Και λίγη σοβαρότητα!Πριν πλακώσει στην Ελλάδα η λαίλαπα που λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου - μη στραβομουτσουνιάζετε, τα ερείπια που άφησε πίσω της αυτή πληρώνουμε σήμερα - τον τόπο διαφέντευε ένα άλλο κόμμα. Ήταν το κόμμα που οδήγησε μαλακά και ήρεμα τη χώρα από τη δικτατορία στη Δημοκρατία, της χάρισε το προοδευτικότερο και ισχυρότερο Σύνταγμα της ως τότε ιστορίας της, νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα, ελευθέρωσε όλους τους πολιτικούς κρατουμένους, κρατικοποίησε τράπεζες και οργανισμούς κοινής ωφέλειας, έβαλε τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ τότε) και της χάρισε αξιοπρέπεια. Στον πυρήνα του, είχε μια ομάδα ανθρώπων που κάποιοι τους αποκαλούσαν "σοσιαλμανείς".

Κι επικεφαλής του, είχε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Που έδινε τον τόνο της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής πολιτικής του κόμματος. Που δεν ήταν βέβαια σοσιαλιστική, αλλά κεϋνσιανή. Αναπτυξιακή. Φιλολαϊκή και προοδευτική. Με το κράτος να ρυθμίζει και να ελέγχει χωρίς να πνίγει την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Οι καιροί άλλαξαν, οι ηγέτες εκείνου του κόμματος απήλθαν στας αιωνίους μονάς ή ιδιωτεύουν λόγω ηλικίας πια, και το ίδιο το κόμμα άρχισε να απομακρύνεται σιγά σιγά από τις αρχές που χάραξαν ο ιδρυτής του και η ομάδα που τον περιέβαλε.

Τα επόμενα χρόνια τη χώρα κυβέρνησε ο Α. Παπανδρέου κι η δική του ομάδα. Σε κοινωνικό επίπεδο, έγιναν πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει πριν σαράντα χρόνια. Με τόσες όμως στροφές 180 μοιρών και κωλοτούμπες, και τόση αλαζονεία, που το κράτος ταυτίστηκε με το κόμμα, τους συνδικαλιστές του και το πρόσωπο του ηγέτη του, μ' ένα τρόπο πρωτοφανέρωτο, αδιανόητο ακόμα και για την "επάρατο δεξιά".

Τι θέλουμε και σκαλίζουμε αρχαίες ιστορίες, θα με ρωτήσετε.

Απλά, επειδή η ιστορία διδάσκει. Αλλά και επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Όσοι έζησαν τη δεκαετία του 80 κι η μνήμη τους λειτουργεί ακόμα, βλέπουν αυτή τη φάρσα της αλαζονείας, των κούφιων συνθημάτων, των απότομων μεταστροφών, και χαμογελούν πικρά.

Τα χαμόγελα όμως δε δίνουν λύσεις.

Οι λύσεις βρίσκονται στην αναβάπτιση όσων ξέρουν να σκεφτούν λογικά, στις αρχές του φιλολαϊκού, ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Στη συσπείρωση των πατριωτικών δυνάμεων με παραμερισμό προσωπικών και μικροκομματικών βλέψεων.

Λαός και Πατρίδα.

Κοινωνική Δικαιοσύνη και Εθνική Αξιοπρέπεια.

Κι επιτέλους, λίγη Σοβαρότητα!

Αυτά ας είναι τα συνθήματα της μεγάλης ριζοσπαστικής κεντροδεξιάς παράταξης που πρέπει να είναι η Νέα Δημοκρατία.

Σε μια πορεία που, αν δεν υπάρχει πια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να την καθοδηγήσει, υπάρχουν οι ιδέες κι οι αρχές του - κι εκείνου, και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, και του Παναγή Παπαληγούρα και των υπόλοιπων "σοσιαλμανών" - που μπορούν να λειτουργήσουν ως πυξίδα σε μια νέα ηγετική ομάδα. Ένα νέο πυρήνα που θα βοηθήσει την Ελλάδα να περάσει μέσα από τις σημερινές Συμπληγάδες.