Ιδού οι ένοχοι, ιδού οι πραγματικοί δουλέμποροι! Σε τι διαφέρουν από τους δουλέμπορους; Σε τι διαφέρουν από τους δουλέμπορους όλοι όσοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο δήθεν ασχολούνται με τα θέματα της μετανάστευσης μόνο και μόνο για να αποκομίζουν οικονομικά και πολιτικά οφέλη;


Το θέμα της μετανάστευσης μοιάζει με αυτό των ναρκωτικών: Ένας ολόκληρος κόσμος κινείται γύρω και από τα δύο, σιτιζόμενος εις βάρος όλων – και κυρίως των ομάδων που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Επαγγελματικοί κλάδοι, όπως οι δικηγόροι και οι θεραπευτές, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις εξαρτώμενες από τον κρατικό κορβανά, ερευνητικά ινστιτούτα, πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, πολιτικοί και κόμματα.


Αγορεύουν, αναπτύσσουν «δράσεις», οργανώνουν συνεντεύξεις Τύπου, παριστάνουν τους προστάτες των φτωχών και των αδυνάμων, συζητούν και νομοθετούν περί ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου. Στέλνουν δηλαδή συστηματικά το μήνυμα εντός και εκτός Ελλάδας ότι το «γωνιακό οικόπεδο» χωράει όλη τη γη.


Στην ουσία, δεν διαφέρουν από τους δουλέμπορους. Και αυτή τη στιγμή, στιγμή απώλειας του ελέγχου, είναι όλοι τους ένοχοι.


Αυτή τη στιγμή, στιγμή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της ασυγχώρητης ιδιοτέλειάς τους, οφείλουν να απαντήσουν σε μια σειρά αμείλικτα ερωτήματα:


Τι δουλειά είχε ο κ. Παπανδρέου, τον Οκτώβριο του 2009, πρωθυπουργός πλέον, στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης να πει:  «Σταματάμε τις απελάσεις μεταναστών δεύτερης γενιάς μέχρι να εξορθολογιστεί πλήρως το καθεστώς κτήσης ελληνικής ιθαγένειας»;


Τι πρεμούρα είχε να ασχοληθεί με το θέμα την ώρα που, όπως λέει σήμερα, δεν είχε άλλο καημό από το να «βρει λεφτά για την πατρίδα»;  Για να στείλει το μήνυμα ότι εδώ δεν γίνονται απελάσεις;


Τι δουλειά είχε ο κ. Χρυσοχοΐδης, ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη να εντάσσει στις εξαγγελίες των εκατό πρώτων ημερών (άλλο παραμύθι κι’ αυτό δανεικό από το παρελθόν) τις προσλήψεις μεταναστών στην ΕΛ.ΑΣ; Για να στείλει το μήνυμα ότι εδώ τους κάνουμε και αστυνομικούς; Για να μιμηθείς τις μεγάλες χώρες με τις μεγάλες κοινότητες μεταναστών δεν αρκεί να αντιγράψεις ένα μέτρο, πρέπει να διαθέτεις και τις προϋποθέσεις.


Τι δουλειά είχε ο πρώην Πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος, να δημοσιοποιεί ως Πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, έκθεση της ΟΚΕ για να καταγγείλει την Ελλάδα ως «χώρα ρατσισμού και διακρίσεων», όπου η Επιτροπή Ίσης Μεταχείρισης «υπάρχει μόνο στα χαρτιά»; Προφανώς καμιά άλλη από το να προετοιμάσει το έδαφος για το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας και παροχής ψήφου στις περιφερειακές εκλογές.


Για να τρέξει ο κ. Παπανδρέου, τον Δεκέμβριο του 2009 – ξαναλέω, τότε που κουβέντιαζε με τον Στρος-Καν και έψαχνε «λεφτά για την πατρίδα του» - να περιλάβει στην ομιλία του σε εκδήλωση της ΟΚΕ, την όλο νόημα (ασαφή για τους ιθαγενείς, σαφέστατη για τους αλλοδαπούς) φράση – διακήρυξη: Ένταξη μεταναστών!  Ας τους εντάξει, λοιπόν. Γιατί δεν τους εντάσσει;


Και τι δουλειά είχε, στις 22 Δεκεμβρίου 2009, να συγκαλέσει ο κ. Παπανδρέου το (live ακόμη) υπουργικό συμβούλιο, παρουσία του Αρχιεπισκόπου, για να εγκρίνει το νομοσχέδιο για την παροχή ψήφου και ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών; Άλλο καημό δεν είχε, την ώρα που μας οδηγούσε στο Μνημόνιο;  Είχε χρόνο να ασχολείται με το αν και πώς θα πάρουν ιθαγένεια κάποιοι; Αυτή ήταν η προτεραιότητά του; Μ’ αυτό έκρινε πως πρέπει να απασχολεί κοτζάμ υπουργικό συμβούλιο; Ιδού, οι αχάριστοι, πώς τον ξεπληρώνουν.


Και τι δουλειά είχε να βάλει την ελληνική κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο να ασχολείται με αυτό το θέμα επί μήνες (το τελικό νομοσχέδιο εμφανίσθηκε τον Φεβρουάριο) αντί τότε να τους καλέσει να ασχοληθούν όλοι μαζί με το τραγικό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας;


Τι δουλειά είχαμε να ασχολούμεθα με τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα έπαιρναν υπηκοότητα άλλοι 500.000 άνθρωποι, όταν ήταν βέβαιο πως δεν μπορούσαμε να θρέψουμε ούτε τους εαυτούς μας;


Τι δουλειά είχαν να στείλουν μήνυμα σ’ όλον τον τρίτο, τέταρτο και πέμπτο χρόνο ότι εδώ αρκεί να μένεις πέντε χρόνια στη χώρα και πλέον αποκτάς δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις περιφερειακές εκλογές; Πελατεία έψαχναν; Εμπόριο ελπίδας έκαναν; Είχαμε τέτοιες πολυτέλειες; Δεν ήμασταν ήδη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης;


Και πόθεν τόσο μεγάλο πάθος στην υπεράσπιση αυτού του θέματος σε μια υπό κατάρρευση χώρα; Τόσο μεγάλο πάθος και τόση μεγάλη πρεμούρα, που από το βήμα της Βουλής, ο κ. Χρυσοχοΐδης έφθασε να… αλλάξει την πίστη στον Ομπάμα!


Την θυμάστε την απείρου κάλλους σκηνή, όταν ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος, που υποτίθεται ότι θα μας έσωζε από την εγκληματικότητα και την ακρίβεια, αποκαλύφθηκε ότι δεν γνώριζε το θρήσκευμα του πλανητάρχη;


Τις φωνές έβαλε για να μας κατατροπώσει:  «Άμα λένε ότι έχουμε 500.000 μουσουλμάνους, δεν καταλαβαίνω σε τι συνίσταται η δυσφήμηση μιας χώρας της οποίας ο ίδιος ο Πρόεδρος είναι μουσουλμάνος»! Την ψυλλιάστηκε τότε την δουλειά ο Πρόεδρος της Βουλής, ο Φ. Πετσάλνικος και ζήτησε  να μην γίνονται αναφορές σε δόγματα ή θρησκείες και να μην γράφονται στα πρακτικά, γιατί υπάρχει κίνδυνος να γίνουν λάθη.


Ως γνωστόν, ο Ομπάμα είναι χριστιανός προτεστάντης, αν και ο πατέρας του ήταν μουσουλμάνος.  Ο κ. Χρυσοχοΐδης επανήλθε  για να ζητήσει γραπτώς συγγνώμη από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών μέσα από το τουίτερ. Και τι έγραψε; «Μέα Κούλπα. Στόχος μου ήταν να φωτίσω το πολυπολιτισμικό μπακγκράουντ του Ομπάμα και όχι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του». Κατάλαβε κανείς τίποτε; Δόθηκε καμιά εξήγηση για την πρεμούρα; Άλλη δουλειά δεν είχαν οι πρωτοκλασάτοι της κυβέρνησης από το να «φωτίζουν» το «μπακγκράουντ» του Αμερικανού Προέδρου; Ε, ας πάνε τώρα να φωτίσουν το πολυπολιτισμικό μπακγκράουντ των τροφίμων του Μεγάρου Υπατία.


Ακόμη και με τα στελέχη τους έφθασαν να τσακωθούν άγρια, για να καταλήξουμε στα σημερινά χάλια.


Τον Μάρτιο του 2010, στο πλαίσιο εκδήλωσης του Ινστιτούτου Επιμόρφωσης, ξέσπασε πόλεμος με τη Νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης, που τόλμησε να διαφωνήσει με το μεταναστευτικό νομοσχέδιο. (Προσέξτε! Πηγαίναμε ολοταχώς για το Μνημόνιο, κι’ αυτοί τσακώνονταν με τον κόσμο για τους μετανάστες!).


Τι δήλωσε τότε ο τότε γραμματέας του Κόμματος κ. Σωκράτης Ξυνίδης;  «Ντρέπομαι γι’ αυτή τη στημένη απόφαση της πλειοψηφίας, της δήθεν πλειοψηφίας, της Θεσσαλονίκης, που είναι λίγο πιο δεξιά από το ΛΑΟΣ. Είναι ντροπή κάποιοι να προωθούν τέτοιου είδους απόψεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ».


Και ο κ. Θ. Πάγκαλος πρόσθεσε: «Οι οποίοι, βεβαίως, είναι και τελείως ηλίθιοι, οι άνθρωποι αυτοί που ομοφώνως αποφάσισαν, είναι εντελώς ηλίθιοι, δεν έπρεπε να κινούνται στην κοινωνία ελεύθεροι, θα έπρεπε να είναι σε κάποιο άσυλο». Και στρεφόμενος προς τον Ξυνίδη: «Κάλεσε μια ολομέλεια της Θεσσαλονίκης και βάλε τους, τώρα αν η Θεσσαλονίκη είναι έτσι, να τους βάλουμε δίπλα στον Ψωμιάδη και τον Καρατζαφέρη, να τους κάνουμε αγάλματα εκεί πέρα και τελείωσε».


Αναθάρρησε ο Ξυνίδης και ξαναπήρε την «δήθεν αντιρατσιστική σκυτάλη) προαναγγέλλοντας διαγραφές: «Αν κάποιοι νομίζουν ότι θα εξακολουθήσουν να είναι και να θεωρούν ότι φέρουν την ιδιότητα του μέλους και του φίλου του ΠΑΣΟΚ με τέτοιες δεξιές απόψεις, κάνουν λάθος»!


(Μέχρι στιγμής κανένας από όλους τους παραπάνω «αντιρατσιστές» δεν έχει ανοίξει το σπίτι του να φιλοξενήσει μερικούς από τους απεργούς πείνας, ούτε έχει ζητήσει τη νομιμοποίησή τους).


Φθάσαμε στον Ιούλιο του 2010, όταν η κατάσταση είχε πια γίνει αφόρητη, για να ακούσουμε τον κ. Χρυσοχοΐδη να λέει στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο με θέμα το γκέτο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ότι το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα βαθιά πολιτικό και δεν αντιμετωπίζεται μόνο από την ΕΛ.ΑΣ, αλλά χρειάζεται συντονισμός περισσοτέρων υπουργείων. Η ουρά κάτω απ’ τα σκέλια. Ούτε «πολυπολιτισμικό μπακγκράουντ», ούτε τίποτε.


Την ίδια περίοδο, ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρέμενε βυθισμένος στο πέλαγος της αθεράπευτης ασάφειάς του. Στις 23 Αυγούστου 2010, από την ιστοσελίδα της κυβέρνησης και στο άρθρο του «Το αυτονόητο γίνεται πραγματικότητα», μας χαϊδεύει πάλι τα αυτιά: «Μπορούμε να βρούμε λύσεις για τα τεράστια μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα». Βρες τις, λοιπόν; Τι περιμένεις; Να πνιγούν όλοι οι μετανάστες από την Λιβύη;


Επανήλθε στο θέμα, δια της προσφιλούς του πρακτικής των επιτροπών, τον Σεπτέμβριο. Από την ΔΕΘ εξαγγέλλει δύο διυπουργικές επιτροπές – η μία για θέματα ανάπτυξης και η άλλη για θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, την οποία συντονίζει η υπουργός Εργασίας και συμμετέχουν οι υπουργοί Εσωτερικών, Εξωτερικών, Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης και Υγείας. Τι έκανε αυτή η επιτροπή; Λειτούργησε; Πρότεινε μέτρα; Άγνωστον!


Οπότε ήλθε ο ανασχηματισμός και το μεγάλο μπλέξιμο. Το θέμα της μετανάστευσης φεύγει από το υπουργείο Εσωτερικών και πηγαίνει στο Εργασίας, το οποίο, όπως ανακοινώνεται,  «αναλαμβάνει τη χάραξη και τον σχεδιασμό πολιτικής στον τομέα της μετανάστευσης και της κοινωνικής ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, ενώ θα έχει και την ευθύνη του συντονισμού της κυβερνητικής πολιτικής στο μεταναστευτικό».


Συγγνώμη, αλλά αν είναι έτσι, γιατί δεν έχουμε ακούσει τίποτε από τα χείλη της αρμόδιας υπουργού και έμεινε η υφυπουργός να μιλάει για τα γνωστά μακροπρόθεσμα θέματα; Γιατί παρεξηγήθηκε ο κ. Ραγκούσης; Δεν είναι δικό του το θέμα, σε άλλους έχει ανατεθεί.


Και επιτέλους, μήνυμα δεν ήταν κι’ αυτό; Ότι δηλαδή, η μεταναστευτική πολιτική δεν συνδέεται πλέον με τον έλεγχο της νόμιμης παρουσίας των μεταναστών στη χώρα, αλλά με τις πολιτικές της απασχόλησης!


Και προς τι η σημερινή άκαμπτη στάση του υπουργού των Εσωτερικών; Γιατί έσπευσε να εκδώσει γραπτή ανακοίνωση και να προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση επειδή είπε ο Βενιζέλος τη γνώμη του; Δεν έχουν οι βουλευτές απεριόριστο δικαίωμα γνώμης μέσα στο κοινοβούλιο; Δεν είναι ο Βενιζέλος βουλευτής;


Τον ρώτησαν και απάντησε (το αυτονόητο). Τι έπρεπε να πει δηλαδή; Συγγνώμη, μια στιγμή να τηλεφωνήσω στον παραδυναστεύοντα να τον ρωτήσω τι πρέπει να λέω μέσα στη Βουλή; Να γελοιοποιηθούν όλοι ως μη έχοντες γνώμη για ένα μείζον θέμα για να μην ενοχληθεί ο πρωθυπουργεύων;


Πολύ περισσότερο, που λίγο ως πολύ η γνώμη του πρωθυπουργεύοντος γι’ αυτά τα θέματα ήταν γνωστή και εντελώς αντιρατσιστική. Πανηγύριζε στις περιφερειακές εκλογές που θα ψήφιζαν κάποιες χιλιάδες μετανάστες. Διερρήγνυε τα ιμάτιά του σε συνέντευξη στο «Έθνος της Κυριακής» (30 Οκτωβρίου 2010) εν μέσω περιφερειακών εκλογών.


Τον φόβιζε, είπε, που ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία ή η Γερμανία, με κουλτούρα ανοιχτής κοινωνίας, οχυρώνονται τώρα κατά των «ξένων». Γιατί τον φοβίζουν τώρα μερικοί αδύναμοι απεργοί πείνας; Γιατί ξεσπαθώνει κατά των «πολιτικών υποκινητών τους;». Σ’ αυτούς δεν είχε στείλει το μήνυμα ότι τάσσεται υπέρ των ανοιχτών κοινωνιών;


Και όταν ο δημοσιογράφος του επισήμανε  ότι «κάνατε πολύ κακό για το τίποτα», θυμίζοντάς του ότι όλοι κι όλοι οι μετανάστες που θα ψήφιζαν στις εκλογές δεν ξεπερνούσαν τους 12.000, εξανίσταται (προσβάλλεται γράφει ο δημοσιογράφος):


«Και ένας να ψήφιζε στις 7 Νοεμβρίου, εμείς έπρεπε να το κάνουμε. Αντί να είναι η ιθαγένεια ένα κουρελόχαρτο, προϊόν ρουσφετολογικών συναλλαγών, την καταστήσαμε μια αξιοπρεπή και διαφανή διαδικασία. Βάλαμε τέλος στην αμεριμνησία της ελληνικής πολιτείας. Και είναι ιστορική η απόφαση της κυβέρνησης να μετακινηθούμε από το δίκαιο του αίματος, που διαπερνούσε τη συγκρότηση της ελληνικής πολιτείας από συστάσεώς της, στο δίκαιο του εδάφους».


Ωραία είναι τα μεγάλα λόγια, αλλά στέλνουν κι’ αυτά το μήνυμά τους: «Ελάτε, εμείς δεν είμαστε ξενόφοβοι όπως οι δανειστές μας. Θα σας ταΐζουμε κι’ εσάς από τα δανεικά με τον ληστρικό τόκο που μας έδωσαν αυτοί οι άσπλαχνοι»! Γιατί, λοιπόν, διαμαρτύρεται τώρα;


Κι’ αν μ’ αυτόν τον ανεύθυνο τρόπο συμπεριφέρθηκαν ως «υπεύθυνοι κυβερνήτες της χώρας», μπορείτε να φανταστείτε τι έκαναν ευρισκόμενοι στην αντιπολίτευση.


Τον κόσμο στο ποδάρι σήκωσαν το 2005, όταν ο Παυλόπουλος έφερε το νομοσχέδιο για την μετανάστευση. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είπε στη Βουλή: «Με το νομοσχέδιο παραδίδετε τους μετανάστες στην εγκληματικότητα και ίσως και στην τρομοκρατία». Και τι πρότεινε; «Να ψηφίζουν για δημάρχους μετά 5 χρόνια παραμονής».


Είχε κάνει ο ίδιος την αρχή, όταν επέτρεψε εκείνη την διαδικασία εκλογής του, όπου ψήφιζε όποιος περνούσε απ’ έξω, ακόμη και οι μετανάστες. Το επανέλαβε στην εσωκομματική εκλογή του 2007, όπου πάλι έβαλε τους μετανάστες να τον ψηφίσουν. Και προσμετρήθηκαν μια χαρά οι ψήφοι τους, έδειξε σε όλους πως την ίδια αξία έχει η ψήφος του Έλληνα φορολογούμενου και εγγεγραμμένου σε εκλογικούς καταλόγους με εκείνη του περαστικού.


Γενικόλογος ήταν ο κ. Παπανδρέου και στην προεκλογική (των ευρωεκλογών) περίοδο. Τον Μάιο του 2009, από το βήμα εκδήλωσης του ΠΑΣΟΚ για τη «δημοκρατική αναδόμηση του κράτους», μιλά για Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος. «Θα δημιουργήσουμε ένα κράτος για τον πολίτη», είπε. Τι εννοούσε; Και τι κατάλαβαν οι εκατοντάδες χιλιάδες «υποψήφιοι πολίτες»; Ας πάει τώρα στο Μέγαρο Υπατία να πει τι εννοούσε όταν μιλούσε για «δημοκρατική αναδόμηση»!


Όταν, βέβαια, τέλειωσαν οι ευρωεκλογές (και σ’ όλη την Ευρώπη εμφάνισαν άνοδο τα κόμματα που ζήτησαν έλεγχο του μεταναστευτικού ρεύματος), είχε έλθει για τον κ. Παπανδρέου η ώρα της κολοτούμπας. Εμφανίζει το «δόγμα μηδενικής ανοχής», δηλώνοντας ότι  «η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει ξέφραγο αμπέλι» και καταθέτοντας οκτώ προτάσεις για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης. Γιατί δεν τις εφαρμόζει; Πέρασαν δυο χρόνια από τότε.


Μα επειδή την ίδια ακριβώς ώρα που διατύπωνε το δόγμα περί μηδενικής ανοχής, ξανάλλαζε γνώμη και δήλωνε: «Δεν μπορεί να θεωρούνται παράνομοι μετανάστες όσοι εισήλθαν ή βρίσκονται στη χώρα μας χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα». Και υπέβαλε άλλες προτάσεις: «Δυνατότητα υποβολής αιτήσεων ασύλου σε περιπτώσεις μαζικών αφίξεων αλλοδαπών σε παραμεθόριες περιοχές, διαφανείς και αντικειμενικές διαδικασίες εξέτασης των σχετικών αιτημάτων. Αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής των αιτούντων άσυλο στα κέντρα υποδοχής. Παροχή ασύλου στα αποδεδειγμένα θύματα βασανιστηρίων, βιασμών ή άλλης μορφής βίας». Γιατί δεν εφάρμοσε έστω και αυτές, τις πιο μετριοπαθείς προτάσεις;


Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι ένοχοι; Είναι ή δεν είναι οι πραγματικοί δουλέμποροι; Θα μας απαντήσουν τι είδους πρεμούρα τους έπιασε ενώ υποτίθεται ότι είχαν αναλάβει να σώσουν τη χώρα;