασία των πολιτικών και των ατομικών δικαιωμάτων είναι πολύ πιο σημαντική από την υπαγωγή στο ΔΝΤ ή την απεμπλοκή από το αυτό, πολύ πιο αναγκαία κι’ από το ίδιο το ψωμί, πολύ πιο ζωτική από το ύψος του μεροκάματου.

Οι Τούρκοι δεν ξεσηκώθηκαν για την ανέχεια, ούτε για το γεγονός ότι επί χρόνια επιστρέφουν τα φέρετρα με τους στρατιώτες τους από τις νοτιοανατολικές επαρχίες.

Ξεσηκώθηκαν, όμως, όταν ο Ερντογάν τους είπε πως απαγορεύεται να καταναλώνουν αλκοόλ και να επιδίδονται δημοσίως σε διαχύσεις.

Γιατί;

Μα επειδή η οικονομική κρίση είναι κάτι που συμβαίνει (λόγω κακών χειρισμών, λόγω πολιτικής ανεπάρκειας, λόγω, λόγω…) και ο πόλεμος είναι επίσης κάτι που συμβαίνει (λόγω μεγαλομανίας, λόγω της κυρίαρχης άποψης περί ενός έθνους, λόγω, λόγω…).

Αλλά η κατάργηση του ατομικού δικαιώματος δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει, διότι εξαρτάται αποκλειστικά από την ύπαρξη συγκεκριμένης πολιτικής βούλησης για οπισθοδρόμηση.

Όλα αυτά, για εμάς εδώ στην Ελλάδα είναι δεδομένα.

Ουδείς μπορεί να μας απαγορεύσει ή να μας καταργήσει ένα ατομικό μας δικαίωμα, να επέμβει στην ιδιωτική μας ζωή.

Και αυτό είναι η Δημοκρατία – την οποία κάποιοι εδώ θέλουν να συνδέουν με ευρώ και αυτοκίνητα και δάνεια, μιλώντας για χούντα και δικαιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τους νοσταλγούς της.

Διότι, το ξαναλέω, η Δημοκρατία και η υπεράσπιση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων υπάρχουν για τους αδυνάμους – όχι για τους ισχυρούς.

Στην Τουρκία, οι ισχυροί θα συνεχίσουν να καταναλώνουν αλκοόλ πίσω από τις σιδερόφρακτες βίλες τους.

Και δεν έχουν πρόβλημα να επιδίδονται σε διαχύσεις, διότι πίσω από τα τείχη των πολυτελών κατοικιών τους θα μπορούν πάντα να επιδίδονται ακόμη και σε όργια.

Αυτοί, δεν έχουν πρόβλημα Δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων.

Πρόβλημα Δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων έχει ο λαός.

Γι’ αυτό και αντιδρά στον «κρυφό εξισλαμισμό» της χώρας, που επιβάλλεται είτε με την διαφήμιση του αριάνι ως εθνικού ποτού, είτε με την δίωξη του διεθνούς φήμης πιανίστα Φαζίλ Σάι, επειδή δημοσίευσε στον λογαριασμό του στο τουίτερ καυστικά σχόλια για το Ισλάμ.

Μπορεί ο Αμπντουλάχ Γκιουλ να διακηρύσσει ότι το 2050 η Τουρκία θα είναι «η πρώτη ευρωπαϊκή οικονομία», η ελευθερία της έκφρασης όμως είναι πιο σημαντική για τα 75 εκατομμύρια των Τούρκων.

Μπορεί οι Τούρκοι αξιωματούχοι να κοκορεύονται για τους ρυθμούς ανάπτυξης, η χώρα τους όμως έρχεται πρώτη σε αριθμό φυλακισμένων δημοσιογράφων – και αυτό είναι πιο σημαντικό.

Μπορεί ο Ερντογάν να σαρώνει τα… βραβεία Ειρήνης, αλλά ο βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 2006, Ορχάν Παμούκ, έχει δηλώσει:

«Δεν θέλω να εκπροσωπώ την Τουρκία. Το να είσαι η φωνή της Τουρκίας ή το να την εκπροσωπείς δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση. Ενοχλεί. Με κάνει να κλείνομαι στον εαυτό μου. Σκοτώνει το παιδί που κρύβω μέσα μου».

Μπορεί η Τουρκία να θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά της την ένταξή στης στην ΕΕ, αλλά τα ιεροσπουδαστήρια αυξάνονται σαν τα μανιτάρια, απαγορεύεται η κατανάλωση οι οινοπνευματωδών, επιστρέφουν τα χαρέμια και σε κάποιες περιοχές, όπως αυτή της Νικομήδειας (Ιζμίτ), οι παραλίες χωρίζονται σε… ανδρών και γυναικών!
Μπορεί ο Ερντογάν να αποπλήρωσε το χρέος προς το ΔΝΤ, η Τουρκία όμως αρνείται να εφαρμόσει τις αποφάσεις του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου έρχεται πρώτη σε καταδίκες.

Ο Ερντογάν εκλέγεται και ξαναεκλέγεται από το 2003, επί δέκα συναπτά έτη. Αποθεώνεται με κάθε ευκαιρία.

Αλλά κατά τις ταραχές της Κωνσταντινούπολης φίμωσε και συνέλαβε χρήστες του τουίτερ με τις κατηγορίες ότι υποκίνησαν διαδηλώσεις και διέδωσαν προπαγάνδα και η εκπομπή «Λογοπαίγνιο» του τουρκικού τηλεοπτικού δικτύου «Μπλούμπεργκ» κόπηκε στον αέρα, επειδή ο παρουσιαστής ζήτησε από τους παίκτες να μαντέψουν λέξεις όπως «αντιασφυξιογόνα μάσκα», «αστυνομία», «βία», «σύλληψη», «λαός», «λογοκρισία», «ειρηνισμός»!

Τα πολιτικά, τα ατομικά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία της έκφρασης και η ελευθερία του Τύπου, είναι αξίες που βρίσκονται πάνω απ’ όλα.

Για την Ελλάδα, τα δικαιώματα αυτά είναι αυτονόητα και συνταγματικά κατοχυρωμένα.

Με αποτέλεσμα, κάποιοι να βάζουν τα πολιτικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες σε δεύτερη μοίρα και να δίνουν υψηλά νούμερα σε έναν κομματικό σχηματισμό που έχει δηλώσει ότι θα επιβάλει την δική του άποψη και έχει δείξει τους σκοπούς του απαγορεύοντας ακόμη και θεατρικές παραστάσεις.

Η υποτίμηση της αξίας αυτών των άυλων αγαθών είναι βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερα δεινά…